«Carpe diem – Amour fou»
του Δημήτρη Βαρβαρήγου,
Εκδόσεις Λυκόφως σελ. 160 Αθήνα 2019
Γράφει λογοτεχνία, θέατρο και σήριαλ για την τηλεόραση. Είναι μελετητής της παγκόσμιας διανόησης και ακούραστος ερευνητής του πανανθρώπινου στοχασμού.
Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος είναι μια προσωπικότητα των γραμμάτων και της τέχνης την οποία υπηρετεί χρόνια, με ευρύτατη καλλιέργεια και καλλιτεχνική αίσθηση, έχοντας στις πνευματικές του αποσκευές 18 μυθιστορήματα, 7 βιβλία παιδικής λογοτεχνίας, 8 θεατρικά έργα και 1 ποιητική συλλογή. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω απ’ την εργογραφία του ένα απ’ τα καλογραμμένα έργα τέχνης το «ΥΠΑΤΙΑ», λυρικό βιβλίο ιστορικού περιεχομένου βαρύνουσας αξίας για τα ελληνικά γράμματα και όχι μόνο.
Το τελευταίο του βιβλίο Carpe diem – Amour fou, είναι ένα χρηστικό, κομψό και επιμελημένο βιβλίο – οδηγός της ζωής και του έρωτα.
Το εξώφυλλο του κοσμεί ένας πίνακας ζωγραφικής από Brazilian naïf art.
Τα «ευ» του βιβλίου είναι πολλά και απαριθμούνται στη συνέχεια. Από τα συζητήσιμα μόνο σημεία του είναι ο συχνά έντονος διανοητισμός του που ενίοτε καταπονεί τον αναγνώστη με αναφορές που συγκλίνουν και γειτνιάζουν περισσότερο στο χώρο της φιλοσοφίας και της ψυχανάλυσης παρά της καθαρής λογοτεχνίας.
Στην ουσία πρόκειται για ένα corpus νουθεσιών όπου αναπτύσσονται ιδέες και γνώμες δημιουργών του πνεύματος καθώς κάθε κεφάλαιο ανοίγει και κλείνει μ’ ένα γνωμικό ή αποστροφή – ως απόσταγμα σοφίας και πείρας – μεγάλων της ανθρωπότητας.
Ως ψυχογνωστικό κυρίως έργο ή εγχειρίδιο αυτογνωσίας το έργο αυτό επιχειρεί καταδύσεις στις κρυφές και ανεξερεύνητες «περιοχές» της ψυχής. Αυτοί οι φιλοσοφικοί στοχασμοί του συγγραφέα που αφορούν κυρίως το Carpe diem, οδηγούν τον αναγνώστη να εντρυφήσει σε ακούσματα της φωνής της ψυχής του, που η καθημερινότητα του βίου, δεν του επιτρέπει να τα συνειδητοποιεί, όπως βρίσκονται καταγεγραμμένα στο υποσυνείδητό του.
Οι προτροπές αυτές του κ. Βαρβαρήγου μας παραπέμπουν κάποτε στο «Αν» του Rudyard Kipling καθώς βρισκόμαστε ενώπιοι ενωπίοις με απαράγραπτες αξίες και αιτούμενα της ζωής, όπως είναι η ευτυχία, η ελπίδα, η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη ο αλτρουισμός κ.λ.π.
Το ανά χείρας βιβλίο του είναι κείμενο με δύο όψεις. Πως μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι ως άνθρωποι, αλλά και πως εκφράζεται το μεγαλείο του έρωτα, όπως καταστάλαξαν στη στοχαστική σκέψη του συγγραφέα, μέσα από επίπονη δουλειά εαυτού.
Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο να μας μιλήσει γι’ αυτό το εγχειρίδιο Αυτογνωσίας με τις κρυμμένες δυνάμεις της ψυχής που καταλήγει στην τρελή αγάπη μέσα από δύσβατες διαδρομές, απ’ το οπισθόφυλλο του βιβλίου του που το χωρίζει σε δύο ψυχογραφικές ενότητες.
«Carpe diem » ( Άδραξε τη μέρα ) «Ένα βιβλίο φιλοσοφικών στοχασμών που εξιδανικεύει τον αυθεντικό εαυτό, την ουσιαστική ζωή, την αγνή αγάπη και τις πηγαία ανιδιοτελείς συμπεριφορές ως αντικείμενα αυτοελέγχου που ωθούν τον αναγνώστη στο να ανακαλύψει στοιχεία του ίδιου του εαυτού του και θα τον βοηθήσουν να εντρυφήσει σε θέματα αυτογνωσίας» &
«Amour fou» (Τρελή αγάπη) «Ένα βιβλίο που εκφράζει το μεγαλείο του έρωτα μέσα απ’ τον έρωτα. Μέσα από μια δύσβατη διαδρομή αυτογνωσίας, αναδύεται η ιερότητα της ψυχής που βιώνει την αγάπη. Σαν ψίθυρος που απλώνεται γλυκά, το βιβλίο αφήνει την αίσθηση πως συμβαίνει σε δυο κόσμους παράλληλους, τον ονειρικό και τον πραγματικό ».
Μέσα από την ταύτιση ενός αόρατου puzzle το ένα πεζό κείμενο συμπληρώνει το άλλο. Και τα δύο μαζί αλληλοσυμπληρούμενα συνιστούν ένα σώμα μια ψυχή, ένα καλογέννητο έργο.
Το βιβλίο περιλαμβάνει 2 μέρη, είναι δηλαδή διφυές. Το πρώτο μέρος με τον τίτλο Carpe diem αφορά συμπεριφορές του ανθρώπου που ο συγγραφέας θέτει υπό ψυχαναλυτικό έλεγχο. Ο έλεγχος αυτός έχει ποικίλες εξακτινώσεις και παραμέτρους που εντάσσονται σαφώς στα πεδία της ψυχανάλυσης.
Το δεύτερο μέρος του βιβλίου με τον τίτλο Amour fou, που ο συγγραφέας αποκαλεί νουβέλα ασχολείται με το μεγαλείο του έρωτα στην πλατωνική του – και όχι μόνο – διάσταση όπου η ετερότητα των δύο φύλων καθώς ο ίδιος δηλώνει αποτελεί μια αδιόρατη ανάγκη να κατακτηθεί η ψυχή από το αθώο κόκκινο της αγάπης. Το δεύτερο αυτό μέρος του βιβλίου αναπτύσσεται σε 37 ανεπίδοτες επιστολές με αποδέκτη τον ανώνυμο αναγνώστη, κεφάλαιο που θυμίζει τους παλαιούς οδηγούς ερωτικής αλληλογραφίας.
Ωστόσο, οι επιστολές αυτές δεν αποτελούν μόνο προσωπικές προσεγγίσεις του συγγραφέα, αλλά χρησιμοποιούν – σε υπέρμετρο βαθμό μάλιστα – γνωμολογίες του Montanari, του Neruda, του Νίτσε, του Ουάιλντ, του Graham Green, του Picasso, του Disraeli, του Μαρκήσιου ντε Σαντ, του Μπέρτραντ Ράσελ, του Τολστόι, του Πούσκιν, του Ιονέσκο, του Μπαλζάκ, του Βολταίρου, του Θερβάντες του Φώκνερ της Ίντιρα Γκάντι και άλλων όπως και Ελλήνων του Διογένη, του Καβάφη, του Ρίτσου, του Καρυωτάκη, του Λειβαδίτη, της Δημουλά, του Σαχτούρη και του Χριστιανόπουλου.
Η ημερολογιακή καταγραφή των 37 επιστολών (ημέρα πρώτη, ημέρα δεύτερη, ημέρα Τρίτη) κ.λ.π. θυμίζει τις καταγραφές της δημιουργίας του κόσμου, όπως αναφέρονται στα βιβλία της Αγίας Γραφής, όπου είπεν ο θεός δημιουργώντας και τον άνθρωπο « ότι καλόν ». Και βέβαια η αρχή των επιστολών είναι πάντα στερεότυπη:
«Έλα τώρα να σου πω… κι’ έχω τόσα πολλά που δεν πρόλαβα. Άκου…».
Οι γνωμοδοτήσεις του κ. Βαρβαρήγου μας παραπέμπουν ακόμα στην Σιδηρά και Χρυσή Διαθήκη του Πολύβιου Δημητρακόπουλου, με γνώμες και σκέψεις που αποτελούν πλοηγούς της ζωής, μια ακτινογραφία του κοινωνικού κόσμου. Το τι θέλει να εκφράσει η γραφή του το δηλώνει ο ίδιος «η γραφή είναι τρόπος να ζω… τρόπος να υπάρχω, Είναι ψυχική υπόθεση. Στάση ζωής. Τόπος δύναμης και προσωπικής ελευθερίας».
Δημήτρης Βαρβαρήγος
Απ’ την πρώτη ανάγνωση ο αναγνώστης αισθάνεται ότι ο συγγραφέας του παραχώρησε το κλειδί κάτω απ’ το κόκκινο γεράνι, για να οδηγηθεί στα απόκρυφα του νου και της ψυχής του και να νιώσει ότι το βιβλίο αυτό είναι γραμμένο γι’ αυτόν, γιατί χωρίς αμφιβολία έχει αγγίξει κάποιες απ’ τις χορδές και της δικής του ψυχής.
Απ’ την μία όψη ο υψηλός φιλοσοφικός στοχασμός… Η σοφία μέσα από επίπονη βιωματική διαδρομή οδηγεί στο ουσιαστικό νόημα της ζωής. Η αυτογνωσία είναι η αρχή κάθε σοφίας. Για να φθάσεις στη σοφία όμως εκτός απ’ το βίωμα χρειάζεται και η ορθή κρίση. Η ακριβής γνώση δηλαδή των πραγμάτων της ζωής.
Για να αποκτηθούν αυτά και να γίνουν κτήμα της προσωπικότητας απαιτούνται μάχες αιμάσσουσες που δίνει ο εαυτός. Μάχες απ’ την στιγμή που γράφεται στο βιβλίο της ανθρωπότητας το πρώτο του κλάμα.
«Carpe diem » ( Άδραξε τη μέρα ) «Ένα βιβλίο φιλοσοφικών στοχασμών που εξιδανικεύει τον αυθεντικό εαυτό, την ουσιαστική ζωή, την αγνή αγάπη και τις πηγαία ανιδιοτελείς συμπεριφορές ως αντικείμενα αυτοελέγχου που ωθούν τον αναγνώστη στο να ανακαλύψει στοιχεία του ίδιου του εαυτού του και θα τον βοηθήσουν να εντρυφήσει σε θέματα αυτογνωσίας» &
«Amour fou» (Τρελή αγάπη) «Ένα βιβλίο που εκφράζει το μεγαλείο του έρωτα μέσα απ’ τον έρωτα. Μέσα από μια δύσβατη διαδρομή αυτογνωσίας, αναδύεται η ιερότητα της ψυχής που βιώνει την αγάπη. Σαν ψίθυρος που απλώνεται γλυκά, το βιβλίο αφήνει την αίσθηση πως συμβαίνει σε δυο κόσμους παράλληλους, τον ονειρικό και τον πραγματικό ».
Μέσα από την ταύτιση ενός αόρατου puzzle το ένα πεζό κείμενο συμπληρώνει το άλλο. Και τα δύο μαζί αλληλοσυμπληρούμενα συνιστούν ένα σώμα μια ψυχή, ένα καλογέννητο έργο.
Το βιβλίο περιλαμβάνει 2 μέρη, είναι δηλαδή διφυές. Το πρώτο μέρος με τον τίτλο Carpe diem αφορά συμπεριφορές του ανθρώπου που ο συγγραφέας θέτει υπό ψυχαναλυτικό έλεγχο. Ο έλεγχος αυτός έχει ποικίλες εξακτινώσεις και παραμέτρους που εντάσσονται σαφώς στα πεδία της ψυχανάλυσης.
Το δεύτερο μέρος του βιβλίου με τον τίτλο Amour fou, που ο συγγραφέας αποκαλεί νουβέλα ασχολείται με το μεγαλείο του έρωτα στην πλατωνική του – και όχι μόνο – διάσταση όπου η ετερότητα των δύο φύλων καθώς ο ίδιος δηλώνει αποτελεί μια αδιόρατη ανάγκη να κατακτηθεί η ψυχή από το αθώο κόκκινο της αγάπης. Το δεύτερο αυτό μέρος του βιβλίου αναπτύσσεται σε 37 ανεπίδοτες επιστολές με αποδέκτη τον ανώνυμο αναγνώστη, κεφάλαιο που θυμίζει τους παλαιούς οδηγούς ερωτικής αλληλογραφίας.
Ωστόσο, οι επιστολές αυτές δεν αποτελούν μόνο προσωπικές προσεγγίσεις του συγγραφέα, αλλά χρησιμοποιούν – σε υπέρμετρο βαθμό μάλιστα – γνωμολογίες του Montanari, του Neruda, του Νίτσε, του Ουάιλντ, του Graham Green, του Picasso, του Disraeli, του Μαρκήσιου ντε Σαντ, του Μπέρτραντ Ράσελ, του Τολστόι, του Πούσκιν, του Ιονέσκο, του Μπαλζάκ, του Βολταίρου, του Θερβάντες του Φώκνερ της Ίντιρα Γκάντι και άλλων όπως και Ελλήνων του Διογένη, του Καβάφη, του Ρίτσου, του Καρυωτάκη, του Λειβαδίτη, της Δημουλά, του Σαχτούρη και του Χριστιανόπουλου.
Η ημερολογιακή καταγραφή των 37 επιστολών (ημέρα πρώτη, ημέρα δεύτερη, ημέρα Τρίτη) κ.λ.π. θυμίζει τις καταγραφές της δημιουργίας του κόσμου, όπως αναφέρονται στα βιβλία της Αγίας Γραφής, όπου είπεν ο θεός δημιουργώντας και τον άνθρωπο « ότι καλόν ». Και βέβαια η αρχή των επιστολών είναι πάντα στερεότυπη:
«Έλα τώρα να σου πω… κι’ έχω τόσα πολλά που δεν πρόλαβα. Άκου…».
Οι γνωμοδοτήσεις του κ. Βαρβαρήγου μας παραπέμπουν ακόμα στην Σιδηρά και Χρυσή Διαθήκη του Πολύβιου Δημητρακόπουλου, με γνώμες και σκέψεις που αποτελούν πλοηγούς της ζωής, μια ακτινογραφία του κοινωνικού κόσμου. Το τι θέλει να εκφράσει η γραφή του το δηλώνει ο ίδιος «η γραφή είναι τρόπος να ζω… τρόπος να υπάρχω, Είναι ψυχική υπόθεση. Στάση ζωής. Τόπος δύναμης και προσωπικής ελευθερίας».
Δημήτρης Βαρβαρήγος
Απ’ την πρώτη ανάγνωση ο αναγνώστης αισθάνεται ότι ο συγγραφέας του παραχώρησε το κλειδί κάτω απ’ το κόκκινο γεράνι, για να οδηγηθεί στα απόκρυφα του νου και της ψυχής του και να νιώσει ότι το βιβλίο αυτό είναι γραμμένο γι’ αυτόν, γιατί χωρίς αμφιβολία έχει αγγίξει κάποιες απ’ τις χορδές και της δικής του ψυχής.
Απ’ την μία όψη ο υψηλός φιλοσοφικός στοχασμός… Η σοφία μέσα από επίπονη βιωματική διαδρομή οδηγεί στο ουσιαστικό νόημα της ζωής. Η αυτογνωσία είναι η αρχή κάθε σοφίας. Για να φθάσεις στη σοφία όμως εκτός απ’ το βίωμα χρειάζεται και η ορθή κρίση. Η ακριβής γνώση δηλαδή των πραγμάτων της ζωής.
Για να αποκτηθούν αυτά και να γίνουν κτήμα της προσωπικότητας απαιτούνται μάχες αιμάσσουσες που δίνει ο εαυτός. Μάχες απ’ την στιγμή που γράφεται στο βιβλίο της ανθρωπότητας το πρώτο του κλάμα.
Στο ψυχογράφημα αυτής της ενότητας, ο συγγραφέας ζωγραφίζει με την παλέτα του συναισθήματα, με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία, μέσα από μια διαδρομή αυτογνωσίας, για να εισχωρήσει στην εσωτερική του γαλήνη. Αλήθεια πόσο ωραίο είναι ν’ αποσύρεσαι στα ενδότερα της ψυχής σου κι εκεί να συνδιαλέγεσαι με την πνευματική σου σιωπή…
Γράφει: «{…} Όπως κάθε σταγόνα της βροχής ακολουθεί τη δική της πορεία έτσι και η κάθε ψυχή ακολουθεί το δικό της μονοπάτι ψάχνοντας τον υψηλότερο βαθμό ευδαιμονίας στον προσωπικό της πνευματικό δρόμο.
Η πρώτη γνώση που μου χάρισε ο βαθύτερος εαυτός μου ήταν πως η ψυχή υπάρχει σαν μια σταγόνα. Μια σταγόνα και η δική μου ψυχή, ακολούθησε μέσα στις νύχτες το δικό της μονοπάτι. Μάζεψε κοντά της όλα τ’ αστέρια, κοίταξε τον κόσμο σκεπάζοντας κάθε του ατέλεια, σβήνοντας κάθε ίχνος συστολής…{…}»
Εδώ εμφανίζεται η γνώση κι έχει τη θέση της η ποίηση… Μια σταγόνα είναι ο ήχος της που τραγουδεί στις γρίλλιες του παραθυριού, ένα ερωτικό τραγούδι, που ή κλαίει με το αργό μουρμουρητό της το φυλλορόημα των πόθων σε θλιβερή νύχτα μοναξιάς… ή δυο στόματα ενωμένα με το αθώο κόκκινο μιας αγάπης κρατιούνται σφιχτά για να μην κυλήσει και εξαχνωθεί η στιγμή της ευδαιμονίας. Μια σταγόνα μόνη που στροβιλίζεται στον αέρα για να ενωθεί με άλλες, για να αισθανθεί δυνατή και να φέρει ουρανό στην ψυχή του ποιητή.
Αλήθεια τι αγώνας να παλεύει μια και μόνη σταγόνα μέσα στις μοναχικές νύχτες!… Είναι πάλη για επιβίωση. Κι όμως τα κατάφερε γιατί έδωσε μάχες στο δικό του μονοπάτι, κατάφερε μέσα από προσωπικούς αγώνες να ελπίζει για το καλύτερο.
Εδώ με το κλειδί που κρατάει ο αναγνώστης σ’ όλη τη διαδρομή, θα σταθεί στον τόπο της δύναμης και της προσωπικής του ελευθερίας, που είναι η γραφή του και εκεί τον συναντά μαχητή.
Μέσα απ’ τους στοχασμούς του λάμπει το ηθικό ανάστημα ενός αγωνιστή που είναι έτοιμος ν’ αναλωθεί στις πνευματικές του μάχες, ταγμένος για έναν καλύτερο κόσμο, καθώς κοιτάζει τον κόσμο κατάματα σκεπάζοντας κάθε του ατέλεια.
Γράφει: « {…} Άδραξε τη στιγμή, κάθε στιγμή, και ζήσε… Παράξενο και μεγαλειώδες πράγμα ο έρωτας. Είναι ένα φως που σβήνει σκιές απ’ το παρελθόν και φωτίζει το παρόν και το μέλλον. Είναι η ελπίδα του αύριο, πως δεν θα είσαι μόνος. Μα κι αν αυτό συμβεί, θα έχεις να θυμάσαι όσα σου πρόσφερε κι ένιωσες. Γεμίζει τη ζωή με τις μοναδικές αλήθειες της όταν συμβαίνει. Εξυψώνει κάθε συναίσθημα. Κάθε πράξη. Κάθε λόγο {…} ».
Τι φαντασμαγορική απόδραση να ταξιδεύει η ψυχή στα φεγγερά μονοπάτια κι εσύ ν’ αδράχνεις κάθε λεπτό, κάθε στιγμή και να τη ζεις στο έπακρο! Ν’ αφήνεις τα συναισθήματα του άλλου ν’ αναπνέουν δίπλα σου και οι θετικές σκέψεις να παίρνουν χρώμα, ακροβατώντας στο μυστήριο του έρωτα, ανοίγοντας πύλες, φτιάχνοντας αντικλείδια σκορπίζοντας τα συναισθήματα σε ανθισμένο κήπο… Ο έρωτας είναι σαν τον ήλιο πηγή ζωής και φωτός. Η αγάπη ήταν η πρώτη σκέψη του θεού καθώς πρόσταξε «Γεννηθήτω φως! ».
Στη φλόγα του φωτός γεννήθηκε η αγάπη κι είναι η μοναδική αλήθεια που μας συμβαίνει. Αν καταφέρεις να πλημμυρίσεις αγάπη εξυψώνεσαι… Κάπως έτσι σ’ επισκέπτεται κι η ποίηση…
Γλυκόπνοο αεράκι διαπερνά τις φλέβες και ανυψώνεται η ψυχή μέσα απ’ την δύναμη της αγάπης. Έρωτας είναι η ίδια η ζωή. Μια φορά μόνο μας χαρίζεται. Είναι η μοναδική ευκαιρία να τη ζήσεις μέσα απ’ τις στιγμές της.
Μέσα στο βιβλίο Carpe diem – Amour fou διακρίνουμε την ομορφιά του νου, που μπορεί να δημιουργεί και να κρατεί ξέχειλο ακόμη το κρυστάλλινο ποτήρι της ζωής του!!!
Έτσι πρέπει να το κρατάμε πάντα ξέχειλο. Να μην παραιτούμεθα ποτέ και από τίποτα… Ο εαυτός μας κρύβει μέσα του ασύλληπτες δυνάμεις, χρειάζεται αγώνας και πολύ δουλειά…Όλοι μπορούμε να κατακτήσουμε κορυφές, αρκεί να βρούμε το σωστό μονοπάτι.
Ο έρωτας και η αγάπη διαυγάζουν έντονα στον αμητό της έμπνευσης του. Αλήθεια ποιος άλλος απ’ τον ποιητή θα τραγουδήσει τον έρωτα, θα μιλήσει για το αιώνιο θαύμα;
Για τον έρωτα που είναι πάθος, πόθος, ηδονή και δόνηση; Οδύνη και άλγος; Σαγήνη και μέθη; Τον έρωτα που διέπει τη ζωή μας μόνο ένας ποιητής μπορεί να υμνήσει. Όλοι οι απόηχοι στον πλανήτη τον συγκλονίζουν. Πώς να μην τον συνταράξει ο έρωτας αφού κάνει καταδύσεις στα άδυτα της ψυχής του και ζει στον δικό του παγκόσμιο κόσμο;
Αυτή η «θεία τρέλα » όπως την αποκαλεί ο Πλάτωνας, είναι η επιθυμία της συμπόρευσης για την ανύψωση του πνεύματος και την εξάγνιση της ψυχής.
Το «Carpe diem» είναι ένας οδηγός της τέλειας συμπεριφοράς. Έχει την προσωπικότητά του. Επιβάλλεται μέσα απ’ το θρόισμα των σελίδων του. Σαγηνεύει τον αναγνώστη. Το χαρακτηριστικότερο στοιχείο μέσα του είναι η διαρκής αναζήτηση του ιδανικού μέσα απ’ τον αγώνα της ψυχής.
Ο λόγος του κ. Βαρβαρήγου είναι συγκροτημένος αλλά και ευφάνταστος. Η συγκίνηση της γραφής του προκύπτει απ’ τη σύνθετη ψυχική του διαστρωμάτωση.
Είναι προσγειωμένος, αισθαντικός και αποκαλυπτικός, εμπειρικός και αληθινός. Οι παλμοί της σκέψης και του συναισθήματος του μας παρασέρνουν σε φιλοσοφικές αναζητήσεις.
«Amour fou » (Τρελή αγάπη)
Απ’ την άλλη όψη το αισθαντικό ταξίδι… Ένα μπαλκόνι στο απέραντο γαλάζιο του έρωτα, που αξίζει να το ανακαλύψεις
και να το ζήσεις με πάθος εξερευνώντας το μέχρι την τελευταία του σπιθαμή.
Αν το τολμήσεις, είναι βέβαιο πως θ’ αποζημιωθείς. Ακόμα κι αν χρειαστεί να φτάσεις στο απόγειο της πλήρους διάλυσης για να συνθέσεις ξανά απ’ την αρχή τα κομμάτια του εαυτού σου. Γιατί τελικά αυτό που έχει αξία στη ζωή είναι ν’ αναγνωρίσεις ποιος σ’ αγάπησε απόλυτα και ποτέ μη ρωτήσεις το γιατί.
Στο Amour fou διαφαίνεται η ευρηματικότητα του συγγραφέα, όλες οι επιστολές αποστάζουν ουρανό στην ψυχή και προσφέρουν νοητικές απογειώσεις και υψηλούς βαθμούς ερωτικής παραφροσύνης…
Σύμφωνα μ’ όσα γράφει ο Αριστοτέλης τίποτα δεν μπορεί ν’ αποτυπωθεί στο χώρο της μνήμης, αν δεν υπάρξει το γεγονός. Ο ρόλος επομένως της μνήμης είναι να καταγράφει περιστατικά και ο ρόλος της ανάμνησης να τα φέρνει στο προσκήνιο. Μέσα απ’ τον αδαπάνητο θησαυρό των ιδεών και του πάθους του για τη ζωή διακρίνουμε μια λυρική φλόγα μιας ψυχής εμπύρετης από αισθήματα, που εξιδανικεύει τον έρωτα, τον τοποθετεί στις ιδανικές διαστάσεις του, με απροσποίητη ειλικρίνεια και ανόθευτη ευαισθησία. Εισφέρει το απόσταγμα της καρδιάς του στο αιώνιο θέμα, που είναι η πρωταρχική αλήθεια της ζωής: «Ο έρωτας».
Γράφει: {…} «Αυτός είναι ο έρωτας από αυτόν γεννήθηκες και του οφείλεις κάθε στιγμή στη ζωή σου».
(Carpe diem)
«Η σκέψη, η σκέψη. Όπου κι αν σταθεί, η σκέψη, σε όποια προηγούμενη στιγμή, τρυφερά χάνεται μέσα σου. Πάντα μέσα σου, πάλι μέσα σου. Ψάχνει να καλύψει κάθε σου σπλάχνο {…}
Σκορπίσου. Μη λυπηθείς ούτε στιγμή τον εαυτό σου. Αυτό το σκόρπισμα θα είναι το χάος των μαγεμένων αισθήσεων σου, το χάος θα είναι.».
Η τριακοστή έκτη ημέρα της επιστολής, με υπότιτλο στιγμές, κλείνει με το όμορφο τετράστιχο του ‘’ποιητή του έρωτα’’ Τάσου Λειβαδίτη.
« Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα,
Θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα,
Σα δύο νύχτες έρωτα, μες στον εμφύλιο πόλεμο».
Και οι δυο όψεις έχουν στόχο ν’ ανοίξουν το θησαυροφυλάκιο της ψυχής όπου είναι κρυμμένες δυνάμεις γεμάτες ένταση και πάθος.
Τα φορτισμένα συναισθήματα σε μια αέναη πάλη κραυγάζουν για συντριβή και πνευματική ανύψωση απ’ την παραφροσύνη του έρωτα.
Έρωτας το πάθος του Εγώ για το Εσύ, για τον άλλον για ταύτιση ψυχής και σώματος.
Το Εσύ ο θεός του έρωτα, ξυπνάς τις αισθήσεις της ψυχής, που ταξιδεύουν το συναίσθημα σε παραδείσιες φλόγες. Χτίζουν θεμέλια για να προχωρήσει το Εγώ στο Εσύ την Αγάπη.
Αγαπώ σημαίνει παραχωρώ στον Άλλο, με τη θέλησή μου, κάθε συναισθηματική εξουσία επάνω μου. Υποτάσσομαι κάτω απ’ την κυριαρχία της ψυχής, που γεύεται τις ηδονές χωρίς να τις αναλύει και χαρίζομαι στη γοητεία της, γυμνός και ανυπεράσπιστος για τον εξαγνισμό της, μέσα από μια τρελή αγάπη θεϊκής υπόστασης που αναδύεται η ιερότητά της για να περάσει στην αιωνιότητα.
Ο συγγραφέας με μια αδιόρατη δύναμη ένωσε όλα τα κομμάτια του puzlee, δημιουργώντας ένα ισοζύγιο συναισθημάτων, φτάνοντας στον φιλοσοφικό σκεπτικισμό, να τέρψει τον αναγνώστη και να του αφήσει μια επίγευση… νίκης.
Σ’ αυτή την ευκολοδιάβαστη και κατανοητή νουβέλα το Amour fou επιστέγασε όλο τον έρωτα!!!
Ο κ. Δημήτρης Βαρβαρήγος σίγουρα κατέχει μια απ’ τις πλέον σημαίνουσες θέσεις στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Η λύρα του αρπίζει ήχους αρμονικούς μέσα από ένα ευγενικό ψυχικό κόσμο, που μέσα του έχει πραότητα κι ευαισθησία. Οι λέξεις του είναι αυτές που τον υπνωτίζουν και τον μεθούν… Είναι αυτές που χρωματίζουν τον έρωτα και ξεδιπλώνουν τη ψυχή του δημιουργού. Τούτη η εγκάρδια κατάθεση ας αγκυροβολήσει σε μικρά και μεγάλα λιμάνια.
Λίγα λόγια για το συγγραφέα
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟΣ έχει βαθιά καταγωγή από την Φλωρεντία. Μεγάλωσε κάτω από την Ακρόπολη – στο Θησείο-
Από πολύ νωρίς ένιωσε να τον τραβάει κοντά της η τέχνη του λόγου, ακολούθησε το μοναχικό δρόμο της συγγραφής γράφοντας μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και ποιήματα.
Σπούδασε ηλεκτρονικά, σεναριογραφία, θέατρο και λογοτεχνία στο «awarded by writing school».
Είναι Πολιτιστικός εκπρόσωπος της Unesco Λόγου, Τεχνών και Επιστημών για την Πετρούπολη.
Δημοσιογράφος και παραγωγός στο Symban World Radio, Australia, σε ραδιοφωνική εκπομπή βιβλίου, «Μέσα από Σένα»
Μέλος των «Ιστορικών συγγραφέων»
Συντάκτης της εφημερίδας «Μορφωτικός της Πετρούπολης» Έχει συμμετάσχει ως εκπαιδευτής σε εργαστήρια δημιουργικής γραφής στους Δήμους, Πετρούπολης, Αμοργού, Πάρου, Αταλάντης, στον Μορφωτικό Όμιλο Πετρούπολης στους εκδοτικούς οίκους ‘Αγκυρα και ‘Εναστρον.
Από τις εκδόσεις Ν. Σ. Ματσιούλας, Άγκυρα, Εν τύποις, Χρήστου Ε. Δαρδανού, Χατζηλάκος, Ελληνική Πρωτοβουλία, Όμβρος κυκλοφορούν τα βιβλία του.
Στο Carpe diem- Amour fou όλη η εργογραφία του.
* Η Πέρθα Καλέμη γεννήθηκε στην Άντισσα της Λέσβου. Είναι απόφοιτη του Εμπορικού Κολλεγίου Αθηνών και Ξενοδοχειακών Επιχειρήσεων. Επίσης παρακολούθησε μαθήματα θεατρολογίας. Ασχολήθηκε από λιλιπούτεια με το Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού (Σ.Ε.Ο) και το Ερασιτεχνικό θέατρο. Έπαιξε με τον Ερασιτεχνικό Φιλοτεχνικό Όμιλο το «ΜΠΟΥΡΙΝΙ» στην Ελλάδα και το Εξωτερικό. Σήμερα είναι Πρόεδρος του Κατασκηνωτικού Κέντρου Μυχούς Λέσβου του Σ.Ε.Ο και ταμίας της Επιστημονικής Ένωσης της « Εταιρείας Αιολικών Μελετών». Ασχολείται με Διεθνή Συνέδρια, Συμπόσια, όπου σε πολλά απ’ αυτά είναι στην Οργανωτική Επιτροπή. Εργάζεται στο Υπουργείο Οικονομικών. Είναι έγγαμη, με δύο παιδιά τον Γιάννη και την Κατερίνα. Πνεύμα ανήσυχο, κοινωνικό και δημιουργικό. Έτυχε πολλών τιμητικών διακρίσεων όπως Χρυσό πτυχίο ΟΛΥΜΠΙΑΣ το 2004,Τιμητικό Δίπλωμα από τη W.W.F και πολλά άλλα. Πρόσφατα ο όμιλος φίλων του Κλασσικού Αθλητισμού ‘’Η ΟΛΥΜΠΙΑΣ’’ την ανακήρυξε επίτιμο μέλος του Ομίλου για την κοινωνική και ανθρωπιστική δράση της και την υποστήριξή της στο έργο της πνευματικής ΟΛΥΜΠΙΑΔΑΣ. Ο εθελοντισμός είναι στάση ζωής της. Συνεργασίες της, βιβλιοκριτικές και ποιήματά της έχουν φιλοξενηθεί σε διάφορα περιοδικά, εφημερίδες, ηλεκτρονικό τύπο και διάφορα έντυπα του Οδηγισμού. Τα «Αταξίδευτα όνειρα» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου