Δημήτρης Βαρβαρήγος, Μαρίνα Τσβετάγιεβα, 

Τρεις Βάλτοι, θεατρικός μονόλογος

https://wp.me/p2VUjZ-5RQ
Ενύπνια Ψιχίων

Γράμμα στην Σοφία Παρνόκ

Αγαπημένη Μου,

Θυμάμαι έβρεχε εκείνο το βράδυ

περόνιαζαν υγρασία οι σκουριασμένες μνήμες

καυτές οι ανάσες ξεσπούσαν στο τζάμι

μια πνοή προσμένανε τα στήθη

έναν λόγο, μιαν αφή.

Μυστικά αποτυπωμένα σε λαιμούς σημάδια

σμιλεύτηκαν άλικα

ήταν οι εντολές του φεγγαριού

που εκτελούν τα σώματα στο αμυδρό του φέγγος.

Μα να τη, η στιγμή του απόλυτου ισορροπεί στα χείλια

κι έτσι, μες στην αμείλικτη σιωπή ζεστάθηκε ο χειμώνας

τα σώματα συρρίκνωσαν το είναι τους

στο κάθισμα δονήθηκαν μυστήρια μέθης μυστικής

ανομολόγητες σκέψεις θόλωσαν στα παγωμένα βράδια

στα σάρκινα πρόσωπα χαράχτηκαν κινήσεις των χρωστήρων.

Ξέμειναν τα σπλάχνα από τσιγάρα

αναρωτήθηκαν πού θα βρίσκανε φωτιά

με τον καπνό να σχηματίσουν μέσα στις μέρες των καιρών

ατελείωτες σιωπές.

Τώρα

μόνο ο αχός της θάλασσας απόμεινε.

Πίνακας Jean Metzinger