ΤΡΕΙΣ ΒΑΛΤΟΙ… 

απόσπασμα από θεατρικό μονόλογο

 

Πίστεψε με, δεν λαθεύω… σου λέω την είδα, ήταν εκείνη… με πρόσωπο σκληρό, με σφιχτά χείλη, με μάτια σφαλιστά… με δέρμα μελανό από την αγωνία και το θυμό…
Μην αμφιβάλεις… ήταν εκείνη, αφημένη στο μαύρο της νύχτας, στη σκοτεινή επιθυμία για τυραννία… βυθιζόταν αναίτια στα σκοτάδια της ζήλιας… τα πάντα χάνονταν στην εγκατάλειψη…
Ναι… εκείνη ήταν, έγειρε απόψε στο βάρος της ανασφάλειας, δεν ξεχώριζε πλέον ποιες ζωντανές διαφορές υπήρξαν στη ζωή της… ποιες αληθινές αξίες της ανήκαν… ένα φίλημα, ένα χάδι, μια αφή στην ψυχή…
Τι κρίμα, όλα το ίδιο χρώμα κάτω απ’ τα σφαλισμένα βλέφαρα της, μαρτυρούσαν την ύπαρξη ξένου χεριού που προσπαθούσε ν’ απλωθεί επάνω της.
Το παλιό και καινούριο στην αέναη πάλη του καλού με το κακό…
Ναι, την είδα πλαγιασμένη ανάμεσα σε σαρκοφάγα θηλαστικά, στις άρρυθμες ανάσες αφουγκράστηκε η σάρκα, πόσο δυνατά χτυπούσε η καρδιά της… ήθελε να τρυπήσει να χαθεί σε άλλο σώμα…
Ναι ήταν βαθύ, πυκνό, αδιαπέραστο το σκοτάδι, όμοια ψυχή ασάλευτη, κι όμως, φαίνονταν οι χαρακιές στην πλάτη, μελανές από οδύνη… κενές, άδειες απ’ το αγκάλιασμα του άντρα που πέρασε πριν λίγες ώρες απ’ τον κόρφο της…
Σιωπές και θλίψεις… ανοίγουν μια άλλη ζωή… τα σώματα έκαναν σκιές, το παρόν έκαναν αναμνήσεις …
κι έβαψε πάλι τα νύχια μαύρα…