Παραθέτω την εργασία της Μάιρας Τσαμπά στο επιλεγμένο μάθημα Πολιτισμός και Πολιτισμικές Σπουδές (Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ-Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών) 

Η Μάιρα, μού έθεσε κάποιες ερωτήσεις γύρω απ’ το Θέμα: 

Περιπλάνηση στους δρόμους της πόλης- Θησείο. 
Υπεύθυνες γι’ αυτό το μάθημα ήταν η επίκουρη καθηγήτρια Μυρτώ Ρήγου και η υποψήφια διδάκτωρ Ελένη Τζουμάκα. 

«Οι ιστορίες και τα κτίρια μιας ονειρικής περιοχής» 

«Το Θησείο δεν είναι μόνο ένα μαγευτικό προάστιο, είναι όλη η Ελλάδα» 

ΕΡ: Θα μπορούσατε να παρουσιάσετε με λίγα λόγια τον εαυτό σας;
ΑΠ: Το πλέον δύσκολο είναι να μιλάει κάποιος για τον εαυτό του. Άλλωστε, δεν θα είμαι αντικειμενικός όσο κι αν προσπαθήσω. Για την εικόνα του κάθε ανθρώπου μπορούν να μιλήσουν μόνον οι άλλοι. Ωστόσο, θα πω μια φράση κλισέ -η μόνη που μπορώ να εκφράσω για μένα- κι έχει προκύψει από την εμπειρία της μέχρι τώρα πορείας μου. Είμαι ένας άνθρωπος απλός ούτε καλός, ούτε κακός κι απεχθάνομαι την υποκρισία και το ψέμα. Είμαι ένας άνθρωπος σαν πολλούς άλλους που αγωνιούν για το παρόν και το μέλλον εκφράζοντας απόψεις και ανησυχίες μέσα από την τέχνη του λόγου.

ΕΡ: Ποια είναι η σχέση σας με το Θησείο;
ΑΠ: Η σχέση χάνεται σε βάθος χρόνων, από γονείς γέννημα θρέμμα στο Θησείο, προερχόμενοι οι παππούδες από Ιταλία. Μεγάλωσα σε έναν ενεργειακό χώρο στις παρυφές της Ακρόπολης, μια περίοδο που η αίγλη της θα μείνει άσβεστη στη μνήμη μου με ρομαντική διάθεση. Τώρα όταν περνοδιαβαίνω μέσα στους δρόμους του Θησείου· αισθάνομαι ότι είναι ένα ζωντανό κομμάτι των παιδικών μου χρόνων.

ΕΡ: Γνωρίζετε κάποιο ιδιαίτερο ιστορικό στοιχείο για την περιοχή που να σας έκανε μεγάλη εντύπωση;
ΑΠ: Η σειρήνα του εργοστασίου Παυλίδη που ηχούσε κάθε πρωί. Ήταν το πιο γλυκό εργοστάσιο της πόλης που άπλωνε εκείνη τη βελούδινη μυρωδιά της σοκολάτας και της καραμέλας γάλακτος μελώνοντας τα σπλάχνα μας.

ΕΡ: Μήπως γνωρίζετε πληροφορίες για κάποια κτήρια που επιβίωσαν κατά το πέρασμα των χρόνων διατηρώντας τον κλασικό χαρακτήρα τους;
ΑΠ: Θυμάμαι αμυδρά την εποχή που μικρό παιδί περνούσα έξω από το μεγαλύτερο καπελάδικο της εποχής, του ιδιοκτήτη Πουλόπουλου, με την ονομασία Πιλ-πουλ, κοντά στην οδό Πειραιώς. Σημειωτέων δε, υπήρχε μια μακρινή σχέση συγγένειας με την οικογένεια και τον ιδιοκτήτη του πιλοποιείου. Τότε ανθούσε η μόδα του καπέλου και όλοι, άντρες γυναίκες φορούσαν καπέλα. Ήταν το μεγαλύτερο καπελάδικο της εποχής και είχε κάνει πολύ εντύπωση τότε –στα μέσα του 19ου αιώνα ως κατασκευή για την βιομηχανική αρχιτεκτονική του. Σήμερα στους χώρους του στεγάζεται το ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη.

ΕΡ: Κατά τη διάρκεια της ζωής σας έχετε δει αυτήν την περιοχή να αλλάζει; Υπάρχει θετική εξέλιξη;
ΑΠ: Στο πέρασμα του χρόνου όλα αλλάζουν, τα πάντα. Άνθρωποι, συναισθήματα, τόποι. Έτσι και το θησείο στα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο άρχισε να αλλάζει. Η μαζική αστυφιλία μετέτρεψε τις μονοκατοικίες σε πολυκατοικίες. Ευτυχώς όμως, σώζονται -ακόμη αντέχουν στο χρόνο- κάποια σπίτια που αποπνέουν το άρωμα της παλιάς Αθήνας με τις αυλές, τις βαμμένες γλάστρες με βασιλικό και το αγιόκλημα να σκαρφαλώνει στ’ αστέρια.

«Οι θεοί φτιάξανε την Ελλάδα και οι Άνθρωποι το Θησείο» 

ΕΡ: Πιστεύετε ότι η οικονομική κρίση έχει αλλοιώσει τη μορφή αυτής της υπέροχης περιοχής;
ΑΠ: Οι κρίσεις, οι όποιες κρίσεις και δη οι οικονομικές, είναι εύλογο να επιδρούν με κάποιον τρόπο σε συνήθειες και παραδεδομένες αντιλήψεις και ιδέες σε βαθμό πολλές φορές που να επιδρούν ακόμη και σε χώρους-τόπους της πόλης. Το θησείο, πως να γλιτώσει λοιπόν, από αυτές τις πιθανότητες;

ΕΡ: Ποιο στοιχείο αυτής της περιοχής σας έχει τραβήξει περισσότερο την προσοχή;
ΑΠ: Η σχέση μου με το παρελθόν είναι μια αέναη ζωντανή αίσθηση. Έχω άσβεστες εικόνες από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια και νιώθω πως ο αέρας που αποπνέει ο χώρος, δεν ξέρω αν το νιώθουν κι άλλοι άνθρωποι, έχει μια μαγεία προερχόμενη από μακρινούς αιώνες

«Το Θησείο δεν είναι μόνο ένα μαγευτικό προάστιο, είναι όλη η Ελλάδα» 

ΕΡ: Υπάρχει κάτι που δεν σας αρέσει και θα θέλατε να αλλάξει;
ΑΠ: Ορισμένοι χώροι διασκέδασης στον περιβάλλοντα χώρο, έχουν συμβάλει στο να χάσει η περιοχή την ομορφιά και την αυθεντικότητα της. Το τουριστικό ύφος με Greek salat και ξενόφερτη μουσική, με την ψευτογκλαμουριά να ηχεί δαιμονισμένα και να μην αφήνουν τους Αρχαίους Αθηναίους πολίτες της αγοράς να βρουν την ειδυλλιακή ηρεμία του χώρου.

ΕΡ: Τι είναι αυτό που σας κάνει να αγαπάτε αυτή την περιοχή;
ΑΠ: Όλα τα σημεία της μοιάζουν σαν το κορμί μιας καλλονής που τραβάει το βλέμμα.
Η αρχαία αγορά με τους σοφούς φιλόσοφους. Ο Ναός του Ηφαίστου, ο χώρος που έζησε κι έδρασε ο περίφημος αρχιτέκτονας Ικτίνος. Ο Κίμωνας. Ο μυθικός βασιλιάς της Αθήνας, Θησέας.
Εδώ που χτυπούσε και πάντα θα χτυπάει η καρδιά της πόλης των Αθηνών. Ο λόφος των Νυμφών. Ο λόφος Φιλοπάππου. Ο βράχος που λέγεται πως φυλακίστηκε ο Σωκράτης.
Γεννήθηκα σε αυτό τον τόπο, τον γεμάτο ενέργεια θετική. Γι’ αυτό το λόγο, όχι μόνο τον αγαπώ, απλά τον λατρεύω.

«Το θησείο είναι το μοναδικό αληθινό όνειρο, που ακολουθούν πάντα θεοί και Άνθρωποι» 

ΕΡ: Θα μας εμπιστευτείτε μια γλυκιά σας ανάμνηση από το Θησείο;
ΑΠ: Παιδάκι, τις βόλτες με τη μητέρα μου περιμετρικά των παρυφών της Ακρόπολης και τα παγωτά χωνάκι από πλανόδιο πωλητή. Απλές, υπέροχες στιγμές, αναλλοίωτες στο χρόνο.

ΕΡ: Έχετε γίνει μάρτυρας κάποιου ιδιαίτερου περιστατικού που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;
ΑΠ: Στην οδό Εριγόνης, υπήρχε το μηχανουργείο του Κλοκοτίνη, ενός χαρισματικού, καλόβολου ανθρώπου, που μέσω της ρετσίνας του Μιχάλακα σκαρφιζότανε ιδέες. Έβαλε κατά νου να φτιάξει μια μεγάλη βάρκα από σίδερο και με διάφορες μηχανικές εφορεύσεις να της δίνει κίνηση με λιγοστή μυϊκή δύναμη με πετάλι, όπως στα ποδήλατα. Έναν ολόκληρο χρόνο σχεδίαζε στράβωνε και κολλούσε σίδερα. Η ποθητή μέρα καθέλκυσης του σκάφους του έφτασε κάποια στιγμή. Ασήκωτη καθώς ήταν με δυσκολία τη φόρτωσε μαζί με φίλους του σε μια τρίκυκλη μηχανή και μέσω της οδού Πειραιώς πήγε στο Παλαιό Φάληρο.
Η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει, φαινόταν στο κοκκινισμένο από αγωνία και πόθο πρόσωπό του να έχει επιτυχία το εγχείρημα του. Η βάρκα μόλις έπεσε στα νερά βυθίστηκε σαν τον τιτανικό.
Ο Κλοκοτίνης, έμεινε άπνοος για μια στιγμή. Κατόπιν αναστέναξε και φώναξε στους φίλους του πάμε να πιούμε, ποτέ δεν θα γίνω πλοιοκτήτης.

ΕΡ: Ως σύγχρονος ποιητής και λογοτέχνης εμπνέεστε από περιοχές όπως αυτή που συνδυάζει κάποια παραδοσιακά στοιχεία, μερικούς αρχαιολογικούς θησαυρούς, τη φύση, πολλές ευχάριστες βόλτες αλλά και μια πιο ωμή πραγματικότητα με αμέτρητους πάγκους και πλαστικές ομπρέλες, καρέκλες, τραπέζια...;
ΑΠ: Τα πάντα, όλα με εμπνέουν, αρκεί να καταφέρω να δω πίσω από την ουσία των εικόνων. Δηλαδή, να φτάσω στη ψυχή τους για να καταφέρει να αφοσιωθεί το πνεύμα μου και να δράσει δημιουργικά.

ΕΡ: Θεωρείτε ότι η περιοχή αυτή αποτελεί ένα σημείο συνάντησης διάφορων προβληματισμένων φωνών που προσπαθούν με τα λόγια και τα έργα τους να ταρακουνήσουν το συμβιβασμένο κι απομακρυσμένο από το όνειρό του νεοέλληνα;
ΑΠ: Είναι γεγονός ότι οι χώροι ή οι τόποι που αποπνέουν μια διαφορετική ενεργειακή υφή, μέσα στη αστική λαίλαπα, είναι ο πυρήνας που τραβάει σαν μαγνήτης ανθρώπους με διαφορετικές ιδέες, απόψεις και κουλτούρες. Και με το δικό τους διαφορετικό ύφος να προσπαθούν να δείξουν ή να αποδείξουν, πως οι ομορφιές της ζωής, οι στιγμές που μας χαρίζει είναι μοναδικές κι επαφίενται στην έμπνευση της αιωνιότητας.

«Θησείο, το προάστιο των περιπάτων στο παρελθόν, της ιστορίας, των θεών, των ημίθεων, των φιλοσόφων, των Ανθρώπων»