Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2019

"Περί ου"
Για τον Μιχάλη Κατσαρό: "Ποίηση ισχυρή με ιδέες κοινωνικές"

γράφει ο Δημήτρης Βαρβαρήγος

Χρησιμοποιώ αυτό το τίτλο που ο ίδιος ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός είχε αναφέρει σε μία του συνέντευξη απαντώντας στην ερώτηση: Τι είναι ποίηση;


Τι πιο δύσκολο από τα λόγια εκείνα κάποιων συνοδοιπόρων που προσπαθούνε να καταγράψουν τη ζωή και το έργο ενός μεγάλου άντρα. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή, τόλμη και παρρησία ώστε να ακολουθηθεί η σωστή κι αντικειμενική στάση, γιατί αλλιώς η όποια κρίση θα ενέχει πολλά στοιχεία υποκειμενισμού και ίσως η καλή πρόθεση να μην φανεί.

Για μένα ο Μιχάλης Κατσαρός, είναι ο ποιητής της αναίρεσης, της παρόρμησης και της εκφραστικής πληρότητας. Θα μπορούσα να τον αποκαλέσω σαν το τελευταίο από την μεγάλη γενιά, ανατρεπτικό ποιητή. Με μία φράση ο αληθινός ποιητής του δρόμου αυτός που ανοίγει ένα νέο δρόμο στην ποίηση.* {Λόγια του ιδίου από συνέντευξη.}

Ο ΜΚ σαν άπιστος και αιρετικός απέδειξε στη ζωή του πως ήταν εραστής της ελευθερίας γεμάτος λεβεντιά και παρρησία που απέρριψε πολλές συμβατικότητες συντηρητισμού και ηθικής ηλιθίων της θρησκευτικής και δογματικής κοινωνίας που βίωσε στα χρόνια που του έτυχαν κι ας τον χρησιμοποίησε η μικροπολιτική σκοπιμότητα της αριστεράς. Η κρίση του απλού κόσμου είναι πλέον ξεκάθαρη.

Πήγε κόντρα σε ιδέες και κατεστημένα που στερούν την ελευθερία κι αποκοιμίζουνε το πνεύμα. Όρθωσε το ανάστημα του με τον καυστικό, προφητικό και πάντα μαχητικό λόγο του. Αδιαφόρησε για το αίμα που θα έχανε χτυπώντας τη γροθιά του στο μαχαίρι. Δεν τρόμαζε στην ιδέα ότι ο ρεαλιστικός λόγος του πιθανόν να του χάριζε κάποιο χαρακτηρισμό του τύπου, γραφικού ή φευγάτου, που άλλωστε πολλοί υποστηριχτές υπήρξαν, όσο ζούσε τουλάχιστον, να τον βλέπουν ή να τον αποκαλούν έτσι. Αδιαφόρησε για όλα και συνέχισε να δρα ανεξάρτητος.

Ουμανιστής κι επαναστάτης. Έγραφε για τον άνθρωπο, για τους αγώνες που έπρεπε να δώσει, για τις ελπίδες, τα όνειρα και τα οράματα του. Στα ποιήματα του γίνεται αντιληπτή μια νευρικότητα, ένας θυμός για όλη την ανθρώπινη ανοχή. Ο ποιητής θέλει με τον ορμητικό του λόγο να αφυπνίσει συνειδήσεις. Θέλει με τη σκέψη και τα συναισθήματα του να προχωρήσει βαθιά στα κύρια και ζωτικά θέματα και να ξυπνήσει τους εφησυχασμένους από τον ύπνο του δικαίου. Προσπαθεί και φυσικά καταφέρνει ο λόγος του να ζωντανέψει στις ψυχές εκείνες που επιλέγουν να βλέπουν όσα τις ευχαριστεί. Καταφέρνει να ταρακουνήσει αυτούς που αισθάνονται χωρίς να αισθάνονται. Μοιράζεται τον πηγαίο ψυχικό πλούτο του με τον κόσμο, όπου άμεσα αυτός, ο κόσμος, τον κάνει κτήμα του, αφού η εκφραστική πληρότητα του λόγου του πετυχαίνει το στόχο της φωνάζοντας την παντοτινά πιο επίκαιρη λέξη, «Αντισταθείτε.»


Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ

Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.

Αντισταθείτε σ’ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .

Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

Τι πιο τρανή απόδειξη από τη δική του αντίσταση, τη μοναχικότητα.
«Η αντίσταση του ξεκίνησε εναντίον της οικογενειακής ζωής, μισθός, σταθερή ζωή, σπίτι, πεθερικά…το’ σκασε κυριολεκτικά τρέχοντας για να μην ξαναζήσει ποτέ πια μαζί με άλλον άνθρωπο». λόγια του γιου του, Στάθη Κατσαρού.

Το μεγάλο πνεύμα που έτρεφε ο ΜΚ στο σώμα του δεν μπορούσε κι αν το ήθελε ακόμη, να το καταπνίξει στερώντας ο ίδιος στον εαυτό του το πολύτιμο αγαθό που ζωογονούσε κάθε του κύτταρο, την απόλυτη ελευθερία, που άλλωστε ήταν και η βασική αφετηρία της έμπνευσής του.
Όπως όλοι οι μεγάλοι δημιουργοί, ο ΜΚ δεν στάθηκε αλλά προηγήθηκε της εποχής του. Ευτυχώς όμως λόγο της ραγδαίας εξελικτικής πορείας της κοινωνικής και τεχνολογικής ζωής, πρόλαβε να χαρεί λίγο την ανταπόκριση και την καταξίωση που αναλογούσε στο έργο του.

Ο ΜΚ, ποτέ δεν αναρωτήθηκε για το πώς θα έπρεπε να εκφραστεί αφού ομολογούσε: στον καθένα η ποίηση αρέσει για κάτι δικό του, κάτι προσωπικό. Γι αυτό, ποίηση είναι ότι επιβάλλεται ως ποίηση.
Ο ΜΚ, ήταν ο ποιητής που ήθελε να μάθει τον κόσμο να ζει ελεύθερος. Ο αιρετικός που αγάπησε τη ζωή και πρόβαλλε αυτή την αγάπη μέσα από το μοναδικό όπλο του, την ποίηση του!
"Μέσα από Σένα" 
Πατήστε επάνω στο Link να μας ακούσετε.


Καλεσμένος μας ο συγγραφέας-μεταφραστής ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΚΑΡΟΣ ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗΣ. 

Την εκπομπή παρουσιάζουν: ο συγγραφέας ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟΣ & η ποιήτρια ΝΙΟΒΗ ΙΩΑΝΝΟΥ


Υπεύθυνη προγραμμάτων ΕΛΕΝΑ ΜΑΤΣΟΥΚΑ.
Διευθυντής του σταθμού, ΆΓΓΕΛΟΣ ΜΑΤΣΟΥΚΑΣ




Η εκπομπή ακούγεται στα FM στην Αυστραλία και με WEB σε όλο τον κόσμο με μεγάλη ακροαματικότητα. Είχαμε μηνύματα από: ΑΜΕΡΙΚΗ. ΚΥΠΡΟ. ΙΤΑΛΙΑ. ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ. ΓΕΡΜΑΝΙΑ. ΔΑΝΙΑ. ΑΙΓΥΠΤΟ. ΕΛΛΑΔΑ , κα

Λιπεσάνορες
οι γυναίκες που εγκαταλείπουν τους άντρες


Ο καθένας μας έχει μια ιστορία να διηγηθεί… έχει μνήμες από τα παιδικά του χρόνια, εμπειρίες από το πέρασμα του στη ζωή με όλα όσα προσφέρει, γνώσεις, βιώματα, επιτυχίες, αποτυχίες, έρωτες αγάπες και ελλείψεις… μια από τις δικές μου εμπειρίες η πιο σοβαρή ήταν όταν βρέθηκαν μπλεγμένος μέσα σε έναν πόλεμο που όταν μπλέχτηκα δεν μπορούσα να ξεφύγω… αν την κοπανούσα, θα με κατηγορούσαν για λιποτάκτη, έτσι έμεινα μέσα στον όλεθρο να ζήσω τη συμφορές του πολέμου.
Πέντε χρόνια έζησα εκείνες τις μάχες, γνώρισα τους πιο τρανούς ήρωες, έκλαψα, πλάνταξα στο χαμό τους… Γνώρισα και τις πιο σπουδαίες γυναίκες που βίωσαν όλο αυτό το τρόμο στο πετσί τους. Γνωρίστηκα καλά μαζί τους… μου έδειξαν εμπιστοσύνη και μου άνοιξαν τις καρδιές τους… τις συμπάθησα όλες, πονεμένες ψυχές είχαν με όσα βίωναν, έχαναν παιδιά, άντρες αδέλφια και πατεράδες… μένανε μόνες να αντέξουν τη σκλαβιά και την επιβουλή των εχθρών τους… κάποιες κατάφεραν να γλιτώσουν πεθαίνοντας, κάποιες άλλες άτυχες ζήσανε τη σκλαβιά υπηρετώντας το μίσος… που είχαν μέσα τους για τους δεσμώτες τους.
Τα έβλεπα όλα αυτά, έπασχα αλλά δεν μπορούσα να βοηθήσω… μια φορά που πήγα να τα βάλω με τον Αχιλλέα, μου χάλασε ο εκτυπωτής… άλλη μια φορά που έβρισα τον Αγαμέμνονα για τον εγωισμό του, με έπιασε ίλιγγος.


Μόνο με τις γυναίκες κατάφερνα να συνδιαλέγομαι και να μαθαίνω τα πάντα, με όσα γίνονταν στα ιδιαίτερα δωμάτια των ψυχών τους.
Τις αγάπησα όλες και συμπορεύτηκα αυτά τα πέντε χρόνια σε κάθε τους ευτυχία δυστυχία ή πάθημα. Τις υποστήριξα σε μεγάλο βαθμό τόσο που οι άντρες με κατηγόρησαν ότι με σέρνουν από τις εσθήτες τους… γέλασα… ρε τους φώναξα… τι πάει να πει είναι γυναίκες… άνθρωποι είναι και μάλιστα με μεγάλη αξία… μας γεννούν, μας φροντίζουν, μας μαθαίνουν, μας ερωτεύονται, μας παντρεύονται, μας κάνουν παιδιά, μας κλαίνε όταν πεθαίνουμε, φροντίζουν τη γη που μας σκεπάζει μέχρι που μας ακολουθούν στο χώμα…


Οι άντρες επαναστάτησαν με όσα τους είπα… Α, εσύ δεν πας καλά μου φωνάξανε… αφήστε τον αυτόν να κρύβεται κάτω από τα ρούχα τους και πάμε εμείς να συνεχίσουμε τις αμάχες μας.
Κι εκείνες δάκρυζαν που ήξεραν ότι ήταν η τελευταία φορά που τους έβλεπαν
Κάπως έτσι ενστερνίστηκαν τον τίτλο όπως τις αποκάλεσε ο παππούς τους, ο Όμηρος, με μια όμορφη λέξη που για τις γυναίκες που θα λείπουν στους άντρες… για τις γυναίκες που εγκαταλείπουν τους άντρες κι ας είναι παρούσες στις ζωές τους…
Λιπεσάνορες.
«Ζωή και Πάθος»
θεατρικό έργο


Τραβάω βαθιά ρουφηξιά τη ζωή. Σου βάζω το τσιγάρο στο στόμα να την μοιραστούμε… κι εσύ το κάψιμο να δοκιμάσεις και να σου αρέσει ο πόνος μου, όπως μ’ αρέσει ο δικό σου. Πίστεψε με. Μη θυμώσεις μαζί μου, να μάθεις πρέπει να υπομένεις, να με αντέχεις όλο και πιο πολύ κάθε μέρα μέχρι να με συνηθίσεις και να σου γίνω απαραίτητη. Σταμάτα, ψυχή μου… ξέρω, πολλές φορές σ’ εκνευρίζουν τα λόγια μου. Φώναξε, «θα σε ξεπεράσω» να ξεσπάσεις. Κάθε φορά ο ίδιος θυμός, ο ίδιος θυμός πάντα, τα ίδια λόγια πάντα… πάντα τα ίδια λόγια που δεν έχουν κάτι να κρύψουν. Στο ίδιο στενό δωμάτιο της οδού Ξενίας, ξεχύνονται περιπλανώμενα να σκοτώνουν το γέλιο. Όμορφέ μου! Λίγοι μπορούν να χαρούν το μοίρασμα, το αληθινό μοίρασμα. Είναι μάλλον εκείνοι οι εκλεκτοί των θεών. Ναι, οι ξεχωριστοί, είμαστε εμείς… είμαστε εκείνοι, οι εκλεκτοί των θεών. Οι ξεχωριστοί που ενώσαμε μυαλό, σώματα, αφοσίωση κι αλήθειες στις φυσικότητες μας.
Μυστική γνώση ο απαραίτητος πόνος. Πραγματική ευτυχία, η αληθινή αφοσίωση. Γελούσες και μου ‘λεγες, δοκίμασε ν’ αγαπάς… η αγάπη θα σε κάνει ψηλά να πετάξεις. Μη φοβάσαι, κι αν χάνεις ύψος στο πέταγμα σου, βάλε λίγη αγάπη πάρα πάνω. Αν τα ύψη φοβηθείς, κλείσε τα μάτια κι αφέσου, τα μάτια κλείσε και νιώσε τη.
Νιώσε το πόσο αγαπάς.
Η παρουσία σου, συνήθεια καθημερινή, ν’ απλώνεις τα χέρια σου επάνω μου. Καθημερινή συνήθεια, το χάδι απ’ την ατέρμονη κίνηση της παλάμης. Χορός ανέμελος οι στιγμές σαν τη βροχή που χτυπάει στα παράθυρα της οδού Ξενίας 11. Από ένα ποτήρι, γουλιά γουλιά, στερεύει το κόκκινο κρασί στα χείλη.
Δανεικός φόβος


Μέσα από ξένα μάτια κοιτάζω
φόβους δανεικούς να κρέμονται στα κάγκελα
ρούχα νωπά.
Ασάφειες γνέθουν στην απρόσμενη αιώρηση

κανένας θόρυβος δεν υπάρχει
έτσι γίνονται τα δύσκολα
σιωπηλά
κανείς να μην ενοχληθεί
και κάποια φανεί απορία στα πρόσωπα τους.

Νύχτα αμφίβολη
τίποτα δεν ακούγεται
κανείς δεν ακούει
γιατί καμιά φωνή δεν υπάρχει
μόνο σιωπή
μόνο απουσία εσκεμμένη
κλεμμένη
απ’ του χρόνου τις γρίλιες
"Μέσα από Σένα"


Πατήστε επάνω στο Link να μας ακούσετε.

Καλεσμένη μας η συγγραφέας-μεταφράστρια ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΧΙΝΑ. 



Την εκπομπή παρουσιάζουν: ο συγγραφέας ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟΣ & η ποιήτρια ΝΙΟΒΗ ΙΩΑΝΝΟΥ


Υπεύθυνη προγραμμάτων ΕΛΕΝΑ ΜΑΤΣΟΥΚΑ.
Διευθυντής του σταθμού, ΆΓΓΕΛΟΣ ΜΑΤΣΟΥΚΑΣ
Η εκπομπή ακούγεται στα FM στην Αυστραλία και με WEB σε όλο τον κόσμο με μεγάλη ακροαματικότητα. Είχαμε μηνύματα από ΑΥΣΤΡΑΛΊΑ. ΑΜΕΡΙΚΗ. ΓΕΡΜΑΝΙΑ. ΔΑΝΙΑ. ΚΥΠΡΟ. ΙΣΠΑΝΙΑ. ΕΛΛΑΔΑ...

Λιπεσάνορες 
οι γυναίκες που λείπουν στους άντρες...


Mυθιστόρημα, εκδόσεις ΝΣ. ΜΠΑΤΣΙΟΥΛΑΣ 

Οι δρόμοι αλλάζουν, οι καιροί αλλάζουν, οι τρόποι αλλάζουν, αλλά ο σκοπός είναι ίδιος… Αυτή είναι η μοίρα των θνητών, η μοίρα μας, να αγωνιζόμαστε και να αντιστεκόμαστε… να πολεμάμε και να πέφτουμε, να πέφτουμε και να νικάμε. Πάντα μπροστά μας, η αρχή μιας νίκης• κι ενός τέλους.

Οι γυναίκες, δεν έχουμε ζωή να μας ανήκει, χαμένες είμαστε στα χέρια των αντρών… το ξέρετε θαρρώ και μην καμώνεστε εσείς οι νέες πως σας λείπει η πείρα… γυναίκες είστε και δεν ξεγελιέται το είναι σας.

Πώς αλλιώς να μιλήσω για εκείνες τις σημαντικές μορφές που η ζωή τους έγινε θρύλος; Που ακόμη και κάτω απ’ τη σκιά των αντρών τους έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας.

Έγιναν δρόμοι ζεστοί που θα ακολουθούνται για πάντα από τις επόμενες γενιές.

Αυτή ήταν και η αφορμή να ασχοληθώ με ένα τόσο γνωστό θέμα, αλλά με μια διαφορετικότητα απ’ τη συνηθισμένη ιστορική καταγραφή της Ιλιάδας του Ομήρου.

Η ιδέα της σύλληψης να γράψω για 15 γυναίκες που ζήσανε τα δεινά ενός δεκαετούς πολέμου, ήταν για μένα ένα προσωπικό στοίχημα να καταφέρω αρχικά να τις γνωρίσω για να εισχωρήσω στον διαφορετικό προσωπικό και ψυχικό κόσμο τους, καθώς όσο κρατούσε το γράψιμο με έθετε ενώπιον της πάλης μεταξύ των δύο φύλων όσο και στις ψυχικές και πνευματικές αντιθέσεις τους.

Όσο έμπαινα βαθύτερα στη ψυχολογία αυτών των ηρωίδων τόσο γινόταν η αναφορά μου ένας φόρος τιμής γι’ αυτές, που σιωπηρά ακολουθούσαν μια ειμαρμένη προδιαγεγραμμένη από τους άντρες.

Με ρομαντική διάθεση αναμείχθηκα συγγραφικά στην κλασική ελληνική ομορφιά ενός σπουδαίου έπους με αρχέγονες ρίζες, που αιώνες τώρα αναγεννιέται στην πατροπαράδοτη συνείδησή μας ως αναμνήσεις άλλων διαστάσεων, κουβαλώντας τη ψυχική υπόσταση των θρύλων του μακρινού, μα πάντα ζωντανού παρελθόντος μας.


Κατά την πενταετή διάρκεια συγγραφής αυτού του πλούσιου ιστορικά αλλά εξ’ ίσου φανταστικού ταξιδιού κατάφερα να βρεθώ πλάι στη ζωή γυναικών βιώνοντας μέσα απ’ τις αισθήσεις τους, την τραγικότητα του παράλογου πολέμου.

Οι αφηγήσεις εμφάνισαν γεγονότα που σχετίζονταν απόλυτα με τις ζωές τους και καθόρισαν τις πορείες τους, καθώς τα έζησαν κάτω απ’ τη σάρκα τους, και κύλησαν στο αίμα τους σαν ανάγκη να τα μεταδώσουν στις επόμενες γενιές.

Τις συνάντησα ως Άυλες Σκιές στην αιωνιότητα. Εμφανίστηκαν μέσα απ’ τις ρωγμές του τρισκότεινου Άδη, και μου αφηγήθηκαν τις περιπέτειες τους με διαφορετικό προσωπικό ύφος η κάθε μία φανερώνοντας τα δεινά και τις συμφορές τους, τις ψυχικές αντοχές τους, τις εσωτερικές συγκρούσεις τους, τα παθήματα και προσωπικά πάθη τους.

Πως ένιωσαν τη χαρά, τη λύπη, τον έρωτα, την αγάπη, τη συμβίωση, τη μητρότητα, την αντρική επιβουλή, τον πόλεμο, την προδοσία, τη σκλαβιά, το θάνατο.

Μου μίλησαν για τους άντρες, τούς ήρωες, τη τόλμη, τη φιλία, την αξία των ιδανικών, τη γενναιότητα ν’ αγωνίζεται κανείς για την πατρίδα του ως το τέλος.

Αφηγήθηκαν τον ηρωισμό της καθημερινής ζωής, την αξία της καρτερίας, τη νοσταλγία της ειρήνης, τις ευθύνες του ανθρώπου για τις πράξεις του, για τους υπερασπιστές του δικαίου.

Δεν ξέρω να πω, πόσο μύθος, πόσο αντίθετος με τη σημερινή πραγματικότητα μπορεί να είναι ετούτος ο πόλεμος που ο απόηχος του θα συνεχίσει πάντα να σαγηνεύει τις σκέψεις μας.

Όμως το σίγουρο είναι πως κρύβει τις ίδιες αλήθειες από αυτές που όλοι γνωρίζουμε και μας κυβερνάνε.

Μίσος, συμφορά, πόνο, οδύνη, κακουχίες, δυστυχία, αφανισμός και μέσα απ’ όλα αυτά τα δεινά να ζωντανεύουν ιστορίες αγάπης και αυτοθυσίας.


* Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος, γεννήθηκε στην Αθήνα. αποφοιτά από αγγλική σχολή λογοτεχνίας «awarded by the writing school» και γράφει σήριαλ για την τηλεόραση, θέατρο και λογοτεχνία. Το βιβλίο «Υπατία» παρουσιάστηκε στην κεντρική αίθουσα της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο το 2007, γυρίστηκε ταινία με τον τίτλο «Agora» και θεατρικό έργο από την θεατρική ομάδα «Ανάδρασις».

Έχει εκδώσει συνολικά 14 μυθιστορήματα ενηλίκων και 7 παιδικά βιβλία και οκτώ θεατρικά έργα. Το βιβλίο «Λιπεσάνορες, τα χρόνια του φιδιού», μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Μπατσιούλας – Momentum».

Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος, είναι: Πολιτιστικός εκπρόσωπος της Unesco λόγου, τεχνών κι επιστημών για την Πετρούπολη. Μέλος των «Ιστορικών συγγραφέων». Στη συντακτική επιτροπή του λογοτεχνικού περιοδικού «Ρωγμές». Συντάκτης της εφημερίδας «Μορφωτικός της Πετρούπολης». Μέλος στο Διεθνές Πολιτιστικό Φόρουμ «Ανάδρασις». Οργανωτής Λογοτεχνικών εκδηλώσεων. Έχει συμμετάσχει ως εκπαιδευτής σε εργαστήρια δημιουργικής γραφής στους Δήμους Πετρούπολης, Αμοργού, Πάρου, Αταλάντης, Στον Μορφωτικό Όμιλο Πετρούπολης, στους εκδοτικούς οίκους Άγκυρα και Έναστρον

"Μέσα από Σένα" 


Πατήστε επάνω στο Link να μας ακούσετε.

Καλεσμένη μας η συγγραφέας, ΑΡΓΥΡΩ ΜΑΝΤΟΓΛΟΥ. 


Την εκπομπή παρουσιάζουν: ο συγγραφέας ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟΣ & η ποιήτρια ΝΙΟΒΗ ΙΩΑΝΝΟΥ


Υπεύθυνη προγραμμάτων ΕΛΕΝΑ ΜΑΤΣΟΥΚΑ.
Διευθυντής του σταθμού, ΆΓΓΕΛΟΣ ΜΑΤΣΟΥΚΑΣ
Η εκπομπή ακούγεται στα FM στην Αυστραλία και με WEB σε όλο τον κόσμο με μεγάλη ακροαματικότητα. Λάβαμε μηνύματα από: ΚΥΠΡΟ. ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ. ΑΜΕΡΙΚΗ. ΓΕΡΜΑΝΙΑ. ΤΟΥΡΚΙΑ. ΔΑΝΙΑ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ-ΑΙΓΥΠΤΟΣ. ΕΛΛΑΔΑ

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2019

Χρόνος Αβέβαιος


Δεν είναι κλάμα, η βροχή είναι που πέφτει στον καθρέφτη και γεμίζει τα μάτια δάκρυα. Κενό δωμάτιο. Από την ανοιχτή πόρτα μπήκε η εγκατάλειψη.
Τίποτα δεν είναι γραμμένο προκαταβολικά στη ζωή. Ο χρόνος αβέβαιος. Κανένα νόημα δεν έχει για τις πράξεις και το πεπρωμένο.
Τα βιβλία άψυχα δόντια στα ράφια. Δεν ασχολούμαι μαζί τους. Ψίχουλα τους πετώ μήπως πεινάνε και με κοιτάζουν υποτιμητικά.
Τελικά, δεν ήταν βροχή, όπως νόμισα.

db... Οκτώβρης ήταν...
"Μέσα από Σένα"
 http://www.onradio.gr/player.php?id=411
Πατήστε επάνω στο Link να ακούσετε την εκπομπή.


Καλεσμένη μας στην εκπομπή ήταν η ποιήτρια ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ. Την εκπομπή παρουσιάζουν: ο συγγραφέας ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟΣ & η ποιήτρια ΝΙΟΒΗ ΙΩΑΝΝΟΥ.



Υπεύθυνη προγραμμάτων ΕΛΕΝΑ ΜΑΤΣΟΥΚΑ.
Διευθυντής του σταθμού, ΆΓΓΕΛΟΣ ΜΑΤΣΟΥΚΑΣ


Η εκπομπή ακούγεται στα FM στην Αυστραλία και με WEB σε όλο τον κόσμο με μεγάλη ακροαματικότητα. Είχαμε μηνύματα από ΚΥΠΡΟ. ΓΕΡΜΑΝΙΑ. ΕΛΛΑΔΑ. ΑΜΕΡΙΚΗ. ΑΛΒΑΝΙΑ. ΡΟΥΜΑΝΙΑ. ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ.

«Carpe diem – Amour fou» 
του Δημήτρη Βαρβαρήγου, 
Εκδόσεις Λυκόφως σελ. 160 Αθήνα 2019


Ο κ. Δημήτρης Βαρβαρήγος είναι λογοτέχνης και θεατρικός συγγραφέας. Τεχνίτης του λόγου και ακάματος εργάτης του πνεύματος, ευρηματικός με βαθιά γνώση του αρχαιοελληνικού ιδεώδους. Ασκεί κριτική στη λογοτεχνία, με διεισδυτική ευαισθησία μα πάνω απ’ όλα είναι Φιλόσοφος.
Γράφει λογοτεχνία, θέατρο και σήριαλ για την τηλεόραση. Είναι μελετητής της παγκόσμιας διανόησης και ακούραστος ερευνητής του πανανθρώπινου στοχασμού.
Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος είναι μια προσωπικότητα των γραμμάτων και της τέχνης την οποία υπηρετεί χρόνια, με ευρύτατη καλλιέργεια και καλλιτεχνική αίσθηση, έχοντας στις πνευματικές του αποσκευές 18 μυθιστορήματα, 7 βιβλία παιδικής λογοτεχνίας, 8 θεατρικά έργα και 1 ποιητική συλλογή. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω απ’ την εργογραφία του ένα απ’ τα καλογραμμένα έργα τέχνης το «ΥΠΑΤΙΑ», λυρικό βιβλίο ιστορικού περιεχομένου βαρύνουσας αξίας για τα ελληνικά γράμματα και όχι μόνο.
Το τελευταίο του βιβλίο Carpe diem – Amour fou, είναι ένα χρηστικό, κομψό και επιμελημένο βιβλίο – οδηγός της ζωής και του έρωτα.
Το εξώφυλλο του κοσμεί ένας πίνακας ζωγραφικής από Brazilian naïf art.
Τα «ευ» του βιβλίου είναι πολλά και απαριθμούνται στη συνέχεια. Από τα συζητήσιμα μόνο σημεία του είναι ο συχνά έντονος διανοητισμός του που ενίοτε καταπονεί τον αναγνώστη με αναφορές που συγκλίνουν και γειτνιάζουν περισσότερο στο χώρο της φιλοσοφίας και της ψυχανάλυσης παρά της καθαρής λογοτεχνίας.
Στην ουσία πρόκειται για ένα corpus νουθεσιών όπου αναπτύσσονται ιδέες και γνώμες δημιουργών του πνεύματος καθώς κάθε κεφάλαιο ανοίγει και κλείνει μ’ ένα γνωμικό ή αποστροφή – ως απόσταγμα σοφίας και πείρας – μεγάλων της ανθρωπότητας.
Ως ψυχογνωστικό κυρίως έργο ή εγχειρίδιο αυτογνωσίας το έργο αυτό επιχειρεί καταδύσεις στις κρυφές και ανεξερεύνητες «περιοχές» της ψυχής. Αυτοί οι φιλοσοφικοί στοχασμοί του συγγραφέα που αφορούν κυρίως το Carpe diem, οδηγούν τον αναγνώστη να εντρυφήσει σε ακούσματα της φωνής της ψυχής του, που η καθημερινότητα του βίου, δεν του επιτρέπει να τα συνειδητοποιεί, όπως βρίσκονται καταγεγραμμένα στο υποσυνείδητό του.
Οι προτροπές αυτές του κ. Βαρβαρήγου μας παραπέμπουν κάποτε στο «Αν» του Rudyard Kipling καθώς βρισκόμαστε ενώπιοι ενωπίοις με απαράγραπτες αξίες και αιτούμενα της ζωής, όπως είναι η ευτυχία, η ελπίδα, η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη ο αλτρουισμός κ.λ.π.
Το ανά χείρας βιβλίο του είναι κείμενο με δύο όψεις. Πως μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι ως άνθρωποι, αλλά και πως εκφράζεται το μεγαλείο του έρωτα, όπως καταστάλαξαν στη στοχαστική σκέψη του συγγραφέα, μέσα από επίπονη δουλειά εαυτού.

Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο να μας μιλήσει γι’ αυτό το εγχειρίδιο Αυτογνωσίας με τις κρυμμένες δυνάμεις της ψυχής που καταλήγει στην τρελή αγάπη μέσα από δύσβατες διαδρομές, απ’ το οπισθόφυλλο του βιβλίου του που το χωρίζει σε δύο ψυχογραφικές ενότητες.
«Carpe diem » ( Άδραξε τη μέρα ) «Ένα βιβλίο φιλοσοφικών στοχασμών που εξιδανικεύει τον αυθεντικό εαυτό, την ουσιαστική ζωή, την αγνή αγάπη και τις πηγαία ανιδιοτελείς συμπεριφορές ως αντικείμενα αυτοελέγχου που ωθούν τον αναγνώστη στο να ανακαλύψει στοιχεία του ίδιου του εαυτού του και θα τον βοηθήσουν να εντρυφήσει σε θέματα αυτογνωσίας» &
«Amour fou» (Τρελή αγάπη) «Ένα βιβλίο που εκφράζει το μεγαλείο του έρωτα μέσα απ’ τον έρωτα. Μέσα από μια δύσβατη διαδρομή αυτογνωσίας, αναδύεται η ιερότητα της ψυχής που βιώνει την αγάπη. Σαν ψίθυρος που απλώνεται γλυκά, το βιβλίο αφήνει την αίσθηση πως συμβαίνει σε δυο κόσμους παράλληλους, τον ονειρικό και τον πραγματικό ».
Μέσα από την ταύτιση ενός αόρατου puzzle το ένα πεζό κείμενο συμπληρώνει το άλλο. Και τα δύο μαζί αλληλοσυμπληρούμενα συνιστούν ένα σώμα μια ψυχή, ένα καλογέννητο έργο.
Το βιβλίο περιλαμβάνει 2 μέρη, είναι δηλαδή διφυές. Το πρώτο μέρος με τον τίτλο Carpe diem αφορά συμπεριφορές του ανθρώπου που ο συγγραφέας θέτει υπό ψυχαναλυτικό έλεγχο. Ο έλεγχος αυτός έχει ποικίλες εξακτινώσεις και παραμέτρους που εντάσσονται σαφώς στα πεδία της ψυχανάλυσης.
Το δεύτερο μέρος του βιβλίου με τον τίτλο Amour fou, που ο συγγραφέας αποκαλεί νουβέλα ασχολείται με το μεγαλείο του έρωτα στην πλατωνική του – και όχι μόνο – διάσταση όπου η ετερότητα των δύο φύλων καθώς ο ίδιος δηλώνει αποτελεί μια αδιόρατη ανάγκη να κατακτηθεί η ψυχή από το αθώο κόκκινο της αγάπης. Το δεύτερο αυτό μέρος του βιβλίου αναπτύσσεται σε 37 ανεπίδοτες επιστολές με αποδέκτη τον ανώνυμο αναγνώστη, κεφάλαιο που θυμίζει τους παλαιούς οδηγούς ερωτικής αλληλογραφίας.
Ωστόσο, οι επιστολές αυτές δεν αποτελούν μόνο προσωπικές προσεγγίσεις του συγγραφέα, αλλά χρησιμοποιούν – σε υπέρμετρο βαθμό μάλιστα – γνωμολογίες του Montanari, του Neruda, του Νίτσε, του Ουάιλντ, του Graham Green, του Picasso, του Disraeli, του Μαρκήσιου ντε Σαντ, του Μπέρτραντ Ράσελ, του Τολστόι, του Πούσκιν, του Ιονέσκο, του Μπαλζάκ, του Βολταίρου, του Θερβάντες του Φώκνερ της Ίντιρα Γκάντι και άλλων όπως και Ελλήνων του Διογένη, του Καβάφη, του Ρίτσου, του Καρυωτάκη, του Λειβαδίτη, της Δημουλά, του Σαχτούρη και του Χριστιανόπουλου.
Η ημερολογιακή καταγραφή των 37 επιστολών (ημέρα πρώτη, ημέρα δεύτερη, ημέρα Τρίτη) κ.λ.π. θυμίζει τις καταγραφές της δημιουργίας του κόσμου, όπως αναφέρονται στα βιβλία της Αγίας Γραφής, όπου είπεν ο θεός δημιουργώντας και τον άνθρωπο « ότι καλόν ». Και βέβαια η αρχή των επιστολών είναι πάντα στερεότυπη:
«Έλα τώρα να σου πω… κι’ έχω τόσα πολλά που δεν πρόλαβα. Άκου…».
Οι γνωμοδοτήσεις του κ. Βαρβαρήγου μας παραπέμπουν ακόμα στην Σιδηρά και Χρυσή Διαθήκη του Πολύβιου Δημητρακόπουλου, με γνώμες και σκέψεις που αποτελούν πλοηγούς της ζωής, μια ακτινογραφία του κοινωνικού κόσμου. Το τι θέλει να εκφράσει η γραφή του το δηλώνει ο ίδιος «η γραφή είναι τρόπος να ζω… τρόπος να υπάρχω, Είναι ψυχική υπόθεση. Στάση ζωής. Τόπος δύναμης και προσωπικής ελευθερίας».
Δημήτρης Βαρβαρήγος
Απ’ την πρώτη ανάγνωση ο αναγνώστης αισθάνεται ότι ο συγγραφέας του παραχώρησε το κλειδί κάτω απ’ το κόκκινο γεράνι, για να οδηγηθεί στα απόκρυφα του νου και της ψυχής του και να νιώσει ότι το βιβλίο αυτό είναι γραμμένο γι’ αυτόν, γιατί χωρίς αμφιβολία έχει αγγίξει κάποιες απ’ τις χορδές και της δικής του ψυχής.
Απ’ την μία όψη ο υψηλός φιλοσοφικός στοχασμός… Η σοφία μέσα από επίπονη βιωματική διαδρομή οδηγεί στο ουσιαστικό νόημα της ζωής. Η αυτογνωσία είναι η αρχή κάθε σοφίας. Για να φθάσεις στη σοφία όμως εκτός απ’ το βίωμα χρειάζεται και η ορθή κρίση. Η ακριβής γνώση δηλαδή των πραγμάτων της ζωής.
Για να αποκτηθούν αυτά και να γίνουν κτήμα της προσωπικότητας απαιτούνται μάχες αιμάσσουσες που δίνει ο εαυτός. Μάχες απ’ την στιγμή που γράφεται στο βιβλίο της ανθρωπότητας το πρώτο του κλάμα.


« Carpe diem » (Άδραξε τη ζωή)
Στο ψυχογράφημα αυτής της ενότητας, ο συγγραφέας ζωγραφίζει με την παλέτα του συναισθήματα, με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία, μέσα από μια διαδρομή αυτογνωσίας, για να εισχωρήσει στην εσωτερική του γαλήνη. Αλήθεια πόσο ωραίο είναι ν’ αποσύρεσαι στα ενδότερα της ψυχής σου κι εκεί να συνδιαλέγεσαι με την πνευματική σου σιωπή…
Γράφει: «{…} Όπως κάθε σταγόνα της βροχής ακολουθεί τη δική της πορεία έτσι και η κάθε ψυχή ακολουθεί το δικό της μονοπάτι ψάχνοντας τον υψηλότερο βαθμό ευδαιμονίας στον προσωπικό της πνευματικό δρόμο.
Η πρώτη γνώση που μου χάρισε ο βαθύτερος εαυτός μου ήταν πως η ψυχή υπάρχει σαν μια σταγόνα. Μια σταγόνα και η δική μου ψυχή, ακολούθησε μέσα στις νύχτες το δικό της μονοπάτι. Μάζεψε κοντά της όλα τ’ αστέρια, κοίταξε τον κόσμο σκεπάζοντας κάθε του ατέλεια, σβήνοντας κάθε ίχνος συστολής…{…}»
Εδώ εμφανίζεται η γνώση κι έχει τη θέση της η ποίηση… Μια σταγόνα είναι ο ήχος της που τραγουδεί στις γρίλλιες του παραθυριού, ένα ερωτικό τραγούδι, που ή κλαίει με το αργό μουρμουρητό της το φυλλορόημα των πόθων σε θλιβερή νύχτα μοναξιάς… ή δυο στόματα ενωμένα με το αθώο κόκκινο μιας αγάπης κρατιούνται σφιχτά για να μην κυλήσει και εξαχνωθεί η στιγμή της ευδαιμονίας. Μια σταγόνα μόνη που στροβιλίζεται στον αέρα για να ενωθεί με άλλες, για να αισθανθεί δυνατή και να φέρει ουρανό στην ψυχή του ποιητή.
Αλήθεια τι αγώνας να παλεύει μια και μόνη σταγόνα μέσα στις μοναχικές νύχτες!… Είναι πάλη για επιβίωση. Κι όμως τα κατάφερε γιατί έδωσε μάχες στο δικό του μονοπάτι, κατάφερε μέσα από προσωπικούς αγώνες να ελπίζει για το καλύτερο.
Εδώ με το κλειδί που κρατάει ο αναγνώστης σ’ όλη τη διαδρομή, θα σταθεί στον τόπο της δύναμης και της προσωπικής του ελευθερίας, που είναι η γραφή του και εκεί τον συναντά μαχητή.
Μέσα απ’ τους στοχασμούς του λάμπει το ηθικό ανάστημα ενός αγωνιστή που είναι έτοιμος ν’ αναλωθεί στις πνευματικές του μάχες, ταγμένος για έναν καλύτερο κόσμο, καθώς κοιτάζει τον κόσμο κατάματα σκεπάζοντας κάθε του ατέλεια.
Γράφει: « {…} Άδραξε τη στιγμή, κάθε στιγμή, και ζήσε… Παράξενο και μεγαλειώδες πράγμα ο έρωτας. Είναι ένα φως που σβήνει σκιές απ’ το παρελθόν και φωτίζει το παρόν και το μέλλον. Είναι η ελπίδα του αύριο, πως δεν θα είσαι μόνος. Μα κι αν αυτό συμβεί, θα έχεις να θυμάσαι όσα σου πρόσφερε κι ένιωσες. Γεμίζει τη ζωή με τις μοναδικές αλήθειες της όταν συμβαίνει. Εξυψώνει κάθε συναίσθημα. Κάθε πράξη. Κάθε λόγο {…} ».
Τι φαντασμαγορική απόδραση να ταξιδεύει η ψυχή στα φεγγερά μονοπάτια κι εσύ ν’ αδράχνεις κάθε λεπτό, κάθε στιγμή και να τη ζεις στο έπακρο! Ν’ αφήνεις τα συναισθήματα του άλλου ν’ αναπνέουν δίπλα σου και οι θετικές σκέψεις να παίρνουν χρώμα, ακροβατώντας στο μυστήριο του έρωτα, ανοίγοντας πύλες, φτιάχνοντας αντικλείδια σκορπίζοντας τα συναισθήματα σε ανθισμένο κήπο… Ο έρωτας είναι σαν τον ήλιο πηγή ζωής και φωτός. Η αγάπη ήταν η πρώτη σκέψη του θεού καθώς πρόσταξε «Γεννηθήτω φως! ».
Στη φλόγα του φωτός γεννήθηκε η αγάπη κι είναι η μοναδική αλήθεια που μας συμβαίνει. Αν καταφέρεις να πλημμυρίσεις αγάπη εξυψώνεσαι… Κάπως έτσι σ’ επισκέπτεται κι η ποίηση…
Γλυκόπνοο αεράκι διαπερνά τις φλέβες και ανυψώνεται η ψυχή μέσα απ’ την δύναμη της αγάπης. Έρωτας είναι η ίδια η ζωή. Μια φορά μόνο μας χαρίζεται. Είναι η μοναδική ευκαιρία να τη ζήσεις μέσα απ’ τις στιγμές της.
Μέσα στο βιβλίο Carpe diem – Amour fou διακρίνουμε την ομορφιά του νου, που μπορεί να δημιουργεί και να κρατεί ξέχειλο ακόμη το κρυστάλλινο ποτήρι της ζωής του!!!
Έτσι πρέπει να το κρατάμε πάντα ξέχειλο. Να μην παραιτούμεθα ποτέ και από τίποτα… Ο εαυτός μας κρύβει μέσα του ασύλληπτες δυνάμεις, χρειάζεται αγώνας και πολύ δουλειά…Όλοι μπορούμε να κατακτήσουμε κορυφές, αρκεί να βρούμε το σωστό μονοπάτι.
Ο έρωτας και η αγάπη διαυγάζουν έντονα στον αμητό της έμπνευσης του. Αλήθεια ποιος άλλος απ’ τον ποιητή θα τραγουδήσει τον έρωτα, θα μιλήσει για το αιώνιο θαύμα;
Για τον έρωτα που είναι πάθος, πόθος, ηδονή και δόνηση; Οδύνη και άλγος; Σαγήνη και μέθη; Τον έρωτα που διέπει τη ζωή μας μόνο ένας ποιητής μπορεί να υμνήσει. Όλοι οι απόηχοι στον πλανήτη τον συγκλονίζουν. Πώς να μην τον συνταράξει ο έρωτας αφού κάνει καταδύσεις στα άδυτα της ψυχής του και ζει στον δικό του παγκόσμιο κόσμο;
Αυτή η «θεία τρέλα » όπως την αποκαλεί ο Πλάτωνας, είναι η επιθυμία της συμπόρευσης για την ανύψωση του πνεύματος και την εξάγνιση της ψυχής.
Το «Carpe diem» είναι ένας οδηγός της τέλειας συμπεριφοράς. Έχει την προσωπικότητά του. Επιβάλλεται μέσα απ’ το θρόισμα των σελίδων του. Σαγηνεύει τον αναγνώστη. Το χαρακτηριστικότερο στοιχείο μέσα του είναι η διαρκής αναζήτηση του ιδανικού μέσα απ’ τον αγώνα της ψυχής.
Ο λόγος του κ. Βαρβαρήγου είναι συγκροτημένος αλλά και ευφάνταστος. Η συγκίνηση της γραφής του προκύπτει απ’ τη σύνθετη ψυχική του διαστρωμάτωση.
Είναι προσγειωμένος, αισθαντικός και αποκαλυπτικός, εμπειρικός και αληθινός. Οι παλμοί της σκέψης και του συναισθήματος του μας παρασέρνουν σε φιλοσοφικές αναζητήσεις.
«Amour fou » (Τρελή αγάπη)
Απ’ την άλλη όψη το αισθαντικό ταξίδι… Ένα μπαλκόνι στο απέραντο γαλάζιο του έρωτα, που αξίζει να το ανακαλύψεις
και να το ζήσεις με πάθος εξερευνώντας το μέχρι την τελευταία του σπιθαμή.
Αν το τολμήσεις, είναι βέβαιο πως θ’ αποζημιωθείς. Ακόμα κι αν χρειαστεί να φτάσεις στο απόγειο της πλήρους διάλυσης για να συνθέσεις ξανά απ’ την αρχή τα κομμάτια του εαυτού σου. Γιατί τελικά αυτό που έχει αξία στη ζωή είναι ν’ αναγνωρίσεις ποιος σ’ αγάπησε απόλυτα και ποτέ μη ρωτήσεις το γιατί.
Στο Amour fou διαφαίνεται η ευρηματικότητα του συγγραφέα, όλες οι επιστολές αποστάζουν ουρανό στην ψυχή και προσφέρουν νοητικές απογειώσεις και υψηλούς βαθμούς ερωτικής παραφροσύνης…
Σύμφωνα μ’ όσα γράφει ο Αριστοτέλης τίποτα δεν μπορεί ν’ αποτυπωθεί στο χώρο της μνήμης, αν δεν υπάρξει το γεγονός. Ο ρόλος επομένως της μνήμης είναι να καταγράφει περιστατικά και ο ρόλος της ανάμνησης να τα φέρνει στο προσκήνιο. Μέσα απ’ τον αδαπάνητο θησαυρό των ιδεών και του πάθους του για τη ζωή διακρίνουμε μια λυρική φλόγα μιας ψυχής εμπύρετης από αισθήματα, που εξιδανικεύει τον έρωτα, τον τοποθετεί στις ιδανικές διαστάσεις του, με απροσποίητη ειλικρίνεια και ανόθευτη ευαισθησία. Εισφέρει το απόσταγμα της καρδιάς του στο αιώνιο θέμα, που είναι η πρωταρχική αλήθεια της ζωής: «Ο έρωτας».
Γράφει: {…} «Αυτός είναι ο έρωτας από αυτόν γεννήθηκες και του οφείλεις κάθε στιγμή στη ζωή σου».
(Carpe diem)
«Η σκέψη, η σκέψη. Όπου κι αν σταθεί, η σκέψη, σε όποια προηγούμενη στιγμή, τρυφερά χάνεται μέσα σου. Πάντα μέσα σου, πάλι μέσα σου. Ψάχνει να καλύψει κάθε σου σπλάχνο {…}
Σκορπίσου. Μη λυπηθείς ούτε στιγμή τον εαυτό σου. Αυτό το σκόρπισμα θα είναι το χάος των μαγεμένων αισθήσεων σου, το χάος θα είναι.».
Η τριακοστή έκτη ημέρα της επιστολής, με υπότιτλο στιγμές, κλείνει με το όμορφο τετράστιχο του ‘’ποιητή του έρωτα’’ Τάσου Λειβαδίτη.
« Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα,
Θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα,
Σα δύο νύχτες έρωτα, μες στον εμφύλιο πόλεμο».
Και οι δυο όψεις έχουν στόχο ν’ ανοίξουν το θησαυροφυλάκιο της ψυχής όπου είναι κρυμμένες δυνάμεις γεμάτες ένταση και πάθος.
Τα φορτισμένα συναισθήματα σε μια αέναη πάλη κραυγάζουν για συντριβή και πνευματική ανύψωση απ’ την παραφροσύνη του έρωτα.
Έρωτας το πάθος του Εγώ για το Εσύ, για τον άλλον για ταύτιση ψυχής και σώματος.
Το Εσύ ο θεός του έρωτα, ξυπνάς τις αισθήσεις της ψυχής, που ταξιδεύουν το συναίσθημα σε παραδείσιες φλόγες. Χτίζουν θεμέλια για να προχωρήσει το Εγώ στο Εσύ την Αγάπη.
Αγαπώ σημαίνει παραχωρώ στον Άλλο, με τη θέλησή μου, κάθε συναισθηματική εξουσία επάνω μου. Υποτάσσομαι κάτω απ’ την κυριαρχία της ψυχής, που γεύεται τις ηδονές χωρίς να τις αναλύει και χαρίζομαι στη γοητεία της, γυμνός και ανυπεράσπιστος για τον εξαγνισμό της, μέσα από μια τρελή αγάπη θεϊκής υπόστασης που αναδύεται η ιερότητά της για να περάσει στην αιωνιότητα.
Ο συγγραφέας με μια αδιόρατη δύναμη ένωσε όλα τα κομμάτια του puzlee, δημιουργώντας ένα ισοζύγιο συναισθημάτων, φτάνοντας στον φιλοσοφικό σκεπτικισμό, να τέρψει τον αναγνώστη και να του αφήσει μια επίγευση… νίκης.
Σ’ αυτή την ευκολοδιάβαστη και κατανοητή νουβέλα το Amour fou επιστέγασε όλο τον έρωτα!!!
Ο κ. Δημήτρης Βαρβαρήγος σίγουρα κατέχει μια απ’ τις πλέον σημαίνουσες θέσεις στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Η λύρα του αρπίζει ήχους αρμονικούς μέσα από ένα ευγενικό ψυχικό κόσμο, που μέσα του έχει πραότητα κι ευαισθησία. Οι λέξεις του είναι αυτές που τον υπνωτίζουν και τον μεθούν… Είναι αυτές που χρωματίζουν τον έρωτα και ξεδιπλώνουν τη ψυχή του δημιουργού. Τούτη η εγκάρδια κατάθεση ας αγκυροβολήσει σε μικρά και μεγάλα λιμάνια.

Λίγα λόγια για το συγγραφέα
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟΣ έχει βαθιά καταγωγή από την Φλωρεντία. Μεγάλωσε κάτω από την Ακρόπολη – στο Θησείο-
Από πολύ νωρίς ένιωσε να τον τραβάει κοντά της η τέχνη του λόγου, ακολούθησε το μοναχικό δρόμο της συγγραφής γράφοντας μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και ποιήματα.
Σπούδασε ηλεκτρονικά, σεναριογραφία, θέατρο και λογοτεχνία στο «awarded by writing school».
Είναι Πολιτιστικός εκπρόσωπος της Unesco Λόγου, Τεχνών και Επιστημών για την Πετρούπολη.
Δημοσιογράφος και παραγωγός στο Symban World Radio, Australia, σε ραδιοφωνική εκπομπή βιβλίου, «Μέσα από Σένα»
Μέλος των «Ιστορικών συγγραφέων»
Συντάκτης της εφημερίδας «Μορφωτικός της Πετρούπολης» Έχει συμμετάσχει ως εκπαιδευτής σε εργαστήρια δημιουργικής γραφής στους Δήμους, Πετρούπολης, Αμοργού, Πάρου, Αταλάντης, στον Μορφωτικό Όμιλο Πετρούπολης στους εκδοτικούς οίκους ‘Αγκυρα και ‘Εναστρον.
Από τις εκδόσεις Ν. Σ. Ματσιούλας, Άγκυρα, Εν τύποις, Χρήστου Ε. Δαρδανού, Χατζηλάκος, Ελληνική Πρωτοβουλία, Όμβρος κυκλοφορούν τα βιβλία του.
Στο Carpe diem- Amour fou όλη η εργογραφία του.


* Η Πέρθα Καλέμη γεννήθηκε στην Άντισσα της Λέσβου. Είναι απόφοιτη του Εμπορικού Κολλεγίου Αθηνών και Ξενοδοχειακών Επιχειρήσεων. Επίσης παρακολούθησε μαθήματα θεατρολογίας. Ασχολήθηκε από λιλιπούτεια με το Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού (Σ.Ε.Ο) και το Ερασιτεχνικό θέατρο. Έπαιξε με τον Ερασιτεχνικό Φιλοτεχνικό Όμιλο το «ΜΠΟΥΡΙΝΙ» στην Ελλάδα και το Εξωτερικό. Σήμερα είναι Πρόεδρος του Κατασκηνωτικού Κέντρου Μυχούς Λέσβου του Σ.Ε.Ο και ταμίας της Επιστημονικής Ένωσης της « Εταιρείας Αιολικών Μελετών». Ασχολείται με Διεθνή Συνέδρια, Συμπόσια, όπου σε πολλά απ’ αυτά είναι στην Οργανωτική Επιτροπή. Εργάζεται στο Υπουργείο Οικονομικών. Είναι έγγαμη, με δύο παιδιά τον Γιάννη και την Κατερίνα. Πνεύμα ανήσυχο, κοινωνικό και δημιουργικό. Έτυχε πολλών τιμητικών διακρίσεων όπως Χρυσό πτυχίο ΟΛΥΜΠΙΑΣ το 2004,Τιμητικό Δίπλωμα από τη W.W.F και πολλά άλλα. Πρόσφατα ο όμιλος φίλων του Κλασσικού Αθλητισμού ‘’Η ΟΛΥΜΠΙΑΣ’’ την ανακήρυξε επίτιμο μέλος του Ομίλου για την κοινωνική και ανθρωπιστική δράση της και την υποστήριξή της στο έργο της πνευματικής ΟΛΥΜΠΙΑΔΑΣ. Ο εθελοντισμός είναι στάση ζωής της. Συνεργασίες της, βιβλιοκριτικές και ποιήματά της έχουν φιλοξενηθεί σε διάφορα περιοδικά, εφημερίδες, ηλεκτρονικό τύπο και διάφορα έντυπα του Οδηγισμού. Τα «Αταξίδευτα όνειρα» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.


Λιπεσάνορες 
οι γυναίκες που λείπουν στους άντρες...

μυθιστόρημα, εκδόσεις ΝΣ. ΜΠΑΤΣΙΟΥΛΑΣ 


Οι δρόμοι αλλάζουν, οι καιροί αλλάζουν, οι τρόποι αλλάζουν, αλλά ο σκοπός είναι ίδιος… Αυτή είναι η μοίρα των θνητών, η μοίρα μας, να αγωνιζόμαστε και να αντιστεκόμαστε… να πολεμάμε και να πέφτουμε, να πέφτουμε και να νικάμε. Πάντα μπροστά μας, η αρχή μιας νίκης• κι ενός τέλους.

Οι γυναίκες, δεν έχουμε ζωή να μας ανήκει, χαμένες είμαστε στα χέρια των αντρών… το ξέρετε θαρρώ και μην καμώνεστε εσείς οι νέες πως σας λείπει η πείρα… γυναίκες είστε και δεν ξεγελιέται το είναι σας.

Πώς αλλιώς να μιλήσω για εκείνες τις σημαντικές μορφές που η ζωή τους έγινε θρύλος; Που ακόμη και κάτω απ’ τη σκιά των αντρών τους έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας.

Έγιναν δρόμοι ζεστοί που θα ακολουθούνται για πάντα από τις επόμενες γενιές.

Αυτή ήταν και η αφορμή να ασχοληθώ με ένα τόσο γνωστό θέμα, αλλά με μια διαφορετικότητα απ’ τη συνηθισμένη ιστορική καταγραφή της Ιλιάδας του Ομήρου.

Η ιδέα της σύλληψης να γράψω για 15 γυναίκες που ζήσανε τα δεινά ενός δεκαετούς πολέμου, ήταν για μένα ένα προσωπικό στοίχημα να καταφέρω αρχικά να τις γνωρίσω για να εισχωρήσω στον διαφορετικό προσωπικό και ψυχικό κόσμο τους, καθώς όσο κρατούσε το γράψιμο με έθετε ενώπιον της πάλης μεταξύ των δύο φύλλων όσο και στις ψυχικές και πνευματικές αντιθέσεις τους.


Όσο έμπαινα βαθύτερα στη ψυχολογία αυτών των ηρωίδων τόσο γινόταν η αναφορά μου ένας φόρος τιμής γι’ αυτές, που σιωπηρά ακολουθούσαν μια ειμαρμένη προδιαγεγραμμένη από τους άντρες.

Με ρομαντική διάθεση αναμείχθηκα συγγραφικά στην κλασική ελληνική ομορφιά ενός σπουδαίου έπους με αρχέγονες ρίζες, που αιώνες τώρα αναγεννιέται στην πατροπαράδοτη συνείδησή μας ως αναμνήσεις άλλων διαστάσεων, κουβαλώντας τη ψυχική υπόσταση των θρύλων του μακρινού, μα πάντα ζωντανού παρελθόντος μας.

lipesanores

Κατά την πενταετή διάρκεια συγγραφής αυτού του πλούσιου ιστορικά αλλά εξ’ ίσου φανταστικού ταξιδιού κατάφερα να βρεθώ πλάι στη ζωή γυναικών βιώνοντας μέσα απ’ τις αισθήσεις τους, την τραγικότητα του παράλογου πολέμου.

Οι αφηγήσεις εμφάνισαν γεγονότα που σχετίζονταν απόλυτα με τις ζωές τους και καθόρισαν τις πορείες τους, καθώς τα έζησαν κάτω απ’ τη σάρκα τους, και κύλησαν στο αίμα τους σαν ανάγκη να τα μεταδώσουν στις επόμενες γενιές.


Τις συνάντησα ως Άυλες Σκιές στην αιωνιότητα. Εμφανίστηκαν μέσα απ’ τις ρωγμές του τρισκότεινου Άδη, και μου αφηγήθηκαν τις περιπέτειες τους με διαφορετικό προσωπικό ύφος η κάθε μία φανερώνοντας τα δεινά και τις συμφορές τους, τις ψυχικές αντοχές τους, τις εσωτερικές συγκρούσεις τους, τα παθήματα και προσωπικά πάθη τους.

Πως ένιωσαν τη χαρά, τη λύπη, τον έρωτα, την αγάπη, τη συμβίωση, τη μητρότητα, την αντρική επιβουλή, τον πόλεμο, την προδοσία, τη σκλαβιά, το θάνατο.


Μου μίλησαν για τους άντρες, τούς ήρωες, τη τόλμη, τη φιλία, την αξία των ιδανικών, τη γενναιότητα ν’ αγωνίζεται κανείς για την πατρίδα του ως το τέλος.

Αφηγήθηκαν τον ηρωισμό της καθημερινής ζωής, την αξία της καρτερίας, τη νοσταλγία της ειρήνης, τις ευθύνες του ανθρώπου για τις πράξεις του, για τους υπερασπιστές του δικαίου.

Δεν ξέρω να πω, πόσο μύθος, πόσο αντίθετος με τη σημερινή πραγματικότητα μπορεί να είναι ετούτος ο πόλεμος που ο απόηχος του θα συνεχίσει πάντα να σαγηνεύει τις σκέψεις μας.

Όμως το σίγουρο είναι πως κρύβει τις ίδιες αλήθειες από αυτές που όλοι γνωρίζουμε και μας κυβερνάνε.

Μίσος, συμφορά, πόνο, οδύνη, κακουχίες, δυστυχία, αφανισμός και μέσα απ’ όλα αυτά τα δεινά να ζωντανεύουν ιστορίες αγάπης και αυτοθυσίας.


* Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος, γεννήθηκε στην Αθήνα. αποφοιτά από αγγλική σχολή λογοτεχνίας «awarded by the writing school» και γράφει σήριαλ για την τηλεόραση, θέατρο και λογοτεχνία. Το βιβλίο «Υπατία» παρουσιάστηκε στην κεντρική αίθουσα της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο το 2007, γυρίστηκε ταινία με τον τίτλο «Agora» και θεατρικό έργο από την θεατρική ομάδα «Ανάδρασις».

Έχει εκδώσει συνολικά 14 μυθιστορήματα ενηλίκων και 7 παιδικά βιβλία και οκτώ θεατρικά έργα. Το βιβλίο «Λιπεσάνορες, τα χρόνια του φιδιού», μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Μπατσιούλας – Momentum».

Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος, είναι: Πολιτιστικός εκπρόσωπος της Unesco λόγου, τεχνών κι επιστημών για την Πετρούπολη. Μέλος των «Ιστορικών συγγραφέων». Στη συντακτική επιτροπή του λογοτεχνικού περιοδικού «Ρωγμές». Συντάκτης της εφημερίδας «Μορφωτικός της Πετρούπολης». Μέλος στο Διεθνές Πολιτιστικό Φόρουμ «Ανάδρασις». Οργανωτής Λογοτεχνικών εκδηλώσεων. Έχει συμμετάσχει ως εκπαιδευτής σε εργαστήρια δημιουργικής γραφής στους Δήμους Πετρούπολης, Αμοργού, Πάρου, Αταλάντης, Στον Μορφωτικό Όμιλο Πετρούπολης, στους εκδοτικούς οίκους Άγκυρα και Έναστρον

"Μέσα από Σένα" http://www.onradio.gr/player.php?id=411 Πατήστε επάνω στο Link να μας ακούσετε.


Καλεσμένη μας η συγγραφέας, ΑΡΓΥΡΩ ΜΑΝΤΟΓΛΟΥ. Την εκπομπή παρουσιάζουν: ο συγγραφέας ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟΣ & η ποιήτρια ΝΙΟΒΗ ΙΩΑΝΝΟΥ

Δημήτρης Βαρβαρήγος-Αργυρώ Μαντόγλου-Νιόβη Ιωάννου

Υπεύθυνη προγραμμάτων ΕΛΕΝΑ ΜΑΤΣΟΥΚΑ.
Διευθυντής του σταθμού, ΆΓΓΕΛΟΣ ΜΑΤΣΟΥΚΑΣ
Η εκπομπή ακούγεται στα FM στην Αυστραλία και με WEB σε όλο τον κόσμο με μεγάλη ακροαματικότητα. Λάβαμε μηνύματα από: ΚΥΠΡΟ. ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ. ΑΜΕΡΙΚΗ. ΓΕΡΜΑΝΙΑ. ΤΟΥΡΚΙΑ. ΔΑΝΙΑ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ-ΑΙΓΥΠΤΟΣ. ΕΛΛΑΔΑ



Δημήτρης Βαρβαρήγος, Μαρίνα Τσβετάγιεβα, 
Τρεις Βάλτοι, θεατρικός μονόλογος

https://wp.me/p2VUjZ-5RQ
Ενύπνια Ψιχίων

Γράμμα στην Σοφία Παρνόκ

Αγαπημένη Μου,
Θυμάμαι έβρεχε εκείνο το βράδυ
περόνιαζαν υγρασία οι σκουριασμένες μνήμες
καυτές οι ανάσες ξεσπούσαν στο τζάμι
μια πνοή προσμένανε τα στήθη
έναν λόγο, μιαν αφή.
Μυστικά αποτυπωμένα σε λαιμούς σημάδια
σμιλεύτηκαν άλικα
ήταν οι εντολές του φεγγαριού
που εκτελούν τα σώματα στο αμυδρό του φέγγος.
Μα να τη, η στιγμή του απόλυτου ισορροπεί στα χείλια
κι έτσι, μες στην αμείλικτη σιωπή ζεστάθηκε ο χειμώνας
τα σώματα συρρίκνωσαν το είναι τους
στο κάθισμα δονήθηκαν μυστήρια μέθης μυστικής
ανομολόγητες σκέψεις θόλωσαν στα παγωμένα βράδια
στα σάρκινα πρόσωπα χαράχτηκαν κινήσεις των χρωστήρων.
Ξέμειναν τα σπλάχνα από τσιγάρα
αναρωτήθηκαν πού θα βρίσκανε φωτιά
με τον καπνό να σχηματίσουν μέσα στις μέρες των καιρών
ατελείωτες σιωπές.
Τώρα
μόνο ο αχός της θάλασσας απόμεινε.


Πίνακας Jean Metzinger