Κραυγές Γυναικών, Τροία μου.

Δημήτρης Βαρβαρήγος.

εκδ. 24γράμματα,

644 σελ. / ISBN: 978-618-201-327-4

γράφει ο Γιώργος Δαμιανός

Ένα μοναδικό έργο, παγκόσμιας πρωτοτυπίας. Για πρώτη φορά οι σιωπηλές γυναίκες της αρχαιότητας, μάνες, αδελφές, ερωμένες, σύζυγοι, αφηγούνται, ένα αιώνιο παράπονο, μετράνε το πραγματικό ύψος ανθρώπων και πραγμάτων και αποσυνθέτουν με ένα μοναδικό τρόπο τα "κλέα των ανδρών". Η Ευρύκλεια, η Οινώνη, η Λήδα, η Θεανώ, η Αίθρα και άλλες δέκα μοναδικές γυναίκες κάνουν το ντεμπούτο τους στην Ιστορία της Λογοτεχνίας μέσα από την αφήγηση ενός μοναδικού μύστη του Λόγου, του Δημ. Βαρβαρήγου.

Δέκα πέντε γυναίκες αφηγούνται μέσα απ’ την ψυχή τους πως έζησαν τα δέκα χρόνια του Τρωικού πολέμου πλάι στους ήρωες, στους βασιλιάδες.

Μιλούν για τις ζωές τους, για τους άντρες τους, για τα δεινά και τις συμφορές τους, για τα δικά τους παθήματα και προσωπικά πάθη.

Εκμυστηρεύονται μύχια μυστικά, πως βίωσαν τη χαρά, τη φιλία, τον έρωτα, την αγάπη, τη μητρότητα, την εκδίκηση και την περιφρόνηση.

Τη σκλαβιά και το θάνατο.

Μιλούν για εκείνους που αγάπησαν. Για εκείνους που τις αγάπησαν.

Τι κι αν είναι «Λιπεσάνορες» -οι γυναίκες που λείπουν στους άντρες-.

Εξιστορούν τη τόλμη, τους ήρωες, τη γενναιότητα, την αξία των ιδανικών ν’ αγωνίζεται κανείς για την πατρίδα του ως το τέλος.

Η άλλη όψη του έπους εκφρασμένο από δέκα πέντε τραγικές φιγούρες, πως βίωσαν τον ηρωισμό της καθημερινής ζωής, την πίστη και την προδοσία, την αξία της καρτερίας, τη νοσταλγία της ειρήνης, τις ευθύνες του ανθρώπου για τις πράξεις του, και την υπεράσπιση του δικαίου.

Μια ιστορία που σε κάνει συμμέτοχο στον μαγικό κόσμο των γυναικών.

Αφηγήσεις που συνεπαίρνουν κάθε συναίσθημα.

Διαβάζεις και νομίζεις ότι ζεις ένα ακραίο όνειρο σε έναν διαφορετικό κόσμο, δύσκολο αλλά συνάμα όμορφο, που χαρίζει χαρά και ευτυχία.

Ας τις τιμήσουμε (ΓΔ)

τα τέσσερα τελευταία βιβλία μου

ΥΠΑΤΙΑ

Η συγκλονιστική ιστορία της γυναίκας που δίδασκε παντού το ελληνικό πνεύμα, συγκρούστηκε με τον κλήρο και κατηγορήθηκε ως μάγισσα.

4ος-5ος αιώνας μ.Χ. Η φημισμένη Αλεξάνδρεια πνίγεται στο κρασί των καπηλειών, στις ηδονές των γυναικών του δρόμου, στις δεισιδαιμονίες, στις φιλοσοφικές διαφορές και διαμάχες των θρησκευτικών φανατισμών με τους φονικούς διωγμούς.

Μέσα σε αυτή τη διαφθορά, μια γυναίκα αφοσιωμένη στα ελληνικά ιδεώδη διδάσκει στο πανεπιστήμιο, στους δρόμους και στο σπίτι της το αστείρευτο ελληνικό πνεύμα. Αυτή η σοβαρή ευθύνη δεν της στερεί το γυναικείο ένστικτο, και στο πρόσωπο του χριστιανού επάρχου βρίσκει τον έμπιστο φίλο και άντρα.

Η φιλία και ο πλατωνικός δεσμός που αναπτύσσεται ανάμεσά τους ενοχλεί τον κλήρο, που δεν αργεί να στραφεί εναντίον της και να της προσάψει κατηγορίες, ως μάγισσας και υποκινήτριας εχθρικών ενεργειών εναντίον του...

Πετυχημένη τοιχογραφία μιας ολόκληρης εποχής με επίκεντρο μια αξιόλογη γυναίκα που πλήρωσε με τη ζωή της τις αρετές του φύλου της, καθώς βρέθηκε στο μεταίχμιο της ιστορίας, από το λυκόφως του νεοπλατωνισμού στους πρώτους σκοτεινούς αιώνες του Χριστιανισμού.

Μυθιστορηματική βιογραφία, που κυλάει αβίαστα, με φανταστικούς διαλόγους και εικόνες, γύρω όμως από πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα τα οποία ο συγγραφέας αναπαριστά πειστικά, μετά από ενδελεχή έρευνα.  

Κραυγές Γυναικών

Τροία μου

Δέκα πέντε γυναίκες αφηγούνται μέσα απ’ την ψυχή τους πως έζησαν τα δέκα χρόνια του Τρωικού πολέμου πλάι στους ήρωες, στους βασιλιάδες. Μιλούν για τις ζωές τους, για τους άντρες τους, για τα δεινά και τις συμφορές τους, για τα δικά τους παθήματα και προσωπικά πάθη.

Εκμυστηρεύονται μύχια μυστικά, πως βίωσαν τη χαρά, τη φιλία, τον έρωτα, την αγάπη, τη μητρότητα, την εκδίκηση και την περιφρόνηση. Τη σκλαβιά και το θάνατο.

Μιλούν για εκείνους που αγάπησαν. Για εκείνους που τις αγάπησαν.

Τι κι αν είναι «Λιπεσάνορες» -οι γυναίκες που λείπουν στους άντρες-. Εξιστορούν τη τόλμη, τους ήρωες, τη γενναιότητα, την αξία των ιδανικών ν’ αγωνίζεται κανείς για την πατρίδα του ως το τέλος.

Η άλλη όψη του έπους εκφρασμένο από δέκα πέντε τραγικές φιγούρες, πως βίωσαν τον ηρωισμό της καθημερινής ζωής, την πίστη και την προδοσία, την αξία της καρτερίας, τη νοσταλγία της ειρήνης, τις ευθύνες του ανθρώπου για τις πράξεις του, και την υπεράσπιση του δικαίου.

Μια ιστορία που σε κάνει συμμέτοχο στον μαγικό κόσμο των γυναικών.

Αφηγήσεις που συνεπαίρνουν κάθε συναίσθημα.

Διαβάζεις και νομίζεις ότι ζεις ένα ακραίο όνειρο σε έναν διαφορετικό κόσμο, δύσκολο αλλά συνάμα όμορφο, που χαρίζει χαρά και ευτυχία.

ΠΙΣΤΗ και ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ

Αθήνα 1930, η Ζωή Μαρία Μοντανάρι, ένα κορίτσι γεννημένο μ’ ένα φιλί κι ένα τραγούδι, ήρθε στο φως να συμπληρώσει την ύπαρξη της με τη σάρκα του γένους της, στις ρίζες του μέλλοντος της. Ποιο το όνομά της, το φύλο της, η σκέψη της, η πορεία της. Tα πρέπει, τα πώς, τα γιατί, σε μια τράπουλα σημαδεμένη από τη Μοίρα. Ζει με την οικογένεια της τον μεσοπόλεμο γεμάτη στιγμές ευτυχίας μέχρι την κήρυξη του 2ου παγκόσμιου πολέμου και τα πέτρινα χρόνια της γερμανικής κατοχής. Οι δύσκολες συνθήκες και οι τεράστιες ευθύνες της στερούν το δικαίωμα να ονειρεύεται. Μια φονεμένη αρχή κι ένα εφηβικό τέλος την οδηγούν στην πρόωρη ενηλικίωση.

Ασυμβίβαστη, στην κόλαση που φανέρωνε η ζωή, αψήφησε τη σκιά της μοίρας που την ακολουθούσε στρέφοντας το βλέμμα της στον ουρανό, ώσπου ήρθε ο έρωτας να ανατρέψει τα πάντα στη ζωή της.

Ο πολυδιαβασμένος συγγραφέας ζωντανεύει την ανθρώπινη μοίρα στη μεσοπολεμική εποχή, στην Αθήνα. Θεματοποιεί τα γυρίσματα της ιστορίας με ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα γεμάτο περιπέτειες και ανατροπές, εμβαθύνοντας με ρεαλισμό στον ψυχικό κόσμο των ηρώων του. Πρόσωπα εύθραυστα και δυνατά, ευαίσθητα και ανένταχτα που αναδεικνύουν με τη δράση τους τη δύναμη της ανθρώπινης φύσης, εξιδανικεύουν την αισιοδοξία της νιότης, τους δεσμούς αίματος, τη φιλία, τον έρωτα την αγάπη και νικούν κάθε εμπόδιο.

Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα γεμάτο ανατροπές, καλοδουλεμένους χαρακτήρες και ζωντανές εικόνες σαν ζωγραφικοί πίνακες

Αλκυόνη Παπαδάκη, συγγραφέας

Παράτα Με

Ναι, είναι σκληρό κείμενο. Είναι μια καταγγελία για την απάνθρωπη επιβολή και την κακοποίηση. Είναι μια ιστορία άγρια τρυφερή, στοργικά ρεαλιστική, παράτολμα δυνατή, σχεδόν ελκυστικά πικρή, γεμάτη Θηρία. Σιωπές. Κραυγές και Θαύματα.

Ένα βιβλίο που σκοπό έχει να αφυπνίσει συνειδήσεις και να σπάσει τη φοβερή σιωπή βγάζοντας στο φως, το σκληρό πρόσωπο της ζωής.
Ναι, είναι όλα αυτά: Σκληρό, κυνικό, ρεαλιστικό. Είναι όμως η ωμή αλήθεια της ζωής όπως μας παρουσιάζεται. Εσύ Δανάη· και κάθε Δανάη, μην τρομάζετε με αυτές τις αλήθειες όσο σκληρές κι αν είναι. Ρίξτε φως στα σκοτάδια των φόβων σας. Τολμήστε. Αντιδράστε. Σπάστε τη σιωπή. Μιλήστε, φωνάξτε: «Παράτα Με».

Η ζωή σας ανήκει. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να καταστρέψει τις ψυχές σας. Κανείς δεν έχει τη δύναμη να σας νικήσει.

Φίλτατε αναγνώστη. Μην αναρωτιέσαι αν είναι αληθινή ιστορία. Αν αφορά ένα τυχαίο λογοτεχνικό μυθολογικό περιστατικό με τυχαίους ή συγκεκριμένους ήρωες;.

Μην αναρωτιέσαι για τις όνειδος στιγμές της ζωής. Υπάρχουν και δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά τους, με την αισχρή ωμότητα που παρουσιάζονται.

Όχι, δεν είναι υπαρκτοί οι ηρωίδες και οι ήρωες μου. Η ιστορία όμως, είναι αληθινή καθώς συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις κατά καιρούς, ένα αποτρόπαιο γεγονός, όπως είναι η ενδοοικογενειακή βία, να βρίσκει το φως της δημοσιότητας.

Και ναι, υπάρχουν πολλά ανάλογα περιστατικά που συμβαίνουν στην πραγματικότητα, όπως συχνά λέμε, από ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Και που βέβαια λίγα βγαίνουν στο φως.

Κόλαφος για το θύμα, η σιωπή, ο τρόμος, η ψυχική κατάπτωση. Γι’ αυτό καταπιάστηκα με αυτό το δύσκολο -από κάθε άποψη θέμα-, το πώς να φτάσω βαθιά σε μια κακοποιημένη ψυχή και να αγγίξω, να φωτίσω τις ανεξίτηλες σκιές της. Γιατί πρέπει επιτέλους κάποτε να σταματήσει ετούτη η αλλοπρόσαλλη επιβολή βίας. Έτσι, μέσα από την λογοτεχνία -όσο αυτό είναι δυνατόν- θέλησα να συμβάλλω ανοίγοντας πλατύτερα το θέμα, μήπως όλοι μαζί καταφέρουμε να ελαττωθεί το φαινόμενο ετούτης της ταπεινωτικής πράξης. Γιατί η βία μπορεί να ασκηθεί σε κάθε σπίτι. Σε κάθε χωριό, πόλη ή χώρα. Γι’ αυτό και στο βιβλίο δεν υπάρχει συγκεκριμένος τόπος που να ονοματίζεται πέραν του ότι η ιστορία διαδραματίζεται κάπου τυχαία.

Η βία η πιο σκληρή κι απάνθρωπη συμπεριφορά ικανή να καταπατήσει τους άγραφους νόμους. Φέρνει ντροπή. Κλείνει στόματα. Κατασπαράζει σπλάχνα.

Το βιβλίο αυτό είναι ένα ψυχολογικό δράμα, με ψήγματα ειρωνικού χιούμορ δοσμένο με ρεαλιστική γραφή για να καταφέρω να αγγίξω τα γεγονότα στην πραγματική τους διάσταση.

Ακολούθησα τα βήματα της μικρής Δανάης. Βίωσα μαζί της τον φόβο βουτώντας την πέννα μου στο παγωμένο της αίμα. Μοιράστηκα μαζί της κάθε της συναίσθημα, κάθε βαθύ πόνο της. Ντράπηκα, θύμωσα, οργίστηκα μπροστά στην αναίσχυντη συμπεριφορά του θύτη. Στην αδιαφορία και την ηθική αυτουργία μιας μάνας.

Ήταν ένα στοίχημα για μένα, ετούτο το βιβλίο. Μια εναγώνια πάλη να αντέξω πλάι σε χαρακτήρες που σκόρπησαν κι άλλοι δέχτηκαν την αδικία σε όλο της το μεγαλείο.

Δανάη, μην κλείνεις τα μάτια. Μην σε τρομάζει η αλήθεια. Η ζωή σού ανήκει. Είναι δική σου. Μίλησε. Φώναξε: «Παράτα Με»

Κραυγές Γυναικών

Τροία μου

Δημήτρης Βαρβαρήγος

24 γράμματα εκδόσεις

Μόλις έλαβα την 4η επανέκδοση του βιβλίου «Κραυγές Γυναικών – Τροία μου» -από τις εκδόσεις 24 γράμματα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους αναγνώστες και τις αναγνώστριες που τίμησαν το βιβλίο μου και το ταξιδεύουν μέσα στο χρόνο.

Ευχαριστώ για τη θετική ενέργεια των λόγων και των σχολίων σας. Όπως και οι δεκαπέντε γυναίκες του έργου σάς ευχαριστούν που μοιράζονται τις ψυχές τους μαζί σας. Μιλούν για τις ζωές τους, για τους άντρες τους, για τα δεινά και τις συμφορές τους, για τα δικά τους παθήματα και προσωπικά πάθη.

Εκμυστηρεύονται μύχια μυστικά, πως βίωσαν τη χαρά, τη φιλία, τον έρωτα, την αγάπη, τη μητρότητα, την εκδίκηση και την περιφρόνηση.

Τη σκλαβιά και το θάνατο.

Μιλούν για εκείνους που αγάπησαν. Για εκείνους που τις αγάπησαν.

Θα περιμένω απόψεις και σχόλια όσων αναγνωστών ακόμη διαβάσουν το βιβλίο.

Πεζογράφοι και ποιητές εύχονται στην Book Press με ένα διήγημα ή ένα ποίημα γραμμένο ειδικά για τους αναγνώστες μας.

Μια λέξη τα ενώνει: «δέκα». 

Σήμερα, ο Δημήτρης Βαρβαρήγος.

https://bookpress.gr/prodimosieuseis/10/10548-deka-xronia-dimitris-varvarigos?fbclid=IwAR31Kxg4YTvryIPZDYw0GNQszTGzikaJD-FQF79HPyW351V1zzKpFXetpGY



Ευχαριστώ το book press για τη φιλοξενία.
Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός
https://bookpress.gr/.../10548-deka-xronia-dimitris...

Έχω να σου πω

Γράφω στο χαρτί με μελάνι τρεμάμενο, με την αίσθηση του χάνομαι μέσα στην ομορφιά της αφής, ακούγοντας σαν ψίθυρο αιμοβόρο την πένα να γδέρνει το χαρτί και το μελάνι κόκκινο αίμα γράφει τα λόγια εκείνα που μπορούν να δώσουν την αλήθεια της ύπαρξης.
Γράφω στο χαρτί προσμένοντας, ποια επίπονη νοσταλγία μπορεί να γίνει παρόν, μα όλες οι λέξεις, κι όλα τα λόγια δραπετεύουν στο ίσως μιας αναμονής.
Στους τελευταίους απόηχους της νύχτας, οι σκέψεις απομείνανε μόνες, μόνες απομείνανε οι σκέψεις αφημένες στη νοσταλγία της μνήμης. Ήταν οι στιγμές που οι μύχιες σκέψεις γίνονταν αληθινές σε μια αίσθηση του χάνομαι μέσα στην ομορφιά του αγγίγματος, βραχνές οι ανάσες ξέσπασαν, ξέσπασαν μαζί με μικρά βιαστικά βογκητά ν’ απλωθούν, σε παλιούς καναπέδες, αδέξια.
Τα μέλη πάλι παραδόθηκαν στη χαύνα σαγήνη, ο μυστικός χρόνος σύμμαχος των ανέμελων στιγμών αναπλάθει παρελθούσα ψαύση, παρελθούσες αισθήσεις ανάμεσα σε απροσδιόριστες και συγκεκριμένες λέξεις να συνωμοτούν με τα θέλω, τα πρέπει, τα ναι και τα μη.
Κομψός συνωμότης το γέλιο, κοσμεί τους αδέξιους στοχασμούς να ποζάρουν όμοιοι λυγμοί στην απόλαυση της μνήμης.
Τα μάτια σκώπτουν τ’ αφημένα ψεγάδια του εφήμερου, τα βλέμματα καίγονται στις απρονόητες αναμονές και μόνο φωνάζουν: ποθώ, επιθυμώ, λαχταρώ…
Ψάχνουν οι ανάγκες αφορμή να αρπαχτούν τα σώματα, σ’ ένα μακέλωμα κυνικό, όπως δεν έχουν άλλη φορά νιώσει οι ψυχές.
Οι μέρες που ακολούθησαν χαθήκαν στη σιωπή. Όχι όμως και η μοναδικότητα της ένθερμης προσηλωμένης σκέψης στο ποθητό υποκείμενο επιρροής που την προκαλούσε.
Είναι φορές που η σιωπή μιλάει πιο πολύ, κρύβει μια ανεξήγητη κι ανεμπόδιστη δύναμη να τονώνει την ανάγκη για κατάκτηση πέρα από τις φαντασιώσεις.
Φέρνει στο προσκήνιο τον μοναδικό δρόμο, που μόνο αυτός, οδηγεί στην αρχέγονη εμπειρία του έρωτα, εκεί που πάντα ξεπέτιουνται καινούριοι κόσμοι με όνειρα κι ελπίδες πρωτόγνωρες.
Μα πώς να ζήσουν δέκα χρόνια μέσα σε μερικές σελίδες… Ένα παραμύθι σε μια καθημερινότητα γεμάτη συμβάσεις, όσο αν και οι δύο τους σαν από μυστική παρόρμηση απαιτούσανε να γίνουνε οι πρωταγωνιστές του.
Εκεί βαθιά που εδράζεται ανεξάντλητη η αστείρευτη πηγή της εύρωστης σκέψης και φτάνει μέχρι τον παραλογισμό μιας υπερεκτίμησης ως και να θεοποιεί ακόμη, το πρόσωπο που την προκαλεί.
Ο δρόμος που ανοιγόταν μπροστά έδειχνε μαγικός, παραμυθένιος.
Μα πώς να ζήσουν δέκα χρόνια μέσα σε μερικές σελίδες… Ένα παραμύθι σε μια καθημερινότητα γεμάτη συμβάσεις, όσο αν και οι δύο τους σαν από μυστική παρόρμηση απαιτούσανε να γίνουνε οι πρωταγωνιστές του.
Ήταν η αρχή, το ξεκίνημα και δεν προβάλανε καμία λογική σκέψη για το αποτέλεσμα, δεν ξέρανε καλά – καλά αν θέλανε να ζήσουμε απαιτώντας ο ένας τη ζωή του άλλου.
Άλλωστε στο ξεκίνημα του έρωτα χάνεται ο προσανατολισμός, λείπουν τα εξωτερικά στοιχεία αναφοράς. Τίποτα από τα συνήθη που μας περικύκλωναν προβλήματα δεν θέλανε να φωτιστούν.
Μέσα του, δεν υπάρχουν δρόμοι σε ευθεία γραμμή, δεν υπάρχουν κριτήρια λογικής, ξεστρατίζεις δίχως δεύτερη σκέψη και ενδοιασμό. Αυτός οδηγεί σε μια άλλη πραγματικότητα, με νέους στόχους και αναζητήσεις, όπου τα πάντα ερμηνεύονται μέσα από τις επιθυμίες κι όχι από τη λογική.
Μέσα σε αυτή τη λοξοδρόμηση εδραιώνονται τα σώματα, βολεμένα μέσα στην ανησυχία που προκαλεί η ιδιαιτερότητα του.
Στο πρώτο φίλημα, οι δρόμοι τις νύχτες, αγκαλιάζουν μνήμες βουρκωμένες και βήματα πλάι σε γέρικα δέντρα, σε χαμηλά φώτα μαγαζιών μιας κάλπικης στιγμής ευδαιμονία. Ένα σκυλί κουρνιάζει στη γωνία. Σε βρώμικη κουβέρτα τυλιγμένος ο κλοσάρ. Το πρεζάκι όμοιος κλόουν ενός παράλογου κόσμου γέρνει μέσα στην αστάθεια του να σωριαστεί, μα τη τελευταία στιγμή ισορροπεί – σαν να κοροϊδεύει το σύστημα που τον θέλει αφοπλισμένο.
Δεν θέλω να βλέπω… δεν αντέχω, πρόφερε τρέμοντας η φωνή της από πόνο κι όχι από το κρύο.
Αναρρίγησε η σάρκα. Τ’ αγιάζι σε σκουριασμένους τσίγκους, χτυπιέται, ερωτοτροπεί από ζήλια που δέθηκαν τα χέρια.
– Άφησε το χαμόγελο σου να αλλάξει τους ανθρώπους…
– Τι μου ζητάτε; Το πιο δύσκολο… Οι άνθρωποι με κάνουν να χάνω το κουράγιο μου…
Την έσφιξε επάνω στο στήθος του σπαρταρούσε αλαφροΐσκιωτη η ανάγκη της για λίγη στοργή… Να φωλιάσει έψαχνε σε βάθη απύθμενα η αφοσίωση… Και το σκοτάδι, σύντροφος τρυφερός περίβαλλε την περιπλάνηση τους. Χέρι το χέρι διάβηκαν τα βήματα, άσθμαιναν οι ανάσες, καυτές.
Στην αδράνεια της σιωπής ξοδεύτηκαν οι στιγμές, αντίδραση λαβωμένη από πόθους ανεκπλήρωτους. Ο τοίχος δίπλα τους σπάει τη μοναξιά του… Τους κοιτάζει, κρυφακούει τα ψιθυρίσματα…
Το λερό του χρώμα έμαθε τα μύχια μυστικά τους… Τα μαγεμένα κορμιά απάλυναν το σκοτάδι. Χάσανε ένα γύρω την αίσθηση του χρόνου και των πραγμάτων. Ο έρωτας αλλοίωσε κάθε πραγματικότητα. Εξαντλήσανε κάθε ψυχική λειτουργία, αιχμαλωτιστήκανε υποδειγματικά στον αρχέτυπο ναρκισσισμό της άφρονης λαχτάρας, που δεν αφήνει διαύγεια στο νου, αλλά στον πόθο που εξελίσσεται σε τρέλα.

* Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟΣ είναι συγγραφέας.
Τελευταίο του βιβλίο, το μυθιστόρημα «Κραυγές γυναικών-Τροία μου» 24 γράμματα εκδόσεις.