Anne Sexton...
Η Ερινύα των πετραδιών και του κάρβουνου
Πολλοί μεταλλευτές μπήκαν
σε σήραγγα βαθιά
για να δεχτούν τη σκόνη ενός φιλιού,
ένα μετάλλευμα- κελί.
Πήγαν με τα φανάρια τους
γεμάτα μάτια που τρυπούν
βαθιά, πολύ βαθιά κι έβγαλαν
τον Χριστό στη Γεσθημανή.
Σώμα γεμάτο βρύα, σώμα από γυαλί,
σώμα από τύρφη
κείτεσαι τόσο κοφτερό, βαρύ σμαράγδι
όσο ένα γήπεδο του γκολφ, ρουμπίνι σκούρο
σαν υπόλειμμα γέννας,
διαμάντι άσπρο σαν τον ήλιο
πάνω στη θάλασσα, κάρβουνο, σκοτεινόχρωμη μητέρα
μητέρα που γεννοβολά, άφησε τα θαλασσινά πουλιά
να σε φέρουν στη ζωή μας
σαν από μακρινό νησί,
βαριά σαν θάνατο.
ΕΠΙΜΕΤΡΟ:
Στις αρχές του 1960, η Anne Sexton κυκλοφορεί την πρώτη της ποιητική συλλογή και ταράζει τα νερά της κλασικής, μετρημένης και “αξιοπρεπούς' αμερικανικής ποίησης. Η θεματολογία της κινείται γύρω από ψυχιατρεία, θεραπείες και απόπειρες αυτοκτονίας, υλικό που μέχρι τότε δεν θεωρούνταν αξιόλογο ποιητικά, ειδικά από γυναίκες ποιήτριες. Ποιήματα όπως το “Η μουσική επιστρέφει σε μένα κολυμπώντας' ή “Το κεφάλι που περιμένει' έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση σε κοινό και κριτικούς, αποτυπώνοντας τις συνέπειες του αστικού αμερικανικού ονείρου που εγκλώβιζε χιλιάδες δημιουργικές και ευαίσθητες γυναίκες αποκλειστικά στο ρόλο της συζύγου και της μητέρας. “Προσπαθούσα όσο πιο αναθεματισμένα μπορούσα να κάνω μια συμβατική ζωή γιατί έτσι είχα ανατραφεί και αυτό ήταν που ήθελε ο σύζυγός μου από εμένα [...] Η επιφάνεια ράγισε όταν ήμουν εικοσιοκτώ. Υπέστην ψυχωτική κατάρρευση και προσπάθησα να αυτοκτονήσω' θα πει η Σέξτον μερικά χρόνια αργότερα. Φυσικά, η Σέξτον ήταν ασθενής. Υπέφερε από κατάθλιψη και αυτοκτονικό ιδεασμό και ακολουθούσε θεραπείες σε όλη της τη ζωή.
Στις αρχές του 1960, η Anne Sexton κυκλοφορεί την πρώτη της ποιητική συλλογή και ταράζει τα νερά της κλασικής, μετρημένης και “αξιοπρεπούς' αμερικανικής ποίησης. Η θεματολογία της κινείται γύρω από ψυχιατρεία, θεραπείες και απόπειρες αυτοκτονίας, υλικό που μέχρι τότε δεν θεωρούνταν αξιόλογο ποιητικά, ειδικά από γυναίκες ποιήτριες. Ποιήματα όπως το “Η μουσική επιστρέφει σε μένα κολυμπώντας' ή “Το κεφάλι που περιμένει' έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση σε κοινό και κριτικούς, αποτυπώνοντας τις συνέπειες του αστικού αμερικανικού ονείρου που εγκλώβιζε χιλιάδες δημιουργικές και ευαίσθητες γυναίκες αποκλειστικά στο ρόλο της συζύγου και της μητέρας. “Προσπαθούσα όσο πιο αναθεματισμένα μπορούσα να κάνω μια συμβατική ζωή γιατί έτσι είχα ανατραφεί και αυτό ήταν που ήθελε ο σύζυγός μου από εμένα [...] Η επιφάνεια ράγισε όταν ήμουν εικοσιοκτώ. Υπέστην ψυχωτική κατάρρευση και προσπάθησα να αυτοκτονήσω' θα πει η Σέξτον μερικά χρόνια αργότερα. Φυσικά, η Σέξτον ήταν ασθενής. Υπέφερε από κατάθλιψη και αυτοκτονικό ιδεασμό και ακολουθούσε θεραπείες σε όλη της τη ζωή.
Η ποίηση ήταν για εκείνη ένας τρόπος να μιλήσει για όσα συνέβαιναν στη ζωή εντός του μυαλού της. Εξέδωσε συνολικά επτά ποιητικές συλλογές όσο ζούσε και με τα χρόνια καταπιάστηκε με θέματα όπως ο έρωτας, η λαγνεία, οι γονεϊκές σχέσεις και ο Θεός χωρίς ποτέ να απεμπολεί την έλξη της για τον θάνατο. Αυτοκτόνησε τελικά το 1974. Μετά τον θάνατό της, η κόρη της εξέδωσε άλλες τρεις ποιητικές συλλογές με ποιήματα της μητέρας της. Για την παρούσα ανθολογία σταχυολόγησα χαρακτηριστικά ποιήματα από όλο της το έργο έτσι ώστε η παρουσίασή της στο ελληνικό κοινό να είναι όσο το δυνατόν πιο σφαιρική. Η δημοφιλία και η αναγνώριση που είχε το έργο της κατά τη δεκαετία του 1960 μέχρι και τον θάνατό της, συνεχίζεται ακόμα και σήμερα, κατατάσσοντας την Anne Sexton στις σημαντικότερες Αμερικανίδες ποιήτριες του 20ου αιώνα.
Μοιραστείτε τη δημοσίευση:
Μοιραστείτε τη δημοσίευση:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου