«Ζωή και Πάθος»

θεατρικό έργο

Τραβάω βαθιά ρουφηξιά τη ζωή. Σου βάζω το τσιγάρο στο στόμα να την μοιραστούμε… κι εσύ το κάψιμο να δοκιμάσεις και να σου αρέσει ο πόνος μου, όπως μ’ αρέσει ο δικό σου. Πίστεψε με. Μη θυμώσεις μαζί μου, να μάθεις πρέπει να υπομένεις, να με αντέχεις όλο και πιο πολύ κάθε μέρα μέχρι να με συνηθίσεις και να σου γίνω απαραίτητη. Σταμάτα, ψυχή μου… ξέρω, πολλές φορές σ’ εκνευρίζουν τα λόγια μου. Φώναξε, «θα σε ξεπεράσω» να ξεσπάσεις. Κάθε φορά ο ίδιος θυμός, ο ίδιος θυμός πάντα, τα ίδια λόγια πάντα… πάντα τα ίδια λόγια που δεν έχουν κάτι να κρύψουν. Στο ίδιο στενό δωμάτιο της οδού Ξενίας, ξεχύνονται περιπλανώμενα να σκοτώνουν το γέλιο. Όμορφέ μου! Λίγοι μπορούν να χαρούν το μοίρασμα, το αληθινό μοίρασμα. Είναι μάλλον εκείνοι οι εκλεκτοί των θεών. Ναι, οι ξεχωριστοί, είμαστε εμείς… είμαστε εκείνοι, οι εκλεκτοί των θεών. Οι ξεχωριστοί που ενώσαμε μυαλό, σώματα, αφοσίωση κι αλήθειες στις φυσικότητες μας.

Μυστική γνώση ο απαραίτητος πόνος. Πραγματική ευτυχία, η αληθινή αφοσίωση. Γελούσες και μου ‘λεγες, δοκίμασε ν’ αγαπάς… η αγάπη θα σε κάνει ψηλά να πετάξεις. Μη φοβάσαι, κι αν χάνεις ύψος στο πέταγμα σου, βάλε λίγη αγάπη πάρα πάνω. Αν τα ύψη φοβηθείς, κλείσε τα μάτια κι αφέσου, τα μάτια κλείσε και νιώσε τη.

Νιώσε το πόσο αγαπάς.

Η παρουσία σου, συνήθεια καθημερινή, ν’ απλώνεις τα χέρια σου επάνω μου. Καθημερινή συνήθεια, το χάδι απ’ την ατέρμονη κίνηση της παλάμης. Χορός ανέμελος οι στιγμές σαν τη βροχή που χτυπάει στα παράθυρα της οδού Ξενίας 11. Από ένα ποτήρι, γουλιά γουλιά, στερεύει το κόκκινο κρασί στα χείλη.