Ευδόκιμοι Χρόνοι
άνυνδρα βράδια ασθμαίνουν τις ώρες
σ’ απρόσμενα βήματα
λόγια που σιώπησαν μπροστά στο φόβο
στ’ αφημένα ξέφτια ενός καναπέ
μεγαλώνει το τίποτα
κι οι σκέψεις, οι σκέψεις συγκατάθεση ζητούν
να γλιστρήσουν ελαφρά επάνω στη γλώσσα
να καμωθούν το φιλί τολμώντας…
μα δεν τολμούν σημάδι ν’ αφήσουν στη σάρκα
γιατί ο πόνος ελλοχεύει βαθύτερα...
δβ... Ιούλης ήταν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου