Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

αισθήματα


αυτά τα παλιοπράματα οι αισθήσεις
ας καμώνονται πως σωπαίνουν
κάνουν υπομονή κι ας αδημονούν...

Να προχωράμε


Να προχωράμε κάθε μέρα με μυαλό καθαρό και αληθινό συναίσθημα. 
Να αφήνουμε ελεύθερο τον εαυτό μας, για να βρει η καρδιά αυτό που επιθυμεί. 
Οι αγνές σκέψεις έλκουν και χαρίζουν τις πιο όμορφες στιγμές αθωότητας.

Σάββατο 27 Αυγούστου 2016

Ωδή στον ποιητή


Βγήκα από το μετρό στη στάση Πανεπιστήμιο, μπροστά στο κτήριο της εθνικής βιβλιοθήκης. Τι όμορφα που ήταν φωτισμένο, πόσο ωραία φάνταζε μέσα στο κρύο αέρα του Φλεβάρη. Στάθηκα και κοίταζα τεντώνοντας το λαιμό μου έξω από το κασκόλ και τον σηκωμένο γιακά του παλτού μου, αψηφώντας το κρύο που εισχωρούσε στον αυχένα μου να τον ανατριχιάσει. Δέκα η ώρα κι όσοι τελευταίοι διαβάτες είχαν απομείνει στους δρόμους περπατούσαν βιαστικά να φτάσουν στην γαλήνη του σπιτιού τους. Με προσπερνούσαν αδιάφοροι που στεκόμουν να κοιτάζω με ένα βιβλιοθηρικό μυαλό να τρέχει επάνω στα ράφια της βιβλιοθήκης να ψάχνει να ανακαλύψει μέσα από τα κείμενά τους τις ψυχές των συγγραφέων τους.

Κάποιο αγόρι μου ζητάει κατοστάρικο και τσιγάρο. Δεν καπνίζω, μα μετά μετανιώνω που του έδωσα το κατοστάρικο. Σκέφτηκα πως με τη δική μου βοήθεια διατηρώ μια βρώμικη κοινωνία. Στο κάτω – κάτω, αυτός, δηλαδή, ο κάθε εθισμένος, θα πάρει στο λαιμό του, θα παρασύρει στο ηλίθιο παιχνίδι του ανενδοίαστα και ανεμπόδιστα κάποια παιδιά απαίδευτα, αγαθά ή πικραμένα. Οπότε, κι εγώ θα έχω με το κατοστάρικό μου συμβάλει, ακούσια ή εκούσια, στο παιχνίδι του εθισμού. Ας είναι τώρα το έδωσα, σκέφτηκα και συνεχίζω να κοιτάζω τους φωτισμένους κίονες και τα κουτσουλισμένα από τα περιστέρια σκαλοπάτια της βιβλιοθήκης. Προσηλώνομαι και η φαντασία μου οργιάζει πάλι.

Νιώθω στην αφή μου ένα παλιόδετο τόμο φαγωμένο στις γωνίες του, με ελαφρώς ξεκολλημένη τη ράχη του. Τα χρυσά του γράμματα αστράφτουν μέσα στα μάτια μου. Μου φλογίζουν την ανάγκη να το ανοίξω κι αυτό κάνω. Αργά, ιεροτελεστικά ανοίγω το χοντρό εξώφυλλο, αισθάνομαι τις κίτρινες τριμμένες σελίδες του και με πιάνει μια πρωτόγνωρη θλίψη από τη νοτισμένη γεροντήλα που αποπνέουν. Θα’ ναι η μούχλα του χρόνου και της σκοτεινιάς. Η μούχλα του θανάτου μέσα από λέξεις μιας πεθαμένης οντότητας. Σκύβω το κεφάλι μου. Η άκρη της μύτης μου αγγίζει την χάρτινη επιφάνεια. Πράγματι, αποπνέει την μυρωδιά του παλαιού και μνήμες γεννιούνται και εικόνες από το δικό μου παρελθόν. Ανασαίνω βαθιά. Ρουφάω ζωή από τα περασμένα και η ψυχή μου ανοίγει σαν τριαντάφυλλο. Ζωντανεύει το παρελθόν. Η μυρωδιά του, δεν αγγίζει μόνο την όσφρηση αλλά και κάποια σημεία της καρδιάς μου, όπου καταφέρνουν, αλλού, πέρα από το παγωμένο σήμερα, να με ταξιδέψουν. Θεατρίνος, παρηγοριά της καρδιάς μου η τέχνη κι ο νους με σπρώχνει έξω απ’ το εφήμερο. Νάτος. Νάτος αυτός στο κέντρο της οικουμένης με όλες τις γενιές που ακολούθησαν μετά το θάνατό του να τον περιστοιχίζουν με τρυφερότητα κι αποδοχή. Για μια στιγμή η ανάγκη μου στάθηκε δίπλα στην αιώνια πλέον σιωπή του και στον αέναο σαρκασμό απέναντι στο θάνατο του. Βρέθηκα, ανάμεσα στης οικουμένης το χάδι και την παραδοχή. Η νοσταλγία χλευάζει τις αισθήσεις, μια άμεση απειλή ορθώνεται μπρος μου σαν η αέρινη λήθη να ξέφυγε από στενά σοκάκια του Άδη και μέριασε μέσα στο μυαλό μου. Επικεντρώνω την προσοχή μου και όλες οι αισθήσεις μου διάχυτες ξεχύνονται σαν χείμαρρος ανάμεσα στα γράμματα.

Ικανοποιημένος πλησίασα το βλέμμα μου και κοίταξα τις θολές μαυρισμένες αράδες και, να, πράγματι, ξεχωρίζω στο χέρι του που κρατάει την πένα και γράφει ένα στίχο. Τον συνάντησα την ώρα που έγραφε ένα στίχο, ένα στίχο δικό του. Καθισμένος στο καφετί ξύλινο γραφείο του με χάρτες ένα γύρω κρεμασμένους στους τοίχους και την όμορφη, Μάρω, γυναίκα κι έρωτας, να κάθεται αμίλητη να πλέκει βελονιές αθόρυβα το χρόνο, πλάι στον άντρα, ποιητή, Σεφέρη. Χαμηλωμένος φωτισμός δύσκολα διαβάζω. Μα διαβάζω. Τίτλος, ο άντρας.

«Ο ΑΝΤΡΑΣ»

Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχτείτε.

Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη.

Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν αγαπήσετε.

Αγαπήσαμε και βρήκαμε τη στάχτη.

Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν εγκαταλείψετε τη ζωή σας.

Εγκαταλείψαμε τη ζωή μας και βρήκαμε τη στάχτη.

(Γιώργος Σεφέρης)

Μια ανατριχίλα διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά μου. Ανασκουμπώθηκα και χουχούλιασα πάλι μέσα στο κασκόλ και στον σηκωμένο γιακά του παλτού μου. Ξάφνου άρχισα πάλι ν’ ακούω τα αυτοκίνητα που με προσπερνούσαν. Το όνειρο είχε χαθεί μέσα στην πραγματικότητα της Πανεπιστημίου. Μια σειρήνα έσκισε τον παγωμένο αέρα. Ποιανού, άραγε τον θάνατο προμηνάει; Κάποιος με σκουντάει στην πλάτη. Γυρίζω. Είναι πάλι το ίδιο αγόρι. Μέσα στη θολούρα του ίσως δεν θυμάται, ότι πριν λίγο μου ζήτησε κατοστάρικο, αδιάφορος, και μου ξαναζητάει. Ενώ θέλω να αρνηθώ δεν μπορώ. Σαν υπνωτισμένος, βάζω το χέρι μου στην τσέπη, μα πριν το δώσω του μιλάω. Ξέρεις τι είναι αυτό; Πριν προλάβω να συνεχίσω μ’ απαντάει. Στάχτη.

Το πήρε κι έφυγε. Αρχίζει να ψιχαλίζει. Αδιαφορώ. Άλλωστε μου αρέσει να περπατώ στη βροχή της Αθήνας, στα γλιτσερά πεζοδρόμια, στους βιαστικούς ανθρώπους ανάμεσα χωρίς να με νοιάζει. Το μυαλό μου μαγεμένο από την άυλη ανακάλυψη εμπνέεται και συνθέτει λόγια, συνθέτει φράσεις. Το στόμα μου, ψυχρός εκτελεστής του, τα προφέρει

Ωδή στον ποιητή

Σαν στάχτη η λήθη απλώθηκε.

Σ’ αλλοτινούς καιρούς.

Σε θύμησες, σε ανθρώπους.

Κάτω από βλέφαρα κλειστά, είδα μια αλήθεια.

Μέσα στις σκοτεινές πτυχές κάποιας καρδιάς

μελαγχόλησα.

Σφίγγοντας τα χέρια μου από κρύο και φόβο

δάκρυσα.

Σαν την έκφραση του αληθινού του έργου

είδα πεθαμένη μέσα σε κίτρινες φυλλάδες.

Σαν τον καμβά εκείνης της υπομονής

είδα υφασμένο από δικές του λέξεις.

Πόσα πρέπει κάποιος να χαρίσει

στον άλλον, για να κλάψει στην απουσία του.

Είμαι βέβαιος, πως αλλιώς το βλέμμα μου κοιτάζει

το κενό.

Νιώθω μικροαστός και κλαίω.

Κλαίω αληθινά.


{db}

Τα δάκρυα σκουπίζω με τα μανίκια του παλτού μου. Δεν έχω κατοστάρικο να πάρω χαρτομάντιλα. Με τα πόδια επέστρεψα στο σπίτι μου. Βρεγμένος μέχρι το κόκαλο μα με μάτια στεγνά.

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2016

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΣ ΕΑΥΤΟΣ
Συναντήσεις δημιουργικές για το νου και την ψυχή.
ΔΙΑΔΡΑΣΤΙΚΗ ΓΡΑΦΗ-ΔΡΑΜΑΤΟΘΕΡΑΠΕΙΑ- ΑΙΘΕΡΙΚΟ ΕΝΔΥΜΑ


Η Διαδραστική γραφή είναι μία ψυχοθεραπευτική μέθοδος που χρησιμοποιεί την δυναμική μιας ενεργητικής κατάστασης μέσω της δράσης. Και δράση τι σημαίνει άλλο από πράξη και πράξη τι άλλο να σημαίνει από αισιόδοξη δημιουργία.
Μια ενασχόληση δημιουργικής γραφής όπου μέσα από ασκήσεις θεατρικού δράματος ενέχεται η επαφή και άρα η διεργασία κάποιου θέματος που απασχολεί την ψυχική διάθεση και προσωπικότητας του καθενός.
Συναντιόμαστε γεμάτοι ειλικρίνεια να κοιταζόμαστε στα μάτια, να μιλάμε για όσα θέλουμε για όσα μπορούμε να λέμε: γνώμες για το βιβλίο, το διάβασμα, το γράψιμο, για τα συναισθήματα και για της ψυχής τα βάθη.
Μαζί θα δημιουργήσουμε μια χαρούμενη συντροφιά με ανοιχτό μυαλό και καρδιά. Πάντα με το αίσθημα της φιλίας, της αλληλεγγύης και της ανθρώπινης συναναστροφής, δίχως την ανταγωνιστική ή όποια άλλη αρνητική διάθεση μεταξύ των μελών.
Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις παρά μόνο η διάθεση από τους συμμετέχοντες να προβάλλουν τον δημιουργικό τους χαρακτήρα…
Μέσω των ασκήσεων γραφής οι συμμετέχοντας θα μπορούν να αναδείξουν τον εαυτό τους με τη δημιουργία κειμένων εξιχνιάζοντας προβλήματα στη βάση τους, ώστε να αποβληθεί ο φόβος αντιμετώπισης των, βρίσκοντας ο ασχολούμενος, το δρόμο προς μία πνευματική ελευθερία
Η ανάδειξη του δημιουργικού εαυτού και η ανακάλυψη στοιχείων της προσωπικότητας, δεν εκτονώνει μόνο το βάρος των συναισθημάτων αλλά τη συνειδητότητα και τη δύναμη του σώματος με σκοπό να βελτιώνει τη σχέση με τον ίδιο τον εαυτό του, αλλά και με τους άλλους.
Οφέλη της Δραματοθεραπείας μέσω της Διαδραστικής Γραφής είναι:
• Η συναισθηματική στήριξη του ευατού μας…
• Η αυτογνωσία της προσωπικότητας μας.
• Το άνοιγμα της σκέψης και η διεύρυνση του πνεύματος.
Οι συναντήσεις περιλαμβάνουν
• Άσκηση αναπνοής, χαλάρωσης αυτοσυγκέντρωσης,
• κίνησης, αυτοσχεδιασμού, θέατρο παντομίμα,
• ανάλυση και προσέγγιση ρόλου με το αιθερικό ένδυμα.
Η λογοτεχνία κρύβει μια γλώσσα μαγική… μας κάνει να ονειρευόμαστε, να ταξιδεύουμε, να μεγαλώνουμε σε γαλήνια νερά.
Όσοι έχουν τη διάθεση να παρακολουθήσουν και να δράσουν σε αυτό το βιωματικό σεμινάριο, με βασικό άξονα τη Διαδραστική Γραφή & Δραματοθεραπεία, θα έχουν την ευκαιρία να βρεθούν μέσα σε καινούριους κόσμους αφήγησης, αντίληψης και μυστικών ιδεών, με τη μαγική τέχνη της αφήγησης του προφορικού και γραπτού λόγου.
• Οι συναντήσεις είναι βιωματικές, καμία γνώση η άλλη εμπειρία δεν χρειάζεται για τη συμμετοχή σας.
• Άνετα λειτουργικά ρούχα που θα διευκολύνουν τις κινήσεις του σώματος και καλτσάκια για την ελάφρυνση των ποδιών.
Δηλώσεις συμμετοχής: ddimitris51@yahoo.com


ψεγάδια


Τα μάτια σκώπτουν τ’ αφημένα ψεγάδια του εφήμερου, τα βλέμματα καίγονται στις απρονόητες αναμονές και μόνο φωνάζουν ποθώ, επιθυμώ, λαχταρώ… 
Ψάχνουν αφορμή να αρπαχτούν τα σώματα, σ’ ένα μακέλωμα κυνικό, όπως δεν έχουν άλλη φορά νιώσει.
Έντεκα του μήνα... Φλεβάρη… Η πρώτη νύχτα ξάπλωσε σε βλέμματα ατίθασα, με τη ντροπή παρούσα να μην προσβάλει την αυθόρμητη υπομονή.
Τυλίχτηκε απειθάρχητα η ανάγκη σε κρεμασμένες νύχτες τα χείλια μείνανε να σκυλιάζουν στα σκοτάδια για να αγγίξουν, να συρθούν, να γευτούν…

foto: Elena Martynigue
Εγώ ο άλλος
μυθιστόρημα, απόσπασμα


-Όλοι κουβαλάμε κάποιο φορτίο μέσα μας και πολλές φορές το βάρος του μας γονατίζει, υποφέρουμε, λυγίζουμε και δεν έχουμε τη δύναμη να το ξεφορτωθούμε γιατί φοβόμαστε, πως θα ζήσουμε χωρίς αυτό και συνεχώς το ακουμπάμε για λίγο κάτω να πάρουμε ανάσες, να ξεκουραστούμε, αλλά αυτό υπάρχει και μας κρατάει δέσμιους, ακίνητους στο ίδιο σημείο. Κόβει κάθε δρόμο, μας τραβάει κάτω να μας εξαφανίσει. Όσο κι αν κλείνεις τα μάτια, όσο κι αν παριστάνεις πως δεν υπάρχει, αυτό είναι εκεί και κάτι θα συμβεί να σε βαρύνει περισσότερο. Η λύση είναι να το πετάξεις για πάντα, δίχως κάποιον συμβιβασμό ή δικαιολογία. Οι νοσηρές καταστάσεις δεν οδηγούν πουθενά. Η ψυχική σου ελευθερία είναι δικαίωμα. Καμιά αγκαλιά δεν θα σου χαριστεί αν δεν σε πιστέψει, δεν σε σεβαστεί. Κι όταν η πρώτη φωνή αντίδρασης σου φωνάξει φύγε, πίστεψε τη, είναι το ένστικτό σου, εμπιστεύσου το και φύγε.

www.dvarvarigos.gr
http://dimitrisbarbarigos.blogspot.gr/
https://www.blogger.com/blogger.g
foto: Elena Martynigue


Κυριακή 14 Αυγούστου 2016

Λιπεσάνορες τα χρόνια του φιδιού



Δευτέρα, 8 Αυγούστου, στις 9:00, θα παίξουμε στο 9ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΡΑΧΘΕΙΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ, στο υπέροχο πέτρινο Θέατρο, στο Παλαιοχώρι Σκούπας Άρτας, την παράσταση"ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ - ΛΙΠΕΣΑΝΟΡΕΣ" του Δημήτρη Βαρβαρήγου, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μαντέλη.Μία παράσταση που το χειμώνα στην Αθήνα, στο Θέατρο Βαφείο, αγκαλιάστηκε από το κοινό με διαδοχικά "sold out" και υμνήθηκε από την κριτική. Η είσοδος θα είναι ελεύθερη (προσφορά στους Ηπειρώτες, στους κατοίκους των Τζουμέρκων και της ευρύτερης περιοχής, από τους εμπνευστές του φεστιβάλ και δημιουργούς του Θεάτρου καθώς και από τους ηθοποιούς και τους συντελεστές της παράστασης). 
Λιπεσάνορες: Ομηρική λέξη που σημαίνει "οι γυναίκες που έμειναν δίχως άνδρες"...
Οι "Λιπεσάνορες" είναι ένα θεατρικό έργο, πλημμυρισμένο με ζωντανή μουσική και τραγούδια, εμπνευσμένο από το ομότιτλο βιβλίο του Δημήτρη Βαρβαρήγου. Μια αληθινή ιστορία με στοιχεία παραμυθιού από τον Τρωικό Πόλεμο, βγαλμένη μέσα από την ΙΛΙΑΔΑ.
Συντελεστές
Εκάβη: Γεωργία Ζώη
Ανδρομάχη: Ελίζα Σολωμου
Κασσάνδρα: Ντομένικα Ρέγκου
Βρισηίδα: Ορνέλα Λούτη
Τρωαδίτισσα: Αρετή Κοκκίνου
Συγγραφή: Δημήτρης Βαρβαρήγος 
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Μαντέλη
Σκηνικά -κοστούμια : Θεοδόσης Δαυλός
Σύνθεση μουσικής και κιθάρα: Αρετή Κοκκίνου 
Σχεδιασμός Φωτισμού: Σάββας Σουρμελίδης 
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Αδαμαντία Μαντελένη
Το φετινό 9ο Φεστιβάλ είναι αφιερωμένο στους Πρόσφυγες, στους ξεριζωμένους όλης της 
Σας περιμένουμε!!! Όλες!!! Όλους!!!


«Λιπεσανόρες- Τα χρόνια του φιδιού». Ένα έργο του Δημ. Βαρβαρήγου σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Μαντέλη.
Ο συγγραφέας της παράστασης Δημ Βαρβαρήγος θα πρέπει να το ψάξει. Να ψάξει εννοώ τη προηγούμενη ζωή του. Υπάρχουν πολλοί ειδικοί που θα τον βοηθούσαν σ αυτή την αναζήτηση. Είναι σίγουρο, πως κάποια σχέση μετεμψύχωσης θα του βρουν με τον Αισχύλο η με τον Σοφοκλή. Αν ζούσαν σήμερα αυτοί οι δυο μεγάλοι τραγικοί κι έγραφαν στη σημερινή γλώσσα, κάπως έτσι θα έγραφαν ένα λίγο μεγαλύτερο κείμενο. Ο άνθρωπος εν έτει 2015 έγραψε αρχαία τραγωδία.!!! Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Για τις γυναίκες που αφήνει πίσω του ο πόλεμος. Οι πόλεμοι των θυμωμένων Θεών. Ένα έργο που ταυτίζει πλήρως το τότε και το τώρα. Την Τροία με το ’40. Την Τροία με τη Χιροσίμα, και το Κόσσοβο. Τις Τρωαδίτισσες μάνες και γυναίκες με τις μανάδες του Ιράκ, της Συρίας και της Παλαιστίνης. Η Εκάβη, η Ανδρομάχη, η Κασσάνδρα και η Βρισηίς .Τρωαδίτισσες γυναίκες, μόνες μέσα στον χωροχρόνο. Στο διηνεκές της συμφοράς. Ίδιο το κλάμα, ίδια η απώλεια, ίδιος ο οδυρμός. Ίδια τα νιάτα που χάνονται. Γιατί όπως λέει κι ο συγγραφέας μέσα στο έργο «Οι πόλεμοι γίνονται για τους νέους. Οι γέροι τους κάνουν γιατί ζηλεύουν τη νιότη».. Πόλεμοι σπάταλοι σε αρσενικό αίμα. Και πίσω απ το αίμα γυναίκες μόνες, λιπεσανόρες με τους πολεμικούς αιώνες να περνούν σπέρνοντας ακούσιους θανάτους .
Η σκηνοθεσία της Κατερίνας Μαντέλη αποκάλυψη ! Σα να τόχε από πάντα το Επιδαύριο ταλέντο. Πρώτη φορά σε τέτοιο θεατρικό εγχείρημα, πήρε τη μπαγκέτα της και διεύθυνε την ανθρώπινη υποκριτική της ορχήστρα άψογα. Οι σκηνοθετικοί της δρόμοι ανοίγουν και το σίγουρο είναι ,πως θα την πάνε αλλού. Για τα ωραία. Τα μεγάλα !!!Οι ηθοποιοί –γυναίκες συνεπείς σε όλες τις εκφάνσεις των απαιτήσεων των ρόλων τους. Και αυτοί οι ρόλοι είναι αυστηρά απαιτητικοί. Δύσκολοι. Σπαρακτικοί και ανελέητοι. Δεν θέλω να πω για κάθε μια ξεχωριστά. Γιατί θα έλεγα. Γιατί κάποιες ξεχώρισαν. Αλλά δεν θέλω. Και δεν υπάρχει λόγος. Εξ άλλου αυτό δεν θα σήμαινε τίποτα, γιατί ο ηθοποιός είναι ρόλος κι αυτό δεν αλλάζει με υποκειμενικά κριτήρια.
Κλείνοντας θα ήθελα πολύ, να δω αυτό το έργο το καλοκαίρι στο πλαίσιο του «Φεστιβάλ Αθηνών» στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου. Αυτό που ήταν αφιερωμένο στο Θεό Διόνυσο. Γιατί εκεί ανήκει. Εκεί είναι ο χώρος του. Εκεί θα χαρεί και το ίδιο… Και ο Διόνυσος…
Μάρω Μπουρδάκου
Συγγραφέας 


Οι Οιωνοί της Μοίρας


Όταν μετράς όνειρα
περασμένα, βλέπεις πόσες
επιθυμίες έχασες...

Όταν μετράς χαμόγελα,
βλέπεις πόσες μέρες
αφέθηκαν στη λύπη...