Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2018

Λιπεσάνορες
Πέντε χρόνια μαζί τους όταν τις έγραφα και ήδη πέρασαν πέντε κυκλοφορίας του βιβλίου.


Ο καθένας μας έχει μια ιστορία να διηγηθεί… έχει μνήμες από τα παιδικά του χρόνια, εμπειρίες από το πέρασμα του στη ζωή με όλα όσα προσφέρει, γνώσεις, βιώματα, επιτυχίες, αποτυχίες, έρωτες αγάπες και ελλείψεις… μια από τις δικές μου εμπειρίες η πιο σοβαρή ήταν όταν βρέθηκαν μπλεγμένος μέσα σε έναν πόλεμο που όταν μπλέχτηκα δεν μπορούσα να ξεφύγω… αν την κοπανούσα, θα με κατηγορούσαν για λιποτάκτη, έτσι έμεινα μέσα στον όλεθρο να ζήσω τη συμφορές του πολέμου. 
Πέντε χρόνια έζησα εκείνες τις μάχες, γνώρισα τους πιο τρανούς ήρωες ΄, έκλαψα, πλάνταξα στο χαμό τους… Γνώρισα και τις πιο σπουδαίες γυναίκες που βίωσαν όλο αυτό το τρόμο στο πετσί τους. Γνωρίστηκα καλά μαζί τους… μου έδειξαν εμπιστοσύνη και μου άνοιξαν τις καρδιές τους… τις συμπάθησα όλες, πονεμένες ψυχές είχαν με όσα βίωναν, έχαναν παιδιά, άντρες αδέλφια και πατεράδες… μένανε μόνες να αντέξουν τη σκλαβιά και την επιβουλή των εχθρών τους… κάποιες κατάφεραν να γλιτώσουν πεθαίνοντας, κάποιες άλλες άτυχες ζήσανε τη σκλαβιά υπηρετώντας το μίσος… που είχαν μέσα τους για τους δεσμώτες τους.



Τα έβλεπα όλα αυτά, έπασχα αλλά δεν μπορούσα να βοηθήσω… μια φορά που πήγα να τα βάλω με τον Αχιλλέα, μου χάλασε ο εκτυπωτής… άλλη μια φορά που έβρισα τον Αγαμέμνονα για τον εγωισμό του, με έπιασε ίλιγγος.
Μόνο με τις γυναίκες κατάφερνα να συνδιαλέγομαι και να μαθαίνω τα πάντα, με όσα γίνονταν στα ιδιαίτερα δωμάτια των ψυχών τους.
Τις αγάπησα όλες και συμπορεύτηκα αυτά τα πέντε χρόνια σε κάθε τους ευτυχία δυστυχία ή πάθημα. Τις υποστήριξα σε μεγάλο βαθμό τόσο που οι άντρες με κατηγόρησαν ότι με σέρνουν από τις εσθήτες τους… γέλασα… ρε τους φώναξα… τι πάει να πει είναι γυναίκες… άνθρωποι είναι και μάλιστα με μεγάλη αξία… μας γεννούν, μας φροντίζουν, μας μαθαίνουν, μας ερωτεύονται, μας παντρεύονται, μας κάνουν παιδιά, μας κλαίνε όταν πεθαίνουμε, φροντίζουν τη γη που μας σκεπάζει μέχρι που μας ακολουθούν στο χώμα…


Οι άντρες επαναστάτησαν με όσα τους είπα… Α, εσύ δεν πας καλά μου φωνάξανε… αφήστε τον αυτόν να κρύβεται κάτω από τα ρούχα τους και πάμε εμείς να συνεχίσουμε τις αμάχες μας.
Κι εκείνες δάκρυζαν που ήξεραν ότι ήταν η τελευταία φορά που τους έβλεπαν
Κάπως έτσι ενστερνίστηκαν τον τίτλο όπως τις αποκάλεσε ο παππούς τους, ο Όμηρος, με μια όμορφη λέξη που για τις γυναίκες που θα λείπουν στους άντρες… για τις γυναίκες που εγκαταλείπουν τους άντρες κι ας είναι παρούσες στις ζωές του… 
Λιπεσάνορες. 

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2018

"Μέσα από Σένα" 


καλεσμένος μας ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ συγγραφέας-δημοσιογράφος
την εκπομπή παρουσιάζουν:
ο συγγραφέας Δημήτρης Βαρβαρήγος & η ποιήτρια Νιόβη 
Υπεύθυνη προγραμμάτων ΕΛΕΝΑ ΜΑΤΣΟΥΚΑ
Η εκπομπή ακούγεται στα FM στην Αυστραλία και με WEB σε όλο τον κόσμο με μεγάλη ακροαματικότητα.


"Μέσα από Σένα" 



καλεσμένοι μας οι ηθοποιοί ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ & ΜΑΡΙΑ ΚΑΜΑΚΑΡΗ
την εκπομπή παρουσιάζουν:
η ποιήτρια Νιόβη & ο συγγραφέας Δημήτρης Βαρβαρήγος 
Υπεύθυνη προγραμμάτων ΕΛΕΝΑ ΜΑΤΣΟΥΚΑ
Η εκπομπή ακούγεται στα FM στην Αυστραλία και με WEB σε όλο τον κόσμο με μεγάλη ακροαματικότητα.

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018

συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέπελη

Με βαφτίσανε Δημήτρη, με επώνυμο, Βαρβαρήγο. Η ιστορία μου ξεκινάει κάτω από την Ακρόπολη, στο Θησείο, με βαθιά καταγωγή τη Φλωρεντία. Παππούδες πλούσιοι με τη μισή Αθήνα δική τους. Με τον πόλεμο τα χάνουνε όλα. Πατέρας και μάνα ξεκινάνε μέσα στην ανέχεια και την ορφάνια από το μηδέν να στήσουν από την αρχή τα όνειρά τους. 

Μεγάλωσα φτωχικά, σε μια Αθήνα όμορφη και ρομαντική που δεν είχε καμία σχέση με αυτήν που κακομεταχειριζόμαστε σήμερα ανελλιπώς. Μεγάλωνα φτωχικά, αλλά χωρίς να μου λείπει τίποτα. Μοναχογιός, γαλουχήθηκα ως έκφραση με την άνεση μιας αρχοντικής συμπεριφοράς. 


Γεννήθηκα στην Αθήνα του 51, αλλά μόλις που πλησιάζω τα 42 μου χρόνια γιατί μόλις πριν από 42 χρόνια αφοσιώθηκα στο γράψιμο και άλλαξα ζωή. Έτσι αθόρυβα ως είθισται να συμβαίνουν τα όμορφα πράγματα, ακολούθησα τη λογοτεχνία, γράφοντας μυθιστορήματα - θεατρικά έργα κι ενίοτε ποιήματα. 

Τα όμορφα πράγματα συμβαίνουν αθόρυβα. Μεγάλωνα κι ένιωθα να με τραβούν οι τέχνες. Το αλλιώτικο και διαφορετικό άρχισε να φουντώνει μέσα μου όταν μπήκα στην εφηβεία. Πνίγηκα όταν μου αποκαλύφθηκε η ζωή, βρέθηκα σε έναν διαμορφωμένο κόσμο που έπρεπε κι εγώ να ακολουθήσω όλες τις επιρροές του: την εθνικότητα, την κοινωνική τάξη, τα γένη, τις παραδόσεις, τα ήθη , τα έθιμα, τις αντιλήψεις, τη γλώσσα, τη μόρφωση, τη τέχνη, τους κανόνες ηθικής, την προπαγάνδα, τις οικονομικές πιέσεις, τη τροφή που τρώμε, το κλίμα που ζούμε, την οικογένεια μας, τους φίλους, τις εμπειρίες μας και κάθε άλλη επιρροή που μπορούμε να σκεφτούμε. Άρα οι αντιδράσεις μου θα έπρεπε να είναι διαμορφωμένες μέσα σε αυτά τα όρια και δεν το άντεχα. Αισθανόμουνα δέσμιος ενός συστήματος που μου στερούσε την ελευθερία. Ήθελα να είμαι κοινωνικός, να είμαι τίμιος και πιστός αλλά όχι με το κόστος της υποτέλειας. 

Ο άνθρωπος είναι αληθινά ελεύθερος όταν βρίσκεται έξω από αυτή την διαμορφωμένη ασφάλεια που του παρέχουν, όταν δεν αποδέχεται τη βεβαιότητα και την περιχαρακωμένη επιτυχία μέσα από ένα σύστημα. 

Έξω από αυτά υπάρχει η ελευθερία. Κι όταν τη βρίσκεις όλα είναι πάντοτε καινούρια. Έτσι ξέσπασα στην καημένη τη λογοτεχνία καθώς η συγγραφή βιβλίων είναι έτσι κι αλλιώς μια ψυχική υπόθεση. Είναι ένα είδος εξορκισμού που θέλει να κατευνάσει τους προσωπικούς δαίμονες μας. Είναι η ελεύθερη έκφραση ενός εσωτερικού κόσμου. Για μένα είναι ένα κομμάτι ως ποσοστό ανάλογο της προσωπικής ελευθερίας μου, μακριά από τις πρακτικές των προκαταλήψεων, προλήψεων και συντηρητισμού. 

Αμέσως συμμορφώθηκαν οι ακραίες απόψεις μου .Μειώθηκαν οι επιθυμίες μου, άνοιξε το μυαλό μου, γνώρισε η ψυχή μου μια άλλου είδους πληρότητα. 

Απέκτησε μια άλλη υπόσταση περισσότερο αληθινή. Μου χάρισε την ικανότητα να βλέπω το σημαντικό και στο πιο ασήμαντο Έγινε για μένα στάση ζωής, έγινε μέσα μου τόπος δύναμης. Νομίζω δεν θα ζούσα σοβαρά αν δεν έγραφα. 

Είχα αρχίσει το γράψιμο πολύ πιο μπροστά από την εμφάνιση του πρώτου μου βιβλίου γράφοντας θεατρικά. Ο λόγος που δεν τα εξέδιδα ήταν πως δεν ένιωθα την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται η δημοσιοποίηση και η έκθεση σκέψεων και απόψεων στο πλατύ αναγνωστικό κοινό. Εφησύχαζα με την άποψη, της ars gratia artis {τέχνη για τη τέχνη}. Νόμιζα πως έγραφα για μένα, να γεμίζω τη ψυχή μου και τίποτα άλλο, μου αρκούσε αυτό, νόμιζα. Αργότερα αυτός ο εστετισμός αναθεωρήθηκε και η συνέχεια του είναι στα 24 βιβλία που κυκλοφόρησαν και οκτώ θεατρικά έργα. Έργα ζωής η «Υπατία» που παρουσιάστηκε στη Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και οι «Λιπεσάνορες», που με επιτυχία ανέβηκε 2016-2017, θεατρική παράσταση στο θέατρο Βαφείο. Και τα δύο βιβλία είναι από τις εκδόσεις Ν.Σ. Μπατσιούλα. 

Ευτυχώς δεν έπεσα έξω στην απόφαση μου να εκδοθώ, με δέχτηκε θετικά το αναγνωστικό κοινό, κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα και μου δίνει το κουράγιο να συνεχίζω. 

Να γιατί γράφω, λοιπόν; 

· Γιατί είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους που αγωνιούν για το παρόν και το μέλλον κι εκφράζουν τις απόψεις και τις ανησυχίες τους μέσα από την τέχνη. 

· Γιατί μου δίνει την ευκαιρία τις στιγμές του γραψίματος να κοιτάζω βαθιά μέσα μου! 

· Γιατί με βγάζει από τη ρουτίνα μιας καθημερινότητας που θέλει σάρκα και αίμα για να τραφεί! 

· Γιατί μου διώχνει την αυταρέσκεια και τη ματαιοδοξία καθώς όσα εγώ δημιουργώ, δεν τα κρατώ για μένα μόνο αλλά τα μοιράζομαι χωρίς ενδοιασμούς και υποκρισίες με τους Άλλους. Τους αναγνώστες! 

· Γιατί δεν μπορώ να γίνομαι ελκυστικός για τους άλλους προσφέροντας μόνο όσα τους ικανοποιούν! 

· Γιατί δεν μπορώ να γίνομαι ελκυστικός για τους άλλους προσφέροντας μόνο όσα τους ικανοποιούν! 

· Γιατί ίσως να πω μερικές λέξεις και για εκείνους που δεν μπορούν να μιλήσουν! 

· Γιατί το να γράφεις είναι τόλμη, καθώς εκτίθεσαι δίνοντας τροφή σε κρίσεις κι επικρίσεις. Αδιαφορώ και για τις δύο! 

· Γιατί έχω το θάρρος κι αναλαμβάνω το ρίσκο να πίσω τον αναγνώστη, πως εκεί που τον οδηγεί η φαντασία μου και η πλοκή είναι τα σωστά! 

· Γιατί είναι ένας χρόνιος συμβιβασμός, μια απόλυτη συμμετοχή του πνεύματος στη τέχνη του λόγου! 

· Γιατί σιχαίνομαι την πολιτική! 

· Υπάρχουν πολλά γιατί, αλλά σταματάω εδώ γιατί ίσως ν’ αποδειχθούν ενοχικά και κάτι τέτοιο, ειλικρινά, δεν ισχύει. Αλλά τελικά, αν όλα αυτά τα "γιατί" είναι αμάρτημα, το κάνω γιατί μου αρέσει η αμαρτία.

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2018

Παραθέτω την εργασία της Μάιρας Τσαμπά στο επιλεγμένο μάθημα Πολιτισμός και Πολιτισμικές Σπουδές (Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ-Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών) 
Η Μάιρα, μού έθεσε κάποιες ερωτήσεις γύρω απ’ το Θέμα: 
Περιπλάνηση στους δρόμους της πόλης- Θησείο. 
Υπεύθυνες γι’ αυτό το μάθημα ήταν η επίκουρη καθηγήτρια Μυρτώ Ρήγου και η υποψήφια διδάκτωρ Ελένη Τζουμάκα


«Οι ιστορίες και τα κτίρια μιας ονειρικής περιοχής» 


«Το Θησείο δεν είναι μόνο ένα μαγευτικό προάστιο, είναι όλη η Ελλάδα» 

ΕΡ: Θα μπορούσατε να παρουσιάσετε με λίγα λόγια τον εαυτό σας;
ΑΠ: Το πλέον δύσκολο είναι να μιλάει κάποιος για τον εαυτό του. Άλλωστε, δεν θα είμαι αντικειμενικός όσο κι αν προσπαθήσω. Για την εικόνα του κάθε ανθρώπου μπορούν να μιλήσουν μόνον οι άλλοι. Ωστόσο, θα πω μια φράση κλισέ -η μόνη που μπορώ να εκφράσω για μένα- κι έχει προκύψει από την εμπειρία της μέχρι τώρα πορείας μου. Είμαι ένας άνθρωπος απλός ούτε καλός, ούτε κακός κι απεχθάνομαι την υποκρισία και το ψέμα. Είμαι ένας άνθρωπος σαν πολλούς άλλους που αγωνιούν για το παρόν και το μέλλον εκφράζοντας απόψεις και ανησυχίες μέσα από την τέχνη του λόγου.

ΕΡ: Ποια είναι η σχέση σας με το Θησείο;
ΑΠ: Η σχέση χάνεται σε βάθος χρόνων, από γονείς γέννημα θρέμμα στο Θησείο, προερχόμενοι οι παππούδες από Ιταλία. Μεγάλωσα σε έναν ενεργειακό χώρο στις παρυφές της Ακρόπολης, μια περίοδο που η αίγλη της θα μείνει άσβεστη στη μνήμη μου με ρομαντική διάθεση. Τώρα όταν περνοδιαβαίνω μέσα στους δρόμους του Θησείου· αισθάνομαι ότι είναι ένα ζωντανό κομμάτι των παιδικών μου χρόνων.

ΕΡ: Γνωρίζετε κάποιο ιδιαίτερο ιστορικό στοιχείο για την περιοχή που να σας έκανε μεγάλη εντύπωση;
ΑΠ: Η σειρήνα του εργοστασίου Παυλίδη που ηχούσε κάθε πρωί. Ήταν το πιο γλυκό εργοστάσιο της πόλης που άπλωνε εκείνη τη βελούδινη μυρωδιά της σοκολάτας και της καραμέλας γάλακτος μελώνοντας τα σπλάχνα μας.

ΕΡ: Μήπως γνωρίζετε πληροφορίες για κάποια κτήρια που επιβίωσαν κατά το πέρασμα των χρόνων διατηρώντας τον κλασικό χαρακτήρα τους;
ΑΠ: Θυμάμαι αμυδρά την εποχή που μικρό παιδί περνούσα έξω από το μεγαλύτερο καπελάδικο της εποχής, του ιδιοκτήτη Πουλόπουλου, με την ονομασία Πιλ-πουλ, κοντά στην οδό Πειραιώς. Σημειωτέων δε, υπήρχε μια μακρινή σχέση συγγένειας με την οικογένεια και τον ιδιοκτήτη του πιλοποιείου. Τότε ανθούσε η μόδα του καπέλου και όλοι, άντρες γυναίκες φορούσαν καπέλα. Ήταν το μεγαλύτερο καπελάδικο της εποχής και είχε κάνει πολύ εντύπωση τότε –στα μέσα του 19ου αιώνα ως κατασκευή για την βιομηχανική αρχιτεκτονική του. Σήμερα στους χώρους του στεγάζεται το ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη.

ΕΡ: Κατά τη διάρκεια της ζωής σας έχετε δει αυτήν την περιοχή να αλλάζει; Υπάρχει θετική εξέλιξη;
ΑΠ: Στο πέρασμα του χρόνου όλα αλλάζουν, τα πάντα. Άνθρωποι, συναισθήματα, τόποι. Έτσι και το θησείο στα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο άρχισε να αλλάζει. Η μαζική αστυφιλία μετέτρεψε τις μονοκατοικίες σε πολυκατοικίες. Ευτυχώς όμως, σώζονται -ακόμη αντέχουν στο χρόνο- κάποια σπίτια που αποπνέουν το άρωμα της παλιάς Αθήνας με τις αυλές, τις βαμμένες γλάστρες με βασιλικό και το αγιόκλημα να σκαρφαλώνει στ’ αστέρια.

«Οι θεοί φτιάξανε την Ελλάδα και οι Άνθρωποι το Θησείο» 

ΕΡ: Πιστεύετε ότι η οικονομική κρίση έχει αλλοιώσει τη μορφή αυτής της υπέροχης περιοχής;
ΑΠ: Οι κρίσεις, οι όποιες κρίσεις και δη οι οικονομικές, είναι εύλογο να επιδρούν με κάποιον τρόπο σε συνήθειες και παραδεδομένες αντιλήψεις και ιδέες σε βαθμό πολλές φορές που να επιδρούν ακόμη και σε χώρους-τόπους της πόλης. Το θησείο, πως να γλιτώσει λοιπόν, από αυτές τις πιθανότητες;

ΕΡ: Ποιο στοιχείο αυτής της περιοχής σας έχει τραβήξει περισσότερο την προσοχή;
ΑΠ: Η σχέση μου με το παρελθόν είναι μια αέναη ζωντανή αίσθηση. Έχω άσβεστες εικόνες από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια και νιώθω πως ο αέρας που αποπνέει ο χώρος, δεν ξέρω αν το νιώθουν κι άλλοι άνθρωποι, έχει μια μαγεία προερχόμενη από μακρινούς αιώνες

«Το Θησείο δεν είναι μόνο ένα μαγευτικό προάστιο, είναι όλη η Ελλάδα» 

ΕΡ: Υπάρχει κάτι που δεν σας αρέσει και θα θέλατε να αλλάξει;
ΑΠ: Ορισμένοι χώροι διασκέδασης στον περιβάλλοντα χώρο, έχουν συμβάλει στο να χάσει η περιοχή την ομορφιά και την αυθεντικότητα της. Το τουριστικό ύφος με Greek salat και ξενόφερτη μουσική, με την ψευτογκλαμουριά να ηχεί δαιμονισμένα και να μην αφήνουν τους Αρχαίους Αθηναίους πολίτες της αγοράς να βρουν την ειδυλλιακή ηρεμία του χώρου.

ΕΡ: Τι είναι αυτό που σας κάνει να αγαπάτε αυτή την περιοχή;
ΑΠ: Όλα τα σημεία της μοιάζουν σαν το κορμί μιας καλλονής που τραβάει το βλέμμα.
Η αρχαία αγορά με τους σοφούς φιλόσοφους. Ο Ναός του Ηφαίστου, ο χώρος που έζησε κι έδρασε ο περίφημος αρχιτέκτονας Ικτίνος. Ο Κίμωνας. Ο μυθικός βασιλιάς της Αθήνας, Θησέας.
Εδώ που χτυπούσε και πάντα θα χτυπάει η καρδιά της πόλης των Αθηνών. Ο λόφος των Νυμφών. Ο λόφος Φιλοπάππου. Ο βράχος που λέγεται πως φυλακίστηκε ο Σωκράτης.
Γεννήθηκα σε αυτό τον τόπο, τον γεμάτο ενέργεια θετική. Γι’ αυτό το λόγο, όχι μόνο τον αγαπώ, απλά τον λατρεύω.

«Το θησείο είναι το μοναδικό αληθινό όνειρο, που ακολουθούν πάντα θεοί και Άνθρωποι» 

ΕΡ: Θα μας εμπιστευτείτε μια γλυκιά σας ανάμνηση από το Θησείο;
ΑΠ: Παιδάκι, τις βόλτες με τη μητέρα μου περιμετρικά των παρυφών της Ακρόπολης και τα παγωτά χωνάκι από πλανόδιο πωλητή. Απλές, υπέροχες στιγμές, αναλλοίωτες στο χρόνο.

ΕΡ: Έχετε γίνει μάρτυρας κάποιου ιδιαίτερου περιστατικού που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;
ΑΠ: Στην οδό Εριγόνης, υπήρχε το μηχανουργείο του Κλοκοτίνη, ενός χαρισματικού, καλόβολου ανθρώπου, που μέσω της ρετσίνας του Μιχάλακα σκαρφιζότανε ιδέες. Έβαλε κατά νου να φτιάξει μια μεγάλη βάρκα από σίδερο και με διάφορες μηχανικές εφορεύσεις να της δίνει κίνηση με λιγοστή μυϊκή δύναμη με πετάλι, όπως στα ποδήλατα. Έναν ολόκληρο χρόνο σχεδίαζε στράβωνε και κολλούσε σίδερα. Η ποθητή μέρα καθέλκυσης του σκάφους του έφτασε κάποια στιγμή. Ασήκωτη καθώς ήταν με δυσκολία τη φόρτωσε μαζί με φίλους του σε μια τρίκυκλη μηχανή και μέσω της οδού Πειραιώς πήγε στο Παλαιό Φάληρο.
Η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει, φαινόταν στο κοκκινισμένο από αγωνία και πόθο πρόσωπό του να έχει επιτυχία το εγχείρημα του. Η βάρκα μόλις έπεσε στα νερά βυθίστηκε σαν τον τιτανικό.
Ο Κλοκοτίνης, έμεινε άπνοος για μια στιγμή. Κατόπιν αναστέναξε και φώναξε στους φίλους του πάμε να πιούμε, ποτέ δεν θα γίνω πλοιοκτήτης.

ΕΡ: Ως σύγχρονος ποιητής και λογοτέχνης εμπνέεστε από περιοχές όπως αυτή που συνδυάζει κάποια παραδοσιακά στοιχεία, μερικούς αρχαιολογικούς θησαυρούς, τη φύση, πολλές ευχάριστες βόλτες αλλά και μια πιο ωμή πραγματικότητα με αμέτρητους πάγκους και πλαστικές ομπρέλες, καρέκλες, τραπέζια...;
ΑΠ: Τα πάντα, όλα με εμπνέουν, αρκεί να καταφέρω να δω πίσω από την ουσία των εικόνων. Δηλαδή, να φτάσω στη ψυχή τους για να καταφέρει να αφοσιωθεί το πνεύμα μου και να δράσει δημιουργικά.

ΕΡ: Θεωρείτε ότι η περιοχή αυτή αποτελεί ένα σημείο συνάντησης διάφορων προβληματισμένων φωνών που προσπαθούν με τα λόγια και τα έργα τους να ταρακουνήσουν το συμβιβασμένο κι απομακρυσμένο από το όνειρό του νεοέλληνα;
ΑΠ: Είναι γεγονός ότι οι χώροι ή οι τόποι που αποπνέουν μια διαφορετική ενεργειακή υφή, μέσα στη αστική λαίλαπα, είναι ο πυρήνας που τραβάει σαν μαγνήτης ανθρώπους με διαφορετικές ιδέες, απόψεις και κουλτούρες. Και με το δικό τους διαφορετικό ύφος να προσπαθούν να δείξουν ή να αποδείξουν, πως οι ομορφιές της ζωής, οι στιγμές που μας χαρίζει είναι μοναδικές κι επαφίενται στην έμπνευση της αιωνιότητας.

«Θησείο, το προάστιο των περιπάτων στο παρελθόν, της ιστορίας, των θεών, των ημίθεων, των φιλοσόφων, των Ανθρώπων»

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2018

Ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση
Αndre Βreton

foto: db...
Ότι είναι δικό σου Ελλάδα, οι θεοί διαφυλάττουν. 
Το πνεύμα σου αστείρευτο, φωτίζει. Σωκράτη, Αντιγόνη, Οιδίποδα.






db...
ANIMA MIA... 
μυθιστόρημα


Φλωρεντία 1860. ;Anima mia... κάθε άνθρωπος επιλέγει στη ζωή του τον τρόπο που θ' αγαπάει τον Άλλον. 
Αυτή η αγάπη όμως, δεν πρέπει να περιορίζει την ελευθερία. Ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του και χαράζει τη μοίρα του.
Μαρία Ρόζα και Σαλιβέριος, δυο νέοι μια αγάπη. 
Ζουν την αναστάτωση του έρωτα με όρκους αιώνιας αγάπης και βυθίζονται στις προσωπικές τους περιπέτειες. 
Οι οιωνοί της μοίρας όμως, έχουν φροντίσει να βιώσουν μ' έναν τόνο λύπης την πίστη και την περηφάνια.
Μια συγκλονιστική ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, από στιγμές πραγματικής ζωής, φαντασίας και πάθους στα όμορφα χρόνια της αθωότητας.
Μια σπαρακτική αφήγηση μέχρι τα βάθη της ψυχής για τη ζωή, την ελευθερία, τα όνειρα και τις ελπίδες των ανθρώπων που τη βίωσαν ως πρωταγωνιστές της

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2018



Ζεστή φιλία... 

Στιγμές Λαγνεύουσες με συντροφιά τη Μήδεια... με την εξαίρετη Γεωργία Ζώη και τη σκηνοθετική δυναμική του Γιάννη Διαμαντόπουλου.

Κείμενο Δημήτρης Βαρβαρήγος -  Μήδεια η Γεωργία Ζώη - σκηνοθεσία Γιάννης Διαμαντόπουλος

Έρωτας, άγριο πάθος, πόλεμος… 
δεν υπάρχει άλλη οργή μεγαλύτερη κι αθεράπευτη από αυτήν που γεννιέται ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπήθηκαν παράφορα.

Δημιουργική γραφή

Από πρόζα θέατρο. Μεταφέρετε το βιβλίο σας σε θεατρικό έργο. Δραματοποίηση πρόζας και ποιημάτων. 


Τα πράγματα μπορεί να σας φαίνονται δύσκολα όμως στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο απλά. Υπάρχουν τρόποι και κανόνες που θα σας βοηθήσουν να γράψετε ένα όμορφο και δυνατό κείμενο.



Ξεκινάμε παράλληλα με τη θεωρία, με ασκήσεις που βοηθούν στην ανάπτυξη του θέματος όταν θα αρχίσετε να γράφετε ένα ολοκληρωμένο έργο.



Στο τέλος του σεμιναρίου, τα έργα των συμμετεχόντων θα κυκλοφορήσουν σε βιβλίο από γνωστό εκδοτικό οίκο. 
Δηλώσεις συμμετοχής ως 5 Οκτώβρη, για να οριστεί ημερομηνία έναρξης. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.
ddimitris51@yahoo.com


Lavita Radio.. 18:00-20:00 "Στη Ρωγμή του Λόγου" με την Ευγενία Οικονομοπούλου









Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2018




Δημήτρης Βαραβαρήγος

«Ο άνθρωπος είναι αληθινά ελεύθερος όταν βρίσκεται έξω από αυτή την διαμορφωμένη ασφάλεια που του παρέχουν, όταν δεν αποδέχεται τη βεβαιότητα και την περιχαρακωμένη επιτυχία μέσα από ένα σύστημα»

Με βαφτίσανε Δημήτρη, με επώνυμο, Βαρβαρήγο. Η ιστορία μου ξεκινάει κάτω από την Ακρόπολη, στο Θησείο, με βαθιά καταγωγή τη Φλωρεντία. Παππούδες πλούσιοι με τη μισή Αθήνα δική τους. Με τον πόλεμο τα χάνουνε όλα. Πατέρας και μάνα ξεκινάνε μέσα στην ανέχεια και την ορφάνια από το μηδέν να στήσουν από την αρχή τα όνειρά τους.

Μεγάλωσα φτωχικά, σε μια Αθήνα όμορφη και ρομαντική που δεν είχε καμία σχέση με αυτήν που κακομεταχειριζόμαστε σήμερα ανελλιπώς. Μεγάλωνα φτωχικά, αλλά χωρίς να μου λείπει τίποτα. Μοναχογιός, γαλουχήθηκα ως έκφραση με την άνεση μιας αρχοντικής συμπεριφοράς.

Γεννήθηκα στην Αθήνα του 51, αλλά μόλις που πλησιάζω τα 42 μου χρόνια γιατί μόλις πριν από 42 χρόνια αφοσιώθηκα στο γράψιμο και άλλαξα ζωή. Έτσι αθόρυβα ως είθισται να συμβαίνουν τα όμορφα πράγματα, ακολούθησα τη λογοτεχνία, γράφοντας μυθιστορήματα - θεατρικά έργα κι ενίοτε ποιήματα.



Τα όμορφα πράγματα συμβαίνουν αθόρυβα. Μεγάλωνα κι ένιωθα να με τραβούν οι τέχνες. Το αλλιώτικο και διαφορετικό άρχισε να φουντώνει μέσα μου όταν μπήκα στην εφηβεία. Πνίγηκα όταν μου αποκαλύφθηκε η ζωή, βρέθηκα σε έναν διαμορφωμένο κόσμο που έπρεπε κι εγώ να ακολουθήσω όλες τις επιρροές του: την εθνικότητα, την κοινωνική τάξη, τα γένη, τις παραδόσεις, τα ήθη, τα έθιμα, τις αντιλήψεις, τη γλώσσα, τη μόρφωση, τη τέχνη, τους κανόνες ηθικής, την προπαγάνδα, τις οικονομικές πιέσεις, τη τροφή που τρώμε, το κλίμα που ζούμε, την οικογένεια μας, τους φίλους, τις εμπειρίες μας και κάθε άλλη επιρροή που μπορούμε να σκεφτούμε. Άρα οι αντιδράσεις μου θα έπρεπε να είναι διαμορφωμένες μέσα σε αυτά τα όρια και δεν το άντεχα. Αισθανόμουνα δέσμιος ενός συστήματος που μου στερούσε την ελευθερία. Ήθελα να είμαι κοινωνικός, να είμαι τίμιος και πιστός αλλά όχι με το κόστος της υποτέλειας. Ο άνθρωπος είναι αληθινά ελεύθερος όταν βρίσκεται έξω από αυτή την διαμορφωμένη ασφάλεια που του παρέχουν, όταν δεν αποδέχεται τη βεβαιότητα και την περιχαρακωμένη επιτυχία μέσα από ένα σύστημα. Έξω από αυτά υπάρχει η ελευθερία. Κι όταν τη βρίσκεις όλα είναι πάντοτε καινούρια. Έτσι ξέσπασα στην καημένη τη λογοτεχνία καθώς η συγγραφή βιβλίων είναι έτσι κι αλλιώς μια ψυχική υπόθεση. Είναι ένα είδος εξορκισμού που θέλει να κατευνάσει τους προσωπικούς δαίμονες μας. Είναι η ελεύθερη έκφραση ενός εσωτερικού κόσμου. Για μένα είναι ένα κομμάτι ως ποσοστό ανάλογο της προσωπικής ελευθερίας μου, μακριά από τις πρακτικές των προκαταλήψεων, προλήψεων και συντηρητισμού. Αμέσως συμμορφώθηκαν οι ακραίες απόψεις μου. Μειώθηκαν οι επιθυμίες μου, άνοιξε το μυαλό μου, γνώρισε η ψυχή μου μια άλλου είδους πληρότητα. Απέκτησε μια άλλη υπόσταση περισσότερο αληθινή. Μου χάρισε την ικανότητα να βλέπω το σημαντικό και στο πιο ασήμαντο Έγινε για μένα στάση ζωής, έγινε μέσα μου τόπος δύναμης. Νομίζω δεν θα ζούσα σοβαρά αν δεν έγραφα.


Είχα αρχίσει το γράψιμο πολύ πιο μπροστά από την εμφάνιση του πρώτου μου βιβλίου γράφοντας θεατρικά. Ο λόγος που δεν τα εξέδιδα ήταν πως δεν ένιωθα την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται η δημοσιοποίηση και η έκθεση σκέψεων και απόψεων στο πλατύ αναγνωστικό κοινό. Εφησύχαζα με την άποψη, της ars gratia artis (τέχνη για τη τέχνη). Νόμιζα πως έγραφα για μένα, να γεμίζω τη ψυχή μου και τίποτα άλλο, μου αρκούσε αυτό, νόμιζα. Αργότερα αυτός ο εστετισμός αναθεωρήθηκε και η συνέχεια του είναι στα 24 βιβλία που κυκλοφόρησαν και οκτώ θεατρικά έργα. Έργα ζωής η «Υπατία» που παρουσιάστηκε στη Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και οι «Λιπεσάνορες», που με επιτυχία ανέβηκε 2016-2017, θεατρική παράσταση στο θέατρο Βαφείο. Και τα δύο βιβλία είναι από τις εκδόσεις Ν.Σ. Μπατσιούλα. Ευτυχώς δεν έπεσα έξω στην απόφαση μου να εκδοθώ, με δέχτηκε θετικά το αναγνωστικό κοινό, κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα και μου δίνει το κουράγιο να συνεχίζω. Να γιατί γράφω, λοιπόν:

-Γιατί είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους που αγωνιούν για το παρόν και το μέλλον κι εκφράζουν τις απόψεις και τις ανησυχίες τους μέσα από την τέχνη.

-Γιατί μου δίνει την ευκαιρία τις στιγμές του γραψίματος να κοιτάζω βαθιά μέσα μου!

-Γιατί με βγάζει από τη ρουτίνα μιας καθημερινότητας που θέλει σάρκα και αίμα για να τραφεί!

-Γιατί μου διώχνει την αυταρέσκεια και τη ματαιοδοξία καθώς όσα εγώ δημιουργώ, δεν τα κρατώ για μένα μόνο αλλά τα μοιράζομαι χωρίς ενδοιασμούς και υποκρισίες με τους Άλλους. Τους αναγνώστες!

-Γιατί δεν μπορώ να γίνομαι ελκυστικός για τους άλλους προσφέροντας μόνο όσα τους ικανοποιούν!

-Γιατί ίσως να πω μερικές λέξεις και για εκείνους που δεν μπορούν να μιλήσουν!

-Γιατί το να γράφεις είναι τόλμη, καθώς εκτίθεσαι δίνοντας τροφή σε κρίσεις κι επικρίσεις. Αδιαφορώ και για τις δύο!

-Γιατί έχω το θάρρος κι αναλαμβάνω το ρίσκο να πίσω τον αναγνώστη, πως εκεί που τον οδηγεί η φαντασία μου και η πλοκή είναι τα σωστά!

-Γιατί είναι ένας χρόνιος συμβιβασμός, μια απόλυτη συμμετοχή του πνεύματος στη τέχνη του λόγου!

-Γιατί σιχαίνομαι την πολιτική!

-Υπάρχουν πολλά γιατί, αλλά σταματάω εδώ γιατί ίσως ν’ αποδειχθούν ενοχικά και κάτι τέτοιο, ειλικρινά, δεν ισχύει. Αλλά τελικά, αν όλα αυτά τα «γιατί» είναι αμάρτημα, το κάνω γιατί μου αρέσει η αμαρτία.

Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος, γεννήθηκε στην Αθήνα. αποφοιτά από αγγλική σχολή λογοτεχνίας «awarded by the writing school» και γράφει σήριαλ για την τηλεόραση, θέατρο και λογοτεχνία. Έχει εκδώσει 23 βιβλία. Κι έχουν ανέβει 8 θεατρικά έργα.

Το βιβλίο Υπατία παρουσιάστηκε στην κεντρική αίθουσα της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο το 2007.

Είναι Πολιτιστικός εκπρόσωπος της Unesco λόγου, τεχνών κι επιστημών για την Πετρούπολη.

Μέλος των «Ιστορικών συγγραφέων».

Στη συντακτική επιτροπή του λογοτεχνικού περιοδικού «Ρωγμές»
Συντάκτης της εφημερίδας, «Μορφωτικός της Πετρούπολης».
Οργανωτής Λογοτεχνικών εκδηλώσεων

Έχει συμμετάσχει ως εκπαιδευτής σε εργαστήρια δημιουργικής γραφής στους Δήμους Πετρούπολης, Αμοργού, Πάρου, Αταλάντης,Στον Μορφωτικό Όμιλο Πετρούπολης, στους εκδοτικούς οίκους Άγκυρα και Έναστρον.

mail: ddimitris51@yahoo.com
http://dimitrisbarbarigos.blogspot.gr/
http://www.dvarvarigos.gr/

Σάββατο 4 Αυγούστου 2018

Γυναίκες του Kόσμου 


Το βιβλίο αυτό είναι ένας ύμνος για την ερωτευμένη γυναίκα, που όταν τον γνωρίσει, αποτελεί την ύψιστη μορφή ελευθερίας. Μια ιστορία που θα μεταφέρει τον αναγνώστη σε άλλους χώρους και χρόνους. Μέσα από μια περιπλάνηση πόθου, από ένα χάσιμο λογικής, από ένα σωματικό σκόρπισμα, από έναν ερωτικό φανατισμό στον ηδυπαθή λαβύρινθο του κήπου της Θεάς Αφροδίτης, γεννιέται μια μεγάλη κι ανυστερόβουλη αγάπη δύο παιδιών, της Ινώ και του Αλκαίου, που όμως… 



ISBN-13: 978-960-380-075-0 


4η έκδ. 


€ 10.71 (περ ΦΠΑ 6%) 

Χαρτόδετο 

21.0 x 14.0 cm, 246 σελ.

Η ΜΑΓΙΚΗ ΤΡΕΛΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ


Βασικές Αρχές Δημιουργικής Γραφής: 


• Το θέμα: πως θα βρίσκεις θέματα επίκαιρα - ενδιαφέροντα και πως θα τα εξελίσσεις
• Εκτεταμένη περίληψη του θέματος & ο διαχωρισμός της ιστορίας σε κεφάλαια.
• Οργανόγραμμα της δομής του θέματος, βοηθάει να μην γίνονται λάθη, επαναλήψεις και ασύνδετα κεφάλαια, χωροχρονικά.
• Τρόποι για τη δυνατή αρχή σε μια ιστορία και η κλιμακωτή ένταση στη συνέχεια της μέχρι το τέλος.
• Οι βασικοί χαρακτήρες & ο Συναισθηματικός κόσμος των κεντρικών ηρώων
• Κοινωνικό – φυσικό περιβάλλον & ο Πνευματικός, ψυχικός του κόσμος.
• Οι πέντε αισθήσεις ως κυρίαρχο στοιχείο των χαρακτήρων, με παράθεση μιας πρακτικής λίστας για τη δημιουργία αληθινών χαρακτήρων.
• Η βασική μονάδα πλοκής & η συναισθηματική επίδραση της στον αναγνώστη
• Κλιμακωτές - Δραματικές Κορυφώσεις - Δοκιμασίες- Συγκρούσεις- Εμπόδια -Μεταβολές
• Παράλληλες πλοκές & δευτερεύοντες χαρακτήρες.
• Τεχνική αληθινών διαλόγων με διαφορετικό ύφος έκφρασης στον κάθε χαρακτήρα της ιστορίας για να μην είναι πανομοιότυποι.


• Πως θα γράψω ένα δυνατό οπισθόφυλλο
• Η διόρθωση και η επιμέλεια, βασικά στοιχεία μιας άψογης δουλειάς.
• Η έξυπνη πρόταση στον εκδότη, όταν πρόκειται για πρόζα ή στο σκηνοθέτη όταν πρόκειται για θεατρικό έργο.
• Υπάρχουν και άλλες δράσεις μέσα στην ομάδα όπως η διαδραστική γραφή, όπου η δράση της ομάδας δραματοποιεί τα κείμενα. 
• Σχέση της απλής γραφής με τη δραματοθεραπεία.
• Η παντομίμα ως είδος άσκησης για τη δημιουργία στοιχείων έκπληξης και συγκίνησης. Ένα παιχνίδι χαλάρωσης που δυναμώνουν το συναίσθημα.


Δηλώστε τη συμμετοχή σας έγκαιρα. Το τμήμα είναι ολιγομελές (έως 10 άτομα) για να υπάρχει άμεση δημιουργική επιτυχία. Για όσους δεν μπορούν τις μετακινήσεις, το σεμινάριο μπορεί να δοθεί με άμεση επικοινωνία μέσω skype.

Τρίτη 24 Ιουλίου 2018


ΥΠΑΤΙΑ
Η συγκλονιστική ιστορία της γυναίκας που δίδασκε παντού το ελληνικό πνεύμα, συγκρούστηκε με τον κλήρο και κατηγορήθηκε ως μάγισσα…


4ος αιώνας, μ.Χ. Η φημισμένη Αλεξάνδρεια πνίγεται στο κρασί των καπηλειών, στις ηδονές των γυναικών του δρόμου, στις δεισιδαιμονίες, στις φιλοσοφικές διαφορές, στις διαμάχες των θρησκευτικών φανατισμών και στους φονικούς διωγμούς των εθνικών.

Μέσα σε αυτή τη διαφθορά, μια γυναίκα αφοσιωμένη στα ελληνικά ιδεώδη διδάσκει στο πανεπιστήμιο, στους δρόμους και στο σπίτι της το αστείρευτο ελληνικό πνεύμα. Αυτή η σοβαρή ευθύνη δεν της στερεί το γυναικείο ένστικτο και στο πρόσωπο του χριστιανού έπαρχου Ορέστη, βρίσκει τον έμπιστο φίλο και άντρα.

Η φιλία και ο πλατωνικός δεσμός που αναπτύσσεται ανάμεσα τους ενοχλεί τον κλήρο που δεν αργεί να στραφεί εναντίον της και να της προσάψει κατηγορίες ως μάγισσας και υποκινήτριας εχθρικών ενεργειών εναντίον του…

Ο αγώνας δύο ανθρώπων γεμάτος ηθικό χρέος απέναντι στις ηγετικές θέσεις που κατέχουν και στις κοινωνικές συνθήκες της θρησκόληπτης φανατικής εποχής προσπαθούν, κρυφά, να ζήσουν την απλή ζωή να γευτούν τα πάθη της και τις μεγάλες στιγμές μιας ανομολόγητης αγάπης, χωρίς ποτέ…

Πετυχημένη τοιχογραφία μιας ολόκληρης εποχής με επίκεντρο μια αξιόλογη γυναίκα που πλήρωσε με τη ζωή της τις αρετές του φίλου της, καθώς βρέθηκε στο μεταίχμιο της ιστορίας, από το λυκόφως του νεοπλατωνισμού στους πρώτους σκοτεινούς αιώνες του Χριστιανισμού.

Μυθιστορηματική βιογραφία, που κυλάει αβίαστα, με φανταστικούς διαλόγους και εικόνες, γύρω όμως από πραγματικά πρόσωπα 

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2018

"Μέσα από Σένα" 


με την ηθοποιό Γεωργία Ζώη. Μηνύματα είχαμε από πολλές χώρες. Αμερική. Καναδά. Γερμανία. Δανία. Ουρουγουάη. Κύπρο. Ρωσία. Τουρκία Τσεχία. Ρουμανία. Ισραήλ και φυσικά από Αυστραλία και Ελλάδα.


Μια εκπομπή για τη λογοτεχνία, τη τέχνη και τον πολιτισμό
Υπεύθυνη προγραμμάτων ΛΕΝΑ


την εκπομπή παρουσιάζουν: Δημήτρης Βαρβαρήγος & Νιόβη Ιωάννου. 


Η εκπομπή ακούγεται στα FM στην Αυστραλία και με web σε όλο τον κόσμο με μεγάλη ακροαματικότητα.


Τρίτη 10 Ιουλίου 2018

Ευδόκιμοι Χρόνοι



άνυνδρα βράδια ασθμαίνουν τις ώρες
σ’ απρόσμενα βήματα 
λόγια που σιώπησαν μπροστά στο φόβο 
στ’ αφημένα ξέφτια ενός καναπέ 
μεγαλώνει το τίποτα
κι οι σκέψεις, οι σκέψεις συγκατάθεση ζητούν 
να γλιστρήσουν ελαφρά επάνω στη γλώσσα 
να καμωθούν το φιλί τολμώντας… 
μα δεν τολμούν σημάδι ν’ αφήσουν στη σάρκα 
γιατί ο πόνος ελλοχεύει βαθύτερα...
δβ... Ιούλης ήταν...

Ευδόκιμοι χρόνοι


Στα δάχτυλα ασθμαίνουν οι στιγμές 
στις νότες ενός Tango σέρνονται οι ψυχές πειθήνια
έρμαια τα λόγια σφαλίζουν βλέφαρα 
σε ψίθυρους δονούνται οι σάρκες
αόρατες δυνάμεις τα λόγια
λόγια που γίνονται πράξεις στην απόσταση 
γιατί τα σώματα ξέρουν από μόνα τους 
να γίνονται γη 
που κάθε ανάγκη θεωρεί πως τους ανήκουν…
Απόσταση
κι όμως σε νιώθω τόσο κοντά μου
μέσα μου…


Carpe diem


Άδραξε τη στιγμή, την κάθε στιγμή και ζήσε…
Στη ζωή, ο καθένας ζει και μια νέα προσωπική εμπειρία. Από κάθε εμπειρία σκληρή ή ευφρόσυνη αντλείται κάποιο καλό. 
Ο θυμός με αυτό που κάποτε βίωσες και αγάπησες, είναι ανώφελος, σε χαμηλώνει σε κρατάει δεμένο.
Δεν υπάρχει μάταιο γεγονός. 
Δεν υπάρχει ανώφελη μέρα. 
Δεν υπάρχει ανώφελη δοκιμασία. 
Δεν υπάρχει ανώφελη σχέση.
Δεν υπάρχει ανώφελη πράξη.
Όλα συμβαίνουν για κάποιο σκοπό. Διώξε από μέσα σου το θυμό, δείξε ευγνωμοσύνη για όσα γνώρισες, ένιωσες, δέχτηκες, εισέπραξες, ότι κι αν ήταν αυτά και για όσο διήρκησαν. 
Όσο κι αν κάτι σε πλήγωσε· δεν ήταν αναίτιο… κάτι σου άφησε, κάτι κέρδισες. 
Κάθε εμπειρία αφήνει πολλά, εκτίμησε τα θετικά της για να κερδίσεις τη γνώση πώς να εξελίσσεσαι με ανοχή και καλοσύνη, δίχως θυμό, οργή και αγανάκτηση του πληγωμένου εγωισμού σου.
Από τις εμπειρίες μαθαίνουμε και γινόμαστε καλύτεροι… αισθανόμαστε να μην μένουμε ασάλευτοι, ζαλισμένοι στην εγωπάθεια, μα να χρησιμοποιούμε όσα ζήσαμε, νιώσαμε -αγάπη, στοργή, τρυφερότητα- σαν στήριγμα για να βαδίσουμε μπροστά περισσότερο ώριμοι και καλοσυνάτοι.
Είναι ανώφελη η καταφορά εναντίον σε αυτό που κάποτε σ’ έκανε να νιώσεις την υπέρβαση.
Η ζωή είναι γενναιόδωρη… μοιάζει με τις ανοιξιάτικες θύελλες… ας μάθουμε να νιώθουμε τη βροχή κι όχι απλά να βρεχόμαστε. 


Τετάρτη 20 Ιουνίου 2018


Amour fou 
Δημήτρης Βαρβαρήγος



pocket book

37 ανεπίδοτες επιστολές γραμμένες από την ψυχική ανάγκη ενός άντρα να κατακτήσει και να κατακτηθεί, από το Αθώο Κόκκινο μιας αγάπης.

Η αγάπη προσφέρει τη δυνατότητα για νέες ανακαλύψεις... για καινούριες ιδέες κι απρόβλεπτες καταστάσεις. Διαιωνίζει τη διάσταση της παιδικότητας.
Διπλασιάζει το χρόνο… ετοιμάζει τον κόσμο του αύριο… ανοίγει δρόμους στην αληθινή επανάσταση των συναισθημάτων.



«Ελεύθερες οι ανάσες σου κάψανε τη σάρκα, άγγιξες, ένιωσες, κατάκτησες. Μιλούσες βαθιά, μ’ ένα γέλιο γεμάτο αισιόδοξη ζωή. Το είχες φυλαγμένο στο στέρνο να σε παρασύρει με οδηγό τη ψυχή σου. Και μου γελούσες, και μου μιλούσες, και μου έγραφες λόγια που γεμίζανε το χώρο στιγμές άσβεστες στο χρόνο. Τις κλείναμε σφιχτά στις χούφτες μας, λες και πριν αρχίσει το ταξίδι, η νοσταλγία των αόρατων δεσμών, μας έκανε να θέλουμε όλο και πιο πολύ. Όλο και πιο πολύ να ζήσουμε τη θάλασσα, να κατοικήσουμε στο κύμα και να χάνεται ο τόπος στο χρόνο».

Ο έρωτας δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια θεία τρέλα, από μια ακατανίκητη επιθυμία να συμπορευθούμε με τους Θεούς, όντες σε παραλήρημα.
Πλάτων

Η επιθυμία είναι το μισό της ζωής. 
επιθυμίες 

Έλα τώρα να σου πω… κι έχω τόσα πολλά που δεν πρόλαβα. Άκου…

Πόθοι, επιθυμίες, λαχτάρα, χάρισμά σου. Απρόσμενος ο ερχομός σου. Κι όμως σε περίμενα. Ήξερα πως θα φτάσει ο χρόνος που θα σ’ έβλεπα μπροστά μου ακέραια, χωρίς ρωγμές και σκοτάδια.

Έτσι απλά, άνοιξες την πόρτα και μπήκες. Μπήκες βαθιά μου ζωντανή να εισπνέω τις ανάσες σου, αύρα θαλασσινή ξέσπασαν μανιασμένες στα χείλη μου επάνω.

Στάθηκες μπροστά μου να μου χαμογελάς, κρύβοντας με το ένα χέρι τα κόκκινα χείλια σου… με τ’ άλλο έλυσες τα μαλλιά σου. Τίναξες το κεφάλι να ξεχυθούν στους ώμους τους λευκούς σου.

Γέλασες αδιάντροπα, γεμάτη χάρη, μ’ εκείνη την αναίδεια της νιότης, που μόνο η συγχώρεση της ανήκει αληθινά.

Ήσουν μια άγνωστη, μα εγώ σε ήξερα, σε γνώριζα από καιρό. Δεν ήρθες απρόσμενα. Όποιος έρχεται στη ζωή μας δεν έρχεται ακάλεστος, εμείς τον προσκαλούμε. Ζούσες στη σκέψη μου και να το θαύμα.

Σε είδα στη σκιάς μιας ολόγιομης σελήνης. Σε άδραξα. Τρεμούλιασαν τα σώματα, βρήκαν σάρκα ν’ ακουμπήσουν, αίμα να γευτούν μιας ηδονής που καρτερεί το πρώτο άγγιγμα για να ξεσπάσει.

Τα χέρια απλώθηκαν, ευλογημένη η ώρα. Ζεστό το χάδι πύρωσε τη στιγμή, ο χρόνος έσβησε, έσβησε ο χρόνος. Βαθιά σε κοίταξα στα μάτια. Γραμμένη ηδονή στο πρόσωπο. Ορκίστηκα πως μια ζωή θα σου χαρίζω γέλιο· και γέλασες σαν άνοιξη σε εύφορο λιβάδι.

Θα στο ξυπνώ σε κάθε λέξη μου. Ποθώ να με κοιτάς και να γελάς, έτσι να σε κερδίζω, επάνω στα χαμόγελά σου θα σε κατακτώ και θα μπορώ να σε κάνω αληθινά δική μου. Γεμάτη εμπιστοσύνη να μου χαρίζεσαι κι ανέμελη να κάνεις οτιδήποτε σου αρέσει.

Το στόμα μου έκλεισες μ’ ένα φιλί, τα χείλια μου να βάψεις κόκκινα απ’ τα δικά σου. Τα ένιωσα καυτά, υγρά, όμοια με εκείνο το κρυφό σημείο που φωλιάζει στους λαγόνες ανάμεσα και πέταξα ψηλά· σαν πουλί άνοιξα φτερά μεγάλα, να χαθώ στα τέσσερα του ορίζοντα σημεία.

Κι εσύ το πέταγμα ακολούθησες κρατώντας μου το χέρι. Στα σύννεφα στήσαμε χορό, λαχάνιασαν τα στήθη κι άπνοοι ξαπλώσαμε καταμεσίς του θόλου και σ’ άκουγα να μιλάς, να μιλάς ακατάπαυστα -σαν χαρούμενο παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο. Και γελούσες και σ’ αγκάλιαζα· κι όλο πιο πολύ γελούσες.

Τα χρόνια που μας προσμένανε σε όνειρα επάνω σχεδιάσαμε. Τις μέρες τις δικές μας μες τη βροχή, μέσα σε ήλιους, σε δρόμους φωτεινούς και σκιερά περάσματα διαβήκαμε και τραγουδήσαμε και δώσαμε όρκους αιώνιας ύπαρξης.

Μεθύσαμε στο άγγιγμα, στο ζεστό χάδι οι υπάρξεις μας αφέθηκαν να κάψουν τ’ ανταριασμένα σώματα.

Μεθυσμένοι οι ψίθυροι λαχάνιαζαν τα στήθη, άπνοες μείνανε οι ανάσες μέχρι το χάραμα.



Να είσαι ελεύθερος σημαίνει ότι είσαι ελεύθερος από την επιθυμία να είσαι κάτι 

Βιογραφικό 
Η ιστορία μου ξεκινάει κάτω από την Ακρόπολη -στο Θησείο- με βαθιά καταγωγή τη Φλωρεντία. Μεγάλωνα κι ένιωθα να με τραβάει κοντά της η τέχνη του λόγου. 
Κι ως είθισται, τα όμορφα πράγματα να συμβαίνουν αθόρυβα, αφοσιώθηκα στη λογοτεχνία, γράφοντας μυθιστορήματα - θεατρικά έργα & ποιήματα. 
Η γραφή είναι τρόπος να ζω… τρόπος να υπάρχω. 
Είναι ψυχική υπόθεση. Στάση ζωής. Τόπος δύναμης και προσωπικής ελευθερίας.

Πέμπτη 24 Μαΐου 2018

"Μέσα από Σένα" 


Μια εκπομπή για τη λογοτεχνία, τη τέχνη και τον πολιτισμό
Υπεύθυνη προγραμμάτων ΛΕΝΑ

Νιόβη Ιωάννου. Δημήτρης Βαρβαρήγος
την παρουσιάζουν: Δημήτρης Βαρβαρήγος & Νιόβη Ιωάννου. 
Η εκπομπή ακούγεται στα FM στην Αυστραλία και με web σε όλο τον κόσμο με μεγάλη ακροαματικότητα. 

Ευγενία Οικονομοπούλου. Δημήτρης Βαρβαρήγος
Καλεσμένη η Ευγενία Οικονομοπούλου, ποιήτρια 


Ευχαριστούμε για τα μηνύματά σας από: ΚΥΠΡΟ. ΣΟΥΗΔΙΑ. ΓΕΡΜΑΝΙΑ. ΝΟΡΒΗΓΙΑ. ΑΜΕΡΙΚΗ. ΝΙΓΗΡΙΑ. ΠΕΡΟΥ. ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ. ΕΛΛΑΔΑ.

Παρασκευή 18 Μαΐου 2018

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ


Τι σημαίνει αλήθεια δημιουργική γραφή; Είναι δυο λέξεις που αν συνταιριάξουν δίνουν ένα σοβαρό αποτέλεσμα.
Η δημιουργία από τη μια και η γραφή από την άλλη. Μαθήματα δηλαδή, αν συνοψιστούν. Δηλαδή, ακόμη πιο σημαντική λέξη.
Και να μερικά ακόμη ερωτήματα.
· Πως γίνεται να διδαχθώ τη δημιουργική γραφή;
· Τι σημαίνει δημιουργικότητα εδώ;
· Ποια η διαφορά της απλής γραφής με τη δημιουργική;


Δημιουργικός στο λεξικό σημαίνει: Αυτός που δημιουργεί, που παράγει κάτι. Αυτός που δημιουργεί καλλιτεχνήματα, ένα έργο σημαντικής καλλιτεχνικής αξίας.
Με λίγα λόγια Δημιουργική γραφή σημαίνει: Παράγω κάτι νέο, επεξεργάζομαι καλλιτεχνικές μορφές, γίνομαι παραγωγικός, προκαλώ: διαρκώς νέες δημιουργίες.
Όλα αυτά περιέχονται στη Δημιουργική γραφή, μα δεν είναι αρκετά γιατί χρειάζονται ολόκληρο τον άνθρωπο μέσα κι έξω. Όπως φαίνεται και όπως αισθάνεται για να μπορεί να χρησιμοποιεί τις λέξεις.
Οι λέξεις είναι πολύ σημαντικές, προβάλλουν έννοιες γεμάτες ένταση και ουσία που επεξηγούν με σοφία κάθε φαινόμενο, κάθε στοιχείο ή πληροφορία.



Εμείς εδώ δεν θα τις ονομάσουμε σοφές, αλλά δημιουργικές. Γιατί εκφράζονται μέσα από τον άνθρωπο ανάλογα με τις αισθήσεις που του προκαλούν όταν συμβαίνουν.
Μερικές από αυτές σαν παράδειγμα όπως είναι ο Φόβος, η Έλλειψη, ο Πόνος… κλπ.
Απλές λέξεις με μεγάλη σημασία, που θα τις ονομάσω: Απλά λόγια, έτσι όπως τα εκφράζουμε σε ένα διάλογο, σε ένα γράμμα που γράφω κάθε φορά όταν θέλω να μιλήσω, να επικοινωνήσω με κάποιον που αγαπώ, γιατί με αυτό τον τρόπο βρίσκω την ευκαιρία να του μιλήσω για εμάς, για εμένα, να του αποκαλύψω λεπτομέρειες που δεν μπόρεσα ποτέ να του πω προφορικά.


Γιατί;
Ίσως γιατί, στο γραπτό λόγο εκφράζομαι με περισσότερη σαφήνεια.
Ίσως γιατί, τα προφορικά λόγια δεν μένουν, φεύγουν παρασυρμένα από τον άνεμο.
Ίσως γιατί, είμαι γεμάτος λέξεις και βρίσκω ευκαιρία να τις βάλω σε μια σειρά.
Ίσως γιατί, μου αρέσει το γράψιμο και αισθάνομαι τέλεια όταν μοιράζομαι λόγια και ιδέες με τους άλλους.
Όλα αυτά λοιπόν που βγαίνουν από μέσα μου είναι μια δημιουργία.
Είναι μια μαγεία. Η μαγική τρέλα της δημιουργίας.


Γι’ αυτό λοιπόν, δώσε σχήμα και μορφή στις τυχαίες εμπνεύσεις σου. Βέβαια η έμπνευση είναι στιγμιαία, σαν αστραπή φωτίζει το μυαλό και χάνεται.
Κατόπιν για να υλοποιηθεί χρειάζεται αφοσίωση, αγάπη και υπομονή. Μα όταν ολοκληρωθεί είναι Δημιουργία.