Μία στιγμή ενός μεγάλου κι αδιάκριτου έρωτα… 

-Αθωπάκο μου, μαύρο… Ποτέ ένας άντρας δεν έχει αληθινά δική του μια γυναίκα. Το ξέρεις καλά εσύ… 

-Ίων κορμί μου…. Αυτό κατάλαβες; 

-Γι’ αυτό παίρνεις πάντα τις οριστικές αποφάσεις. Πότε θα αφήσεις τον εαυτό σου να κατακτηθεί, πότε θα θελήσεις να παντρευτείς για να νιώσεις τη μητρότητα, και πότε απροκάλυπτα -η μοναδική σιγουριά του χαρακτήρα σου- θα ακολουθήσεις την αρχή του τέλους. Το κορμί σου είναι αιχμάλωτο, μακριά από εκεί που χτυπάει η καρδιά σου… όλα τα σημάδια της μοίρας, τέσσερα χρόνια τώρα, αυτό έδειχναν… γι’ αυτό υπάρχουν στιγμές που παραφέρεσαι, κι αναγκάζομαι ν’ απομακρυνθώ για να γλιτώσω τον εαυτό μου. 

-Μα, η μοίρα είμαστε εμείς, είχες πει κάποτε, Λατρεμένε μου! 

-Πιστεύεις λόγια τυχαία, Μαρίκα… λόγια δίχως συναίσθημα που σε πάνε αλλού… και βέβαια δεν φταίνε οι άλλοι που τα εκφράζουν… κι έτσι εύκολα αλλάζεις και γίνεσαι μοχθηρή μαζί μου… γιατί ποτέ, αληθινά, δεν αγάπησες κανέναν άλλον στη ζωή σου, παρά μόνο τον βαθύ εαυτό σου. 

-Είμαστε κολασμένοι, Ίων, και οι κολασμένοι έρωτες δεν έχουν κανόνες… τίποτα κοινό δεν έχουμε εμείς με τους άλλους… 

-Είναι πολύ φυσικό να ήθελα ν’ ανήκω στον πρώτο που θα πίστευες, να έδειχνες εμπιστοσύνη, να έβγαινε απ’ το στόμα σου μια καλή κουβέντα, απ’ το χέρι σου ένα χάδι… και να μ’ αγαπούσες… να μ’ αγαπούσες βαθιά… όπως εγώ που άντεξα κάθε εγωιστική και παράλογη διάθεση σου… Όταν αγαπάς, κανένας δεν μπορεί να μπει ανάμεσα… μα εσύ μου μιλούσες πάντα για τον άλλον… έχεις την ικανότητα να μεταμορφώνεις τα γεγονότα, φοράς τη μάσκα του υποκριτή και παίζεις ρόλους δίχως να τους πιστεύεις… κι όμως καταφέρνεις να πείθεις τους θεατές σου… αλλά οι θεατές έχουν τη δική τους ζωή… η δική σου, που είναι;… με ποιον τη μοιράζεσαι… ποιος θα σε νοιαστεί όταν σβήσουν τα φώτα στη σκηνή; με τους τυχαίους εραστές θα πονάς περισσότερο… ο καθένας του θα σου αφήνει και μία ανοιχτή πληγή… κάθε φορά που θα επιστρέφεις θα λείπει κι ένα κομμάτι από την ψυχή σου… 

-Είμαι θεατρίνα, Δραγούμη, μην το ξεχνάς αυτό… εγώ, δεν είμαι τα γυναικάκια που ίδρωσαν τα σεντόνια σου… είμαι η Κοτοπούλη… όλοι πρέπει να χαμηλώνουν το κεφάλι τους… κι όλα είναι στα πόδια μου… όλα! 

-Σ’ αγάπησα, κι άντεχα… γι’ αυτό πήρα στα σοβαρά κάτι που ήταν δύσκολο να κερδηθεί, ο εγωισμός σου… 

-Άντρας, τι ανόητες σκέψεις… πάψε, καρδούλα μου, μόνο εσένα έχω στην καρδιά μου…

www.dvarvarigos.gr