Παρασκευή 29 Απριλίου 2016

Όταν πεθάνω


Όταν πεθάνω, Θε μου, τι θα κάνεις;
Εγώ ’μαι το κανάτι σου (κι αν σπάσω;)
Εγώ ’μαι το πιοτό σου (κι αν χαλάσω;)
Κι είμαι το φόρεμά σου κι η δουλειά σου,
κι όταν χαθώ, χάνεις κι εσύ την έννοιά σου.

Αν λείψω, σπίτι πια κι εσύ δε θάχεις,
όπου θερμά και κοντινά λόγια να σε
καλωσορίζουν.
Κι από τα κουρασμένα πόδια σου χαμαί θα πέσουν
τα βελουδένια σάνταλα, αυτά που εγώ είμαι.

Ο μέγας σου μανδύας θα σ’ αφήσει.
Το ανάβλεμμά σου, που θερμά
σα μαξιλάρι τόπαιρνε το μάγουλό μου,
θάρθει και θα με ψάχνει για πολύ –
κι όταν ο ήλιος πια θα βασιλέψει
στην αγκαλιά θα γείρει που θ’ απλώνουν
κρύα λιθάρια.

Ω Θε μου, τι θα κάνεις; Πώς φοβάμαι.

ΡΑΪΝΕΡ ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ από το «ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΩΡΩΝ» μετάφραση Δ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, τ. 807, 15/2/1961

Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

Ευγνωμοσύνη... 
η ύψιστη αρετή που μας χαρίστηκε...


Κενό...


Η ψυχική κατάσταση μιας δοκιμασίας σε κάνει να κατανοήσεις, ότι κανείς –ακόμη κι αυτός που σε αγαπάει- δεν μπορεί να σε προστατέψει από την τραυματική εμπειρία στην κρίση του φόβου, της συκοφαντίας, της προσβολής, της απόλυτης ζήλιας...
Τότε μπροστά στα ακραία ξεσπάσματα, εμφανίζεται η πραγματική διάσταση της ψυχικής αντοχής… κάποιοι το βάζουν στα πόδια όταν νιώσουν να απειλείται η ατομικότητα τους, άλλοι μένουν και αντιμετωπίζουν τις φαντασιακές υπερβολές και αμφιβολίες με μοναδικό όπλο, την αλήθεια τους…
πάντως σε κάθε δοκιμασία -η ψυχή- αιωρείται μέσα στο σώμα, όπως το περιεχόμενο μιας άδειας κούτας... κενό...


Μοίρα...



Ο μοναχικός δρόμος σημαίνει ότι συμμερίζεσαι την ύπαρξή σου...
και είναι σίγουρο ότι θα σου δείξει, 
πως η μοίρα φτιάχνεται από τα ίδια σου τα χέρια.





...


Λέξεις...


Μάζεψε προσεκτικά τις λέξεις 
που πέσανε στο πάτωμα..
Καμία μην αφήσεις
γέμισε καλά το φαράσι
άδειασε τες στη σακούλα
δέσε τη με διπλό κόμπο 
καμιά να μην ξεφύγει 
και σε πάρει στο κατόπι. 
Έπειτα κλείσε καλά τον κάδο
δεν είναι τάχα μου σωστό 
να φεύγουν στο δρόμο 
τι θα πει ο κόσμος.
Ένας κύριος με γραβάτα 
να τον ακολουθούν οι λέξεις.
(απιστία-προδοσία-ανωριμότητα-εγωισμός-θυμός χλευασμός
ανευθυνότητα-λάθη-αγωνία-ζήλια-αγανάκτηση-ανοησία-εχθρότητα
θυμός-μένος-ανελέητο-πείσμα)


foto: alex Hawitt

Πέμπτη 21 Απριλίου 2016

το ίδιο μέλλον


Για να καταφέρουν δυο πλάσματα να ανταμωθούν αληθινά, 
να μοιραστούν αισθήματα 
και να καταργήσουν ο ένας στον άλλον τη μοναξιά, 
πρέπει να αποφύγουν το "εγώ" και να μοιραστούν
με ελεύθερο πνεύμα μια πορεία με το ίδιο μέλλον...

Δευτέρα 18 Απριλίου 2016

Charls Bukowski (192-1994)


Και να θυμάσαι τις παλιοκαραβάνες
Που το πάλεψαν γερά
Τον Χεμινγουέι, τον Σελίν, τον Ντοστογιέφσκυ, τον Χάμσουν
Αν νομίζεις πως αυτοί
δεν τρελάθηκαν
σε μικρά δωματιάκια,
όπως τώρα εσύ
δίχως γυναίκα
δίχως φαί,
δίχως ελπίδα,
δεν είσαι ώριμος ακόμη.


Εγώ


-ΕΓΩ- 
η πιο μικρή λέξη 
με τη μεγαλύτερη 
και την πιο πολύπλοκη έννοια…
db

Κάποια φορά...


Κάποια φορά φώναξες
μεγαλώσαμε και 
ο καθρέφτης θάμπωσε τα είδωλα
τα τραγούδια σώπασαν
αβέβαιες βούλιαξαν οι φωνές
ατόλμητες 
στ’ ανώδυνα παράθυρα
πίσω απ’ τις γρίλιες 
στα φωλιασμένα μυστικά
φάνηκαν μερικά 
κρυμμένα βλέμματα 
ν’ ακούνε τους ψιθύρους
εκείνους που απομείνανε 
δολοφόνοι στοχασμών…
Κάποια μέρα είπες πέθανα
και ράγισε ο καθρέφτης
μόνο το μελάνι έμεινε νωπό για πάντα
σε ιστορίες που αφέθηκαν μόνες
έτοιμες να ζωντανέψουν πάλι 
στο πρώτο άγγιγμα…
Κάποια φορά φώναξες πάλι
μα δεν σ’ άκουγε κανένας…

Δευτέρα 11 Απριλίου 2016

Ποιες σκιές


Ε, λοιπόν, 
να πιο είναι το μυστικό
αγόρασα για σένα ένα λουλούδι.
τα παιδιά στρίγκλισαν από ευτυχία
Εσύ… γύρισες από την άλλη
να παίξεις με λέξεις 
φλεγόμενες που λικνίζονται 
με πεθυμιές στο απρόσμενο κάτι
υποθηκευμένες.
Μυστικό χαμόγελο 
στο πιο ακραίο ερώτημα…
Ποιες σκιές είμαστε και
ποιες σκιές κυνηγάμε…
Η κουβέρτα ζέστανε 
τα πόδια
Δεν χιονίζει μα η παγωνιά 
είναι πιο δυνατή…
Το μπαλκόνι γέμισε
κουτσουλιές περιστεριών
Κι αυτοί, οι αναρχικοί 
Πάνε κι έρχονται


Τετάρτη 6 Απριλίου 2016

Κάρολος Κουν... ο Δάσκαλος...


Η Τέχνη είναι μεγάλη, θα την πλησιάσουμε με ευλάβεια και σεβασμό, δεν έχουμε το δικαίωμα να την κατεβάσουμε στο ανάστημα μας...
................................................................................................................
(Ακόμη κι αυτή η σπουδαία φυσιογνωμία του Θεάτρου μας, παρ' όλο που θα είχε κάθε λόγο να απευθύνεται σε δεύτερο πληθυντικό, χρησιμοποιεί τον πρώτο πληθυντικό, γιατί ήταν άξιος υπηρέτης και εκφραστής της.)