Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2021

49ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΙΒΛΙΟΥ
Επιτέλους να βρεθούμε μετά από τόσο άδοξο καιρό που πέρασε ανώφελος. Σας περιμένω να ιδωθούμε, να συνομιλήσουμε, να χαμογελάσουμε, να φωτογραφηθούμε και να γεμίσουν οι ψυχές μας που μένουμε πάντα φίλοι πιστοί…


Σάββατο 18/09, ώρα 20:00-22:00. Περίπτερα 144-146
εκδόσεις 24 γράμματα


Η ανάγνωση με τη συγγραφή ακολουθούν την ίδια δεξιότητα καθώς και τα δύο τρέφονται από πνευματική απόλαυση. 



Η αγάπη και η φροντίδα συγγραφέα και αναγνώστη για τα βιβλία είναι το αληθινό σημείο που τους ενώνει. Και οι δύο αλληλένδετες τάξεις -δεν θα υπήρχε η μία δίχως την άλλη- χάνονται στις σελίδες κάνοντας ταξίδια υπεραισθητά σαν να είναι άνθρωποι μιας άλλης ονειρικής φυλής. 




Ευχαριστώ φίλους και αναγνώστες που βρέθηκαν μαζί μου και σε αυτό το όμορφο ταξίδι. Ευχαριστώ κι εκείνους που δεν ήταν παρόντες, αλλά υπήρχα στη σκέψη τους. Να είμαστε καλά!








“Παράτα με” 
του Δημήτρη Βαρβαρήγου

https://www.vakxikon.gr/parata-me-tou-dimitri-varvarigou/


Γράφει η Λεύκη Σαραντινού

Ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο για την ενδοοικογενειακή βία γραμμένο με την άκρως ρεαλιστική και ωμή πένα του Δημήτρη Βαρβαρήγου είναι το Παράτα με (Εκδόσεις Υδροπλάνο).

Όπως μας λέει ο ίδιος ο συγγραφέας στον πρόλογο του βιβλίου του πρόκειται για έναν σκληρό κείμενο το οποίο αποτελεί μία δριμεία καταγγελία απέναντι στην απάνθρωπη επιβολή, τη σεξουαλική παρενόχληση, τη σωματική και τη λεκτική βία και τον ψυχολογικό και σωματικό βιασμό. Σκοπός του είναι να αφυπνίσει συνειδήσεις και να γνωστοποιήσει το πρόβλημα, ωθώντας όλες αυτές τις γυναίκες που ζουν τον δικό τους Γολγοθά να βρουν τη δύναμη να μιλήσουν προκειμένου να βάλουν τέλος στα δεινά τους, να φωνάξουν "Παράτα με!" στους δυνάστες τους.

Κεντρική ηρωίδα είναι η Δανάη ή Κυκλάμινο - ο συγγραφέας επιλέγει να δώσει θεατρικού τύπου προσωνύμια σε όλους τους χαρακτήρες του, πλην του αληθινού τους ονόματος, προκειμένου να τονίσει τα ιδιαίτερα και υπερτονισμένα χαρακτηριστικά τους.

Η Δανάη είναι ένα νέο κορίτσι με όνειρα για τη ζωή της, τα οποία όμως θα θρυμματίσει ο πατέρας της, ο Γαρούφαλος - ή Φαλλός -. Η μητέρα Ευδοκία -ή Παράτα με- θα γίνει συνένοχος των ανομολόγητων μυστικών της Δανάης με την τακτική της συγκάλυψης. Μονάχα η γιαγιά Δανάη -Ισαβέλλα ή Κυκλάμινο- θα βρει τη δύναμη να αντισταθεί στο Κακό που εκπροσωπεί ο Φαλλός, όπως και η ίδια η εγγονή Δανάη όταν ο κόμπος φτάσει πια στο χτένι.

Η μικρή Δανάη είναι, επομένως η προσωποποίηση της Αθωότητας. Η γιαγιά της η προσωποποίηση του Καλού και ο Φαλλός του Κακού. Και η μητέρα, τέλος, είναι η προσωποποίηση της Μετάνοιας. Διαπράττει σωρηδόν τα λάθη, αλλά στο τέλος τα συνειδητοποιεί, πληρώνει για τις πράξεις της και αλλάζει τρόπο ζωής. Η Φρίντομ, ο Μάρκο και ο Βίκτορ, χαρακτήρες που μπαίνουν στην υπόθεση προς το τέλος του βιβλίου θα αποδειχτούν οι φύλακες άγγελοι της Δανάης.

Θα καταφέρει, λοιπόν, η Δανάη να ξεπεράσει τα ψυχικά και σωματικά της τραύματα και να βρει τη δύναμη που απαιτείται έτσι ώστε να ξεκινήσει τη ζωή της και πάλι από την αρχή στέλνοντας το οδυνηρό παρελθόν στη λήθη;

Οι χαρακτήρες του έργου, όλοι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, σκιαγραφούνται έντονα, επιδεικνύοντας πολλές φορές ακραία συμπεριφορά και δράση. Έτσι ο συγγραφέας καταφέρνει να προσδώσει την απαιτούμενη δύναμη στον λόγο του και να συγκλονίσει συθέμελα τις ψυχές των αναγνωστών του.

Η γραφή είναι σοκαριστική και πολλές φορές άκρως ρεαλιστική, είναι όμως διανθισμένη με ποιητικές και αλληγορικές πινελιές, οι οποίες εκφράζουν κυρίως κρίσεις του συγγραφέα για τα συμβάντα και γενικά σχόλια για την ίδια τη ζωή και την ανθρώπινη φύση. Γενικά, η καλοδουλεμένη γραφή του αποτελεί ένα από τα δυνατότερα σημεία του βιβλίου. Το τέλος είναι ξαφνικό, απότομο και αφήνει διαφορετικά περιθώρια ερμηνείας στον αναγνώστη.

Ο τόπος και ο χρόνος, επίσης, σκόπιμα δεν προσδιορίζονται. Έτσι ο Βαρβαρήγος κατορθώνει να τονίσει τη διαχρονικότητα του θέματος που πραγματεύεται. Και όντως, η σεξουαλική κακοποίηση, ο βιασμός και η σωματική βία μέσα στην οικογένεια είναι κάτι το οποίο μπορεί να συμβεί οποτεδήποτε και οπουδήποτε, ακόμη και μέσα στις καλύτερες οικογένειες, ακόμη και εκεί όπως δεν το περιμένει και δεν το φαντάζεται κανείς.

Ο υγιής έρωτας και η αληθινή αγάπη είναι τα μέσα που σε μαθαίνουν πως να κατασκευάσεις τον εαυτό σου.
Ωραίο ακούγεται αυτό μα δεν είναι αρκετό.
Σχεδόν πάντα αυτά δεν μένουν αλώβητα μπροστά στον φόβο, τον πόνο, τη θλίψη και το αίμα.
Κι όλα μαζί παίρνουν το ίδιο όνομα:
Οδύνη.
Κι όταν όλα αυτά γίνουν πράξεις, έχουν πάλι το ίδιο όνομα:
Θάνατος.

Εν κατακλείδι, το Παράτα με δεν είναι ένα απλό μυθιστόρημα. Πρόκειται πρωτίστως για ένα έξοχο ψυχογράφημα με πολλά θεατρικά και ποιητικά στοιχεία στην υπόθεση και τη γραφή. Τέλος, πρόκειται για ένα πόνημα άκρως επίκαιρο στη σημερινή εποχή όπου τα ποσοστά της ενδοοικογενειακής βίας παρουσιάζουν άνοδο όχι μονάχα στη χώρα μας, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.


https://www.vakxikon.gr/parata-me-tou-dimitri-varvarigou/ 
χρόνος αΝυπεράσπιστος



Γυμνός σχεδόν από ευτυχία
μαζεύει απ’ τη σάπια έξαψη
κομμάτια σωμάτινα
διαμελισμένα
Τα λόγια όλο και πιο τυραννικά
σπορά στον πράσινο τοίχο επάνω
πληγές φυτρώσανε ως
ύποπτα ιδανικά
Μήτρα η μοναξιά
αναζητήσεις μεγαλώνει πνιγμένες
στην ασάφεια
ποιον να διαλέξει ελπίζοντας
σε έννομη ασωτία
μιαν ανταπόκριση να βρει
κατά παραγγελία
Οκτώβρης ήταν...

db...
Mar mi amor
Θάλασσα αγάπη μου 


Ευχαριστώ το exitirion, τον Σωτήρη Παστάκα και τους συνεργάτες για την ανάρτηση του διηγήματος μου: "Θάλασσα αγάπη μου"



Εσυρε αργά, σχεδόν βαριεστημένα τα βήματα του στην αιώνια φρικαλέα παρουσία του στη ζωή. Πολλοί άκουγαν στο πέρασμα του να μουγκρίζει ως άγριο θηρίο το είναι του. «Γαμώ το στανιό σου τι θεός είσαι εσύ και δεν με τελειώνεις, να ησυχάσω. Μου πήρες ότι πολυτιμότερο είχα στη ζωή. Μού στέρησες τη χαρά, την ανάσα… γιατί με κρατάς τώρα, σε τρώνε οι ενοχές και με αφήνεις για να καλύψεις τα λάθη σου. Άντε να δω που το πας, ποιο θα είναι το σχέδιο σου που μου ετοιμάζεις για να παίξω;»

Δέκα επτά ολάκερα χρόνια η ίδια διαδρομή βρέξει χιονίσει. Τρεις τ’ απομεσήμερο έπαιρνε την κατηφόρα απ’ την ανατολική Favela του Rio nte Janeiro. Κάπου τετρακόσια βήματα μετρούσε μέχρι να φτάσει μπροστά στη θάλασσα. Καθόταν επάνω σε ένα σαπισμένο ξύλο ανάμεσα σε κουφάρια βάρκες στο viejo carnagio. Άναβε ταμπάκο ρούφαγε αμίλητος την πίκρα του κι άδειος, απονευρωμένος αγνάντευε μακριά στον ορίζοντα· σαν κάτι να πρόσμενε να φανεί.

Γι’ αυτό του το κάμωμα οι εργάτες τον περιγελούσαν και του φώναζαν κάθε που τον έβλεπαν: «Ε, βασιλιά Αιγαία, ακόμα περιμένεις τον Θησέα;». Γελούσαν και με άλλα αναιδή χωρατά, μα εκείνος δεν τους έδινε σημασία. Ποτέ δεν είχε αντιγυρίσει κουβέντα όταν βρισκόταν εκεί. Λες ήταν εκκλησία, λες ο ιερός τόπος του. Σαν να έπινε ήρεμο φαρμάκι κι έσβηνε το παρόν. Εκεί μόνο το παρελθόν αιωρούνταν στις σκέψεις του. Ζωντάνευε ο κόσμος του, έπαιρνε χρώματα της γης και της θάλασσας. Γέμιζαν φωνές παιδικές τα αφτιά του και χαιρότανε, μα δεν το έδειχνε. Ήθελε να σηκωθεί να χορέψει, να τραγουδήσει, μα δεν το έκανε. Ποτέ δεν τόλμησε.

Άλλωστε, μετά το τραγικό ναυάγιο άλλαξε η ιδιοσυγκρασία του. Τσακίστηκε η ψυχή του· σαν να ‘γινε με μιας παλαιότερη από χίλια χρόνια. Σταμάτησε κάθε του δούλεψη, μόνο ανάσαινε κι αυτό γιατί δεν είχε από μόνος του τη δύναμη να την σταματήσει. Εφιάλτες φώλιασαν μέσα του και χάθηκε στην απομόνωση της σιωπής για να τους πολεμήσει. Μόνο κάποιες φορές έβγαζε πνιγηρά μουγκρητά, μα ποτέ εναντίον κάποιου άλλου, μόνο εναντίον του θεού.

Κανέναν δεν άφηνε στο carnagio να τον πλησιάσει, παρά μόνο εκείνο το λατίνικο ευλύγιστο σώμα της Alba. Έκανε χώρο να κάθεται πλάι του όταν τον πλησίαζε. Δεν κοιτάζονταν, ούτε μιλούσαν, δεν είχαν αλλάξει κουβέντα από πότε. Μόνο δάκρυα μοιράζονταν αν τύχαινε ο ένας να κοιτάξει κατάματα τον άλλον. Έμεναν στυλωμένοι να κοιτάζουν στον ίδιο βαθύ προορισμό της θάλασσας. Του άφηνε ένα πακέτο ταμπάκο και με ένα αέρινο άγγιγμα του χάιδευε απαλά την πλάτη, να του δώσει κουράγιο· και στιγμές αργότερα έφευγε.

Εκείνος τότε άκουγε να χτυπάει η καρδιά του όπως του καπιτάνο Liandro, του γιου του. Είκοσι πέντε χρόνων παλικάρι, τον πήρε εκείνη η ξελογιάστρα στα σκοτεινιασμένα κύματα της.

Η Alba, ο έρωτας του, έμεινε πιστή να μην θέλει άλλον να αγγίξει τη σάρκα της. Γερνούσε με τη θύμηση του. Εκείνη τη μέρα, μετά από δέκα επτά χρόνια, πριν προλάβει η Alba, να τραβήξει το χέρι της από την πλάτη του, τον ένιωσε να γέρνει και για πρώτη φορά άκουσε καθαρά τη βραχνή φωνή του. Mar mi amor.
χρόνος ανυπεράσπιστος
(από τη συλλογή ποιημάτων)



Μια ξεχασμένη ανάσα έξω απ’ την πόρτα, μπήκε στο άγνωστο πλέον σπίτι. 
Άνοιξε την ντουλάπα, σκόνη ξεχύθηκε ο φυλαγμένος χρόνος.
Το παλιό πάτωμα έπαψε να τρίζει στο ανάλαφρο πάτημα. 
Σιωπές φορέσανε τα πολύχρωμα φουστάνια 
αισχρά τα παγωμένα λόγια καρφώθηκαν στον πράσινο τοίχο.
Παράξενα που γίνανε τα βράδια 
μπλέχτηκαν στα μαλλιά να σβήσουνε μνήμες.
Ακόμη και οι προφυλάξεις δίχως αιδώ 
φορέσανε σκοτάδια να σωπάσουν τα ονόματα 
επάνω στα άσπρα σώματα.
Η ζάχαρη έσταζε κόκκους δηλητήριο στην κουζίνα
Τι παράξενο…
Πόσο γρήγορα παλιώσανε όλα;
Σα να μην υπήρξαν ζωές.

db...

ΥΠΑΤΙΑ
του Δημήτρη Βαρβαρήγου!
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις 24γράμματα.


https://www.facebook.com/24grammata/videos/611258866727559
η διαφήμιση προβάλλεται καθημερινά 10:00 στην Ερτ 3
"Έξι ολόκληρα χρόνια κράτησε η συγγραφή μέχρι να ολοκληρωθεί αυτό το έργο το οποίο θεωρώ πολύ σημαντικό" υπογραμμίζει ο συγγραφέας του έργου και συνεχίζει:
"Υπήρξαν στιγμές που ζωντάνευε μέσα μου το πνεύμα της. Με κυρίευε η προσωπικότητα της και μέσω των γνώσεων της οδηγούσε το χέρι μου να γεμίζει τις σελίδες με τη δράση της.
Όπως τότε που υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες γυναικείες μορφές και δίδασκε όπου μπορούσε στο πανεπιστήμιο, στη βιβλιοθήκη, στους δρόμους μαθηματικά, αστρονομία και πλατωνική φιλοσοφία, δίδαξε και σε μένα τον αρχαίο ελληνικό ιδεαλισμό με τις αμέτρητες Αρετές του".

Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. Διγενής Ακρίτας. Θεοδώρα. Η στάση του Νίκα



Επανακυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Άγκυρα τα βιβλία με θεματικές από το Βυζάντιο. Μια εποχή δύσκολη όσο και πλούσια ιστορικά. Επελέγησαν αυτοί οι τέσσερεις σημαντικοί σταθμοί -Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. Διγενής Ακρίτας. Θεοδώρα. Η στάση του Νίκα- για να δώσουν το στίγμα των ιστορικών γεγονότων και των ανθρώπων που πρωταγωνίστησαν.