Μυστικά ανομολόγητα…
Οι δρόμοι τις νύχτες, αγκαλιάζουν μνήμες βουρκωμένες και βήματα πλάι σε γέρικα δέντρα, σε χαμηλά φώτα μαγαζιών μιας κάλπικης στιγμής ευδαιμονία…
Ένα σκυλί κουρνιάζει στη γωνία… σε βρώμικη κουβέρτα τυλιγμένος ο κλοσάρ…
Δεν θέλω να βλέπω… δεν αντέχω…
Αναρρίγησε η σάρκα… τ’ αγιάζι σε σκουριασμένους τσίγκους, χτυπιέται…
Ερωτοτροπεί από ζήλια που της έπιασε το χέρι…
Επάνω στο στήθος σπαρταρούσε αλαφροΐσκιωτη η ανάγκη… να φωλιάσει έψαχνε σε βάθη απύθμενα η αφοσίωση …
Κι όμως… τρυφερό στάθηκε το σκοτάδι στην περιπλάνηση… χέρι το χέρι ασθμαίνουν οι ανάσες, καυτές... Στην αδράνεια της σιωπής ξοδεύτηκαν οι στιγμές… αντίδραση λαβωμένη από πόθους ανεκπλήρωτους…
Ο τοίχος δίπλα του σπάει τη μοναξιά… το λευκό του χρώμα τα μύχια γνωρίζει μυστικά… ζεστό το κορμί απαλαίνει το σκοτάδι
Πόσο όμορφα ευπρεπίζονται οι σκιές στην παρουσία των σωμάτων. Επηρεάζονται τα όνειρα… λέξεις ζωντανές γίνονται, γεμίζοντας σελίδες με νοήματα, να φωλιάζουν στη μνήμη… στην καρδιά τις πράξεις οδηγώντας σε ευεργετικές στιγμές.
Πόσο όμορφα επηρεάζονται τα σώματα χωρίς τη μοναξιά του παραδείσου.
Δυνατά χτυπούσε η λατρεία στα μάτια της… το έδειχνε δίχως φόβο… η σιωπή της το φώναζε…
Με ακούτε… η μαγεία σταμάτησε να παίζει κρυφτό… κοιτάξτε με… εδώ είμαι για εσάς… πάντα θα είμαι, δεν θέλω να σας χάσω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου