Τρίτη 3 Απριλίου 2018

Υπατία 
του Δημήτρη Βαρβαρήγου


4ος – 5ος αιώνας μ. Χ. Η φημισμένη Αλεξάνδρεια πνίγεται στο κρασί των καπηλειών, στις ηδονές των γυναικών του δρόμου, στις δεισιδαιμονίες, στις φιλοσοφικές διαφορές και διαμάχες των θρησκευτικών φανατισμών με τους φονικούς διωγμούς.


Μέσα σε αυτή τη διαφθορά, μια γυναίκα αφοσιωμένη στα ελληνικά ιδεώδη διδάσκει στο πανεπιστήμιο, στους δρόμους και στο σπίτι της το αστείρευτο ελληνικό πνεύμα. Αυτή η σοβαρή ευθύνη δεν της στερεί το γυναικείο ένστικτο και στο πρόσωπο του χριστιανού έπαρχου βρίσκει τον έμπιστο φίλο και άντρα.


Η φιλία και ο πλατωνικός δεσμός που αναπτύσσεται ανάμεσα τους ενοχλεί τον κλήρο που δεν αργεί να στραφεί εναντίον της και να της προσάψει κατηγορίες ως μάγισσας και υποκινήτριας εχθρικών ενεργειών εναντίον του…


Δύο άνθρωποι γεμάτοι ηθικό χρέος απέναντι στις ηγετικές θέσεις που κατέχουν και στις κοινωνικές συνθήκες της θρησκόληπτης φανατικής εποχής, ζουν κρυφά ανομολόγητες στιγμές αγάπης χωρίς ποτέ…



Πετυχημένη τοιχογραφία μιας ολόκληρης εποχής με επίκεντρο μια αξιόλογη γυναίκα που πλήρωσε με τη ζωή της τις αρετές του φύλου της, καθώς βρέθηκε στο μεταίχμιο της ιστορίας, από το λυκόφως του νεοπλατωνισμού στους πρώτους σκοτεινούς αιώνες του Χριστιανισμού.


Μυθιστορηματική βιογραφία που κυλάει αβίαστα, με φανταστικούς διαλόγους και εικόνες, γύρω όμως από πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα τα οποία ο συγγραφέας αναπαριστά πειστικά, μετά από ενδελεχή έρευνα...



ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ GUNTEBERG 


Ένα όμορφο απόγευμα με αγαπημένους φίλους δικούς μου και της Υπατίας


Ευχαριστώ θερμά όλους όσοι παραβρέθηκαν, σχολίασαν, χαμογέλασαν και χάρηκαν τη συντροφιά.

Σε ότι όμορφο πάντα υπάρχει το ανικανοποίητο, ο χρόνος που κυλάει σύντομα ή μια απουσία… είναι σαν το τσιγάρο που γρήγορα τελειώνει κι αμέσως ανάβεις άλλο… 


τι παράξενο κι αυτό, να πνίγεσαι στον καπνό…


ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ


«Και να που φτάσαμε εδώ 
χωρίς αποσκευές


μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι 
κι εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο........


Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη! 
. Δως μου το χέρι σου.. Δως μου το χέρι σου..» 
(Θάνος Λειβαδίτης)
Amour fou... 
απόσπασμα από το βιβλίο....


Στη μεγάλη νοσταλγία των γυμνών ειδώλων μένει η ματιά να ζωντανεύει αλλοτινές στιγμές, φύτρα ολάνθιστα από τους πόρους ξεπηδούν, μ’ αμβρόσια ευωδία, και οι ψίθυροι, οι ψίθυροι ουράνια αύρα· τα ψελλίσματα γαντζώθηκαν πάλι στο μυαλό, στο μυαλό γαντζώθηκαν σαν παραμιλητό από τον βαθύ ύπνο της συνείδησης -κι όπως η έσχατη αιτία, στο χωροχρόνο υψώθηκαν, χωρίς βαρύτητα ελεύθερα, χωρίς βαρύτητα, χάρισμα υπερβατικό, έξω απ’ τ’ ανθρώπινα κι από υλιστικά στοιχεία, ωφέλιμη στάθηκε μόνο η έμπνευση της αντοχής, της έκστασης η έμπνευση, φωνάζοντας επίμονα. 
Αγαπώντας σε σωπαίνω.

Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ


Μαργαριταρένιο Περιδέραιο
Μητέρα, θα πλέξω μαργαριταρένιο περιδέραιο για το λαιμό μου
με τα δάκρυα της θλίψης μου .
Τ’ αστέρια κατεργάστηκαν αστραγαλίδες από φως 
για να στολίσουνε τα πόδια τους ,
μα εμένα τα δικά μου θενά κρέμονται απ’ τα στήθια σου .
Πλούτη και δόξα τα χρωστώ σε σένα
κι είναι για σένα που τα δίνω ή τα κρατάω .
Όμως η θλίψη μου αυτή είν’ όλη δικιά μου ,
Κι όταν σου την προσφέρω σαν αφιέρωση
συ μ’ ανταμείβεις με τη χάρη τη δική σου .
Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ

αναμνήσεις


Οι αναμνήσεις που μένουν από τα βάσανα του παρελθόντος είναι απολύτως αναγκαίες γιατί έτσι αποκτούν εκτός από την εμπειρία και μια βεβαιότητα για τη συνέχεια της ταυτότητας μας…