Ευχαριστώ την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ για τη φιλοξενία του βιβλίου μου, τον διευθυντή Πάνο Αμιρά που στέκεται αρωγός απέναντι στους Έλληνες συγγραφείς και φυσικά τη δημοσιογράφο Δέσποινα Σαββοπούλου για την κριτική της.

Παράτα Με
Μυθιστόρημα
Εκδόσεις Υδροπλάνο
ΕΛΕΥΤΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ

Για το βιβλίο γράφει η Δέσποινα Σαββοπούλου
Η τραγωδία της ενδοοικογενειακής βίας
ΜΕ ΜΙΑ ΗΧΗΡΗ προστακτική, που την έκανε τίτλο στο νέο του βιβλίο, θέλησε ο συγγραφέας Δημήτρης Βαρβαρήγος να καλέσει τα θύματα της σεξουαλικής κακοποίησης να αποτινάξουν το δράμα που ζουν. Το μυθιστόρημα με τίτλο «Παράτα Με» φέρνει στο προσκήνιο την τραγωδία της 13χρονης Δανάης, που ζει την ενδοοικογενειακή βία, πέφτει θύμα του ίδιου του πατέρα της, ενώ η μητέρα της από την άλλη αποσιωπά το γεγονός.
Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος επιλέγει λόγο αιχμηρό, που ταρακουνάει τον αναγνώστη, διατυπώσεις σκληρές, που στόχο έχουν να προκαλέσουν, αλλά και να ταρακουνήσουν τις συνειδήσεις των ανθρώπων, όταν η σεξουαλική διαστροφή του ισχυρότερου γίνεται απόλυτος νόμος.
Οι εύστοχες νύξεις ψυχρού χιούμορ τονίζουν ακόμα περισσότερο τη παρανοϊκή διάσταση του θέματος που λαμβάνει φέτος ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις.
Δεν έχει σημασία αν η ιστορία είναι αληθινή ή αν πρόκειται για μυθοπλασία. Σημασία έχει ότι ο συγγραφέας καταφέρνει να ακονίσει τις ευαισθησίες μας, να μιλήσει στην ψυχή και να μας ξεσηκώσει κατά της αδικίας.
Αν και οι ήρωες και οι ηρωίδες του δεν είναι υπαρκτοί όπως λέει ο ίδιος, ωστόσο η ιστορία του επιβεβαιώνεται συνέχεια από τη σύγχρονη επικαιρότητα. Σε μια χρονιά που ο κατάλογος των γυναικών-θυμάτων γίνεται ολοένα και μεγαλύτερος, το επίκαιρο μυθιστόρημα του Δημήτρη Βαρβαρήγου λαμβάνει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις.

Το βιβλίο αυτό είναι ένα ψυχολογικό δράμα, με ψήγματα ειρωνικού χιούμορ δοσμένο με ρεαλιστική γραφή που αγγίζει τα γεγονότα στην πραγματική τους διάσταση.
Ο συγγραφέας συμβάλλει ανοίγοντας πλατύτερα το θέμα, ώστε όλοι μαζί να θέσουμε το δικό μας λιθαράκι στο να ξεπεραστεί αυτό το όνειδος για την κοινωνία. Το «Παράτα Με» μετά την ανάγνωση της ιστορίας ηχεί περισσότερο δυνατό, πειστικό και αποτελεσματικό. Αρκεί να το πούμε και να το πράξουμε.
Δέσποινα Σαββοπούλου

τα δυο ονόματα

βράδιασε στο παράθυρο

το χέρι τρυπημένο απ’ το κερί

τα μάτια ορθάνοιχτα κάτω απ’ την πέτρα

δεν βρίσκουν λήθη σ’ ετούτο το σκοτάδι

σπαρμένα αγκάθια τρυπήσανε τη φλέβα

να γεμίσουν με αίμα το ποτήρι

που σίγουρα θα έχει το νερό εξατμιστεί

αγρίεψε ο Λύκος με τα δυο ονόματα

έσφιξε στους κυνόδοντες το κλειδί

και κάθε ξημέρωμα ουρλιάζει

το απαλό χάδι να πενθήσει που δεν χόρτασε

έπειτα

έπειτα η σιωπή τυλίγει το κουβάρι

σφιχτά

ασφυκτικά

ερμητικά

την πόρτα να σφαλίσει

τα δυο ονόματα παραμονεύουν έναν ήχο

κάποιο ίσως νεύμα

κάποιον ίσως υπαινιγμό

έτσι σαν μια μικρούλα νίκη να φανεί

όμοια με αυτή που ο στίχος χαρίζει στο μολύβι

έτσι μια μικρούλα νίκη για να υπάρχει

όταν πια όλα θα έχουν ξεχαστεί

και μόνο ο ουρανός θα ζει

σαν κάποτε στη μνήμη

μάτια μου

Κραυγές Γυναικών

Τροία μου

(έρχεται σύντομα)

Είσαι σαν όλες αυτές που τις ακολουθεί η ίδια κατάρα, να μην γεμίζει τη ψυχή σου ο άντρας που πήρες, δένοντας τη ζωή σου με δεσμά γάμου.
Κι αυτοί οι άντρες, φτιάχνουν τα πράγματα, όπως τους βολεύει. Δίνουν βάρος σε μια λέξη και γίνεται τάφος ο όρκος, σ’ όποια της επιφυλάσσει η μοίρα την ατυχία να τον παραβεί. Τιμή. Η πιο μισητή λέξη για τη γυναίκα. Η πιο δύσκολη λέξη που μας έδωσαν οι άντρες να διαφυλάξουμε.
Και να που έφτασε η σειρά σου τώρα να την υποτιμήσεις.
Και η υποτίμηση είναι μια επικίνδυνη πράξη. Αν δεν την χειριστείς σωστά, και κρίνεις αδιάφορα κάποιον ως κατώτερο από την πραγματική του αξία, νομίζοντας ότι όλα βρίσκονται στον έλεγχο σου, τότε έχεις χάσει το παιχνίδι και η τιμωρία που θα δεχτείς θα είναι πολύ σκληρή.

είναι φορές που τα δυο ονόματα

μισεύουν τις μνήμες

αποφεύγουν να θυμούνται

ζουν δηλώνοντας

αιχμηρές απουσίες

τα κοινά ζώα οι αισθήσεις

συνεχίζουν να αιμορραγούν

κι ας καμώνονται πως άλλαξαν

προσωπεία

κι ας περπάτησαν πλάι τους

επτά ολόκληρα βήματα οικειότητας

χάθηκαν στην ουτοπία οι αλήθειες

σαπίζουν όσες ανώνυμες

μείναν’ απροστάτευτες

απ’ τις σκιές που όρθωσαν ανάστημα

τα δυο ονόματα άλλαξαν χέρι

στο παλιό κλειδί

μήπως και πάψουν να ουρλιάζουν

οι σιωπές στους απόντες

μα ο λύκος επιστρέφει πάντα

την ώρα της αμφιλύκης

τις στιγμές που οι ανάγκες

πεθαίνουν αβοήθητες

Χειμώνας

Χειμώνας

Μείον επτά βαθμοί

τόσο άντεξαν στο κρύο

εκείνα τα βήματα

Τώρα σκάβουν τη γη

που πάτησε η μοίρα τους

να δώσουν απαντήσεις

στ’ αλλόκοτα χνάρια που χαράξανε

Η συνείδηση ήσυχη

νομίζει

πως ξεγελάει τις δήμιες απώλειες της

όσο το αιωρούμενο σώμα

παραδομένο στο κόκκινο κάλυμμα

πληρώνει ακριβές ποινές

όσο οι ψυχή περιπολεί τις μοναξιές

σε νεκρικό δωμάτιο

κι έπειτα η ερημιά της με απέλπιδα προσπάθεια

τεμαχίζει αβέβαιη τη νύχτα με κάλπικες ανάγκες

17:32 – 18: 20 – 19:05 – 20:30 – 21:10 – 22:30 – 23:54

καληνύχτα

Ώσπου να βρεθεί ο αντικαταστάτης χρόνος για νέο αμάρτημα

εκείνος που νομίζει ότι θ’ αλλάξει τις στιγμές της

μέσα από ένα εξαίσιο... σε μισώ

08:23 καλημέρα

Ο χειμώνας συνεχίζεται

Δημήτρης Βαρβαρήγος  

«Τα όμορφα πράγματα συμβαίνουν αθόρυβα»

Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Μπουζίκα 

«Τα καλύτερα δεν έρχονται μόνα τους,

εμείς τα φέρνουμε και είναι τα πιο σημαντικά

που συμβαίνουν στη ζωή μας»

Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος είναι άρρηκτα δεμένος με το γράψιμο λογοτεχνικών έργων. Μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και παιδικά. Αφορμή για τη συνέντευξη έδωσαν τα τρία τελευταία βιβλία του που εκδόθηκαν μέσα σε δύο χρόνια. «Πίστη και Περηφάνια». «Υπατία», από τις εκδόσεις 24 γράμματα και το βιβλίο «Παράτα με», από τις εκδόσεις Υδροπλάνο.

https://www.fractalart.gr/interview-dimitris-varvarigos/

-Ποιος είναι ο Δημήτρης Βαρβαρήγος;
Ωχ, αρχίζουμε με τα δύσκολα. Συνήθως αυτό το απαντούν οι άλλοι. Αυτοί είναι ο καθρέφτης μας. Αλλά απ’ όσες συμπεριφορές εισπράττω από τους ανθρώπους, μάλλον πρέπει σε μεγάλο βαθμό να είμαι σωστός· κι αυτό προσπαθώ να είμαι, ευγενής, αντικειμενικός και ισότιμος με όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους. Απεχθάνομαι τον υποκριτή, τον σνόμπ και τον εγωπαθή. Οπότε, όποιος ψάξει στα αντίθετα, πιθανόν να με συναντήσει.

-Τι αγαπάει πολύ και τι μισεί;
Αγαπώ την ανθρώπινη καλοσύνη, την ανταπόδοση συναισθημάτων. Ξέρεις, δεν χρειάζονται πολλά για να γεμίζεις ευτυχία. Ένα χαμόγελο -ως γλυκιά κι αθώα παρενόχληση-, έχει τη δύναμη φέρει να φέρει τα πάνω κάτω μέσα μας. Μισώ τις απαιτήσεις κάποιων ανθρώπων που νομίζουν ότι ανήκουν σε ανώτερη κάστα και όλοι τους χρωστάνε.

-Τι είναι αυτό που σε ώθησε να γράφεις;
Η πρώτη παιδεία από την οικογένεια μου. Τα χρόνια που μεγάλωνα ήταν φτωχικά αλλά πάντα υπήρχαν βιβλία στο σπίτι. Υπήρξαν για εμένα το ξεκίνημα μιας άρρηκτα δεμένης σχέσης μαζί τους και ιδού το αποτέλεσμα. 

-Πως ένιωθες στο ξεκίνημα αυτής της πορείας;
Τα όμορφα πράγματα συμβαίνουν αθόρυβα, ξεκινούν δίχως ενσυναίσθηση, απλά οδηγούνται από το ένστικτο κι αυτό συνήθως δεν λαθεύει. Και δεν λάθεψε ευτυχώς και νιώθω ευγνωμοσύνη γι’ αυτά που μου χαρίζει η λογοτεχνία. Το σπουδαίο μοίρασμα πνεύματος και ψυχής. Η ταύτιση με τους ανθρώπους σε ένα υπέροχο κι ατελείωτο ταξίδι. Ένα υπέροχο ταξίδι που κρατάει χρόνια.

-Υπήρξε κάποιος άνθρωπος που σε επηρέασε θετικά ή σε βοήθησε στον δρόμο αυτό;
Τα καλύτερα δεν έρχονται μόνα τους, εμείς τα φέρνουμε και είναι τα πιο σημαντικά που συμβαίνουν στη ζωή μας. Η αγάπη μου για τη λογοτεχνία και η επιμονή μου να καταφέρω αυτό που βαθιά επιθυμούσα. Να γράφω βιβλία και θεατρικά έργα. 

-Η έμπνευση σου από πού πηγάζει; Όταν δεν έχεις έμπνευση τι σημαίνει αυτό για εσένα;
Η έμπνευση είναι σαν την αστραπή, μοιάζει σαν να σου χαρίζεται μια αλήθεια πέρα από τη συνείδηση. Μετά αρχίζει ο μόχθος της δημιουργίας. Όταν δεν έχω έμπνευση, νιώθω ανησυχία και νευρικότητα.

-Έχει συμβεί ποτέ να έχεις ξεκινήσει ένα έργο και να μην προχωράει; Το παρατάς ή όχι;
Πολύ συχνά έχουν συμβεί και τα δύο. Το γράψιμο είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία και χρειάζεται γνώση γι’ αυτό που δημιουργείς· αν αξίζει τον κόπο να βγει προς τα έξω και δεν θα κοροϊδέψεις τους αναγνώστες σου με προχειρότητες. Είναι πάντα ένα στοίχημα για εμένα και πιστεύω για τον κάθε συγγραφέα.

-Πως νιώθεις την στιγμή που γράφεις; Πως συνδέεσαι με τους ήρωες/χαρακτήρες;
Απόλαυση με μία λέξη· σαν να τρώω σοκολάτα. Αγαστή σχέση έχω με τους ήρωες μου, σε κάθε βιβλίο. Ζω μαγικές στιγμές να ζωντανεύω μορφές και χαρακτήρες σε μια λευκή σελίδα, να τους δίνω οντότητα στην επίφαση μιας πραγματικότητας που τους κάνει αυτόνομους να οδηγούν μόνοι τους την ιστορία.

«Η έμπνευση είναι σαν την αστραπή,

μοιάζει σαν να σου χαρίζεται μια αλήθεια

πέρα από τη συνείδηση»

-Αν γινόσουν ένας ήρωας μιας ταινίας ή ενός βιβλίου, πως θα ήθελες να ζήσεις; Τι ρόλο θα διάλεγες;
Μου αρέσει να δουλεύω στα παρασκήνια. Δεν θα μπορούσα να παίξω κάποιον ρόλο γιατί δεν απομνημονεύει το μυαλό μου τα κείμενα. Όσο για το δεύτερο ερώτημα: Αυτό που είμαι τώρα. Να γράφω.

-Ποιος είναι ο αγαπημένος σου συγγραφέας; Τι ιστορίες σου αρέσει να διαβάζεις;
Πολλοί συγγραφείς και αμέτρητα καλά βιβλία υπάρχουν. Έλληνες και ξένοι. Μία παρένθεση εδώ. Έχουμε πολύ σπουδαίους Έλληνες συγγραφείς που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους ξένους. Διαβάζω τα πάντα.

-Τι επάγγελμα θα έκανες αν δεν ήσουν συγγραφέας;
Αυτό που απάντησα προηγούμενα, το να μου αρέσει να δουλεύω στα παρασκήνια, τι άλλο θα μπορούσε να εννοεί; Σκηνοθέτης.

-Τι σου λείπει περισσότερο αυτήν την εποχή που ζούμε;
Η απώλεια της εμπιστοσύνης μεταξύ των ανθρώπων. Η καλή συμπεριφορά που πλέον σπανίζει. Αντί να νιώθουμε αδελφοσύνη, γινόμαστε όλο και πιο επιφυλακτικοί. Για ποιο λόγο;

-Ποιο θα είναι το επόμενο σου έργο; Υπάρχει κάτι στο μυαλό σου;
Είναι σαν να ρωτάς τον διψασμένο αν διψάει. Δεν σταματάω ποτέ και πάντα στο μυαλό μου υπάρχει κάτι που ζητάει το φως. Αυτή την περίοδο γράφω ιστορικές βιογραφίες αρχαίων φιλοσόφων, για παιδιά και όχι μόνο.
Το πρόβλημα μου πλέον είναι ο χρόνος, δεν μου φτάνει.

Το πρόσωπο της εβδομάδας: Κωνσταντίνα Βαρβαρήγου - Ηθοποιός 

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΟΥΡΟΥΤΣΑΒΟΥΡΗΣ 

  ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 17 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2021

Με πηγαίο χιούμορ, γρήγορη σκέψη, δυναμισμό και οξυδέρκεια γίνεται εύκολα η ψυχή της παρέας. Και μαζί της ουσιαστικά δε βαριέσαι ποτέ. Είτε μιλώντας για πιο ανάλαφρα θέματα, είτε για τα πιο σοβαρά.

Όπως πολυσύνθετη είναι, όμως, στη ζωή της ως προσωπικότητα η Κωνσταντίνα Βαρβαρήγου, έτσι αντιμετωπίζει και την υποκριτική. Με δημιουργικότητα, δύναμη, αλλά και ως μια αδιάκοπη αναμέτρηση με τον εαυτό της και με κάθε δυνατό εμπόδιο.

Το να υποδύεται άλλους χαρακτήρες λειτουργούσε πάντοτε για εκείνη σαν καταφύγιο και η φετινή χρονιά την βρήκε σε δύο τηλεοπτικές δουλειές και φυσικά στη 2η σεζόν στο "Μαύρο Κουτί" του Γιώργου Ηλιόπουλου στο Θέατρο Αργώ σε σκηνοθεσία Ευθύμη Μπαλαγιάννη. 

* Μεγάλωσα σε μια φιλότεχνη οικογένεια. Το θέατρο ήταν η αγάπη μας. Παρακολουθούσαμε παραστάσεις, ήταν κάπως σαν βασικό συστατικό για το πνεύμα μας. Κι ότι μαθαίνεις από παιδί το αγαπάς και δεν το αφήνεις. Αυτός ήταν ο σπόρος που μεγάλωνε μέσα μου και με την πρώτη ευκαιρία που μου δόθηκε μπήκα στο χώρο. Παιδί ακόμα 7,8 ετών είχα συμμετοχή στο πρώτο μου σίριαλ «Θα μιλήσεις με τον δικηγόρο μου» με τους Γιάννη Μπέζο και Ναταλία Τσαλίκη και συνέχισα με το «Έλλη και Άννα» με τη Νόρα Βαλσάμη και τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Αυτό ήταν το νερό που πότισε και φούντωσε μέσα μου ακόμη περισσότερο την αγάπη μου για την υποκριτική που παραμένει άσβεστη και δυνατή.

* Για μένα η υποκριτική είναι το καταφύγιο μου. Η μοναχική διαδικασία που χρειάζεται ένας ηθοποιός για να γνωρίσει τον ήρωά που καλείται να ενσαρκώσει και να καταφέρει να τον αποδώσει στα μέγιστα. Μου αρέσει ο τρόπος σκέψης και δράσης του ηθοποιού, που προσωπικά εξιτάρει τη δημιουργική μου δυναμική. Έχω μότο μου τα λόγια του μεγάλου Δημήτρη Χορν: «Ο ηθοποιός εξομολογείται τον εαυτό του μέσα από τον ρόλο.» Αυτό είναι η ενσαρκωμένη μαγεία.

* Άπό πολύ μικρή ηλικία σχεδόν 7 ετών ξεκίνησα προπονήσεις στο τέννις. Το ένα τουρνουά έφερε το άλλο και κάπως έτσι ξεκίνησα τον πρωταθλητισμό. Ύστερα από 13 χρόνια στα γήπεδα έκανα το λάθος να το αφήσω… Τώρα πια ασχολούμαι μόνο ερασιτεχνικά.

* Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον. Ο κάθε καλλιτέχνης σου δίνει και κάτι διαφορετικό για να έχεις να δουλέψεις και να ενσαρκώσεις τον ρόλο που καλείσαι να υποδυθείς. Από κει και πέρα υπάρχει μια μεγάλη αγάπη για το έργο του Ζαν Πωλ Σαρτρ «Κεκλεισμένων των θυρών» αλλά και για το «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ» του Έντουαρντ Αλμπυ.

* Κλασσικά έργα τα οποία είναι ευσεβής πόθος για μένα. Ωστόσο υπάρχει πληθώρα αξιοσέβαστων έργων που θα μπορώ να μιλάω μέχρι αύριο αλλά και για τους λόγους που θα ήθελα να τους ενσαρκώσω….

* Γεννήθηκα στην Αθήνα. Είναι κομμάτι μου η πολυπολιτισμικότητα της. Λατρευώ τις βόλτες στο κέντρο, και όλες τις εκδηλώσεις που δημιουργούνται και έχει κάποιος την δυνατότητα να μάθει, να δει να θαυμάσει και ακόμα να πάρει μέρος…

* Στο Αll4fun μου αρέσουν πολλά πράγματα. Αρχικά να πω ότι δίνει το βήμα σε νέους καλλιτέχνες να μιλήσουν για την δουλειά τους. Είναι ένα site που όλοι εσείς που αφιερώνετε χρόνο σε όλο αυτό που έχετε στήσει δεν αποσκοπεί σε κάτι. Αφήνει λοιπόν έναν αέρα πιο ρομαντικό η προσπάθεια αυτή κάτι που λείπει γενικά από τις ζωές μας.

https://www.all4fun.gr/portal/to-prosopo-tis-evdomadas-2/29026-konstantina-varvarigou-ithopoios.html?fbclid=IwAR0X6L0BbTjhyTNV5osinyvogL_l_J7bAhG-nfKTw3TSbZgiNuFoX9s8v_8