τα δυο ονόματα

βράδιασε στο παράθυρο

το χέρι τρυπημένο απ’ το κερί

τα μάτια ορθάνοιχτα κάτω απ’ την πέτρα

δεν βρίσκουν λήθη σ’ ετούτο το σκοτάδι

σπαρμένα αγκάθια τρυπήσανε τη φλέβα

να γεμίσουν με αίμα το ποτήρι

που σίγουρα θα έχει το νερό εξατμιστεί

αγρίεψε ο Λύκος με τα δυο ονόματα

έσφιξε στους κυνόδοντες το κλειδί

και κάθε ξημέρωμα ουρλιάζει

το απαλό χάδι να πενθήσει που δεν χόρτασε

έπειτα

έπειτα η σιωπή τυλίγει το κουβάρι

σφιχτά

ασφυκτικά

ερμητικά

την πόρτα να σφαλίσει

τα δυο ονόματα παραμονεύουν έναν ήχο

κάποιο ίσως νεύμα

κάποιον ίσως υπαινιγμό

έτσι σαν μια μικρούλα νίκη να φανεί

όμοια με αυτή που ο στίχος χαρίζει στο μολύβι

έτσι μια μικρούλα νίκη για να υπάρχει

όταν πια όλα θα έχουν ξεχαστεί

και μόνο ο ουρανός θα ζει

σαν κάποτε στη μνήμη

μάτια μου