Κυριακή 6 Μαρτίου 2016


Έρημοι Άνθρωποι


Ο άνθρωπος πουθενά δεν είναι τόσο μόνος όσο ανάμεσα στο πλήθος. 
Πουθενά αλλού δεν υπάρχει μεγαλύτερη μοναξιά από την αδιαφορία.
Κάθε που περνάω από την Ακαδημίας, συναντώ στο ίδιο σημείο ένα κλοσάρ ξαπλωμένο στην ίδια θέση, ακίνητο με βλέμμα στυλωμένο στο δάπεδο του δικού του υπαίθριου σπιτικού, τυλιγμένο στο μαύρο παλτό του, λες και δεν έχει σαλέψει από εκεί. Πέρασα δίπλα του όπως χιλιάδες άλλα βιαστικά, πολυάσχολα βήματα. Τον έβλεπαν άραγε… Γνώριζαν ότι κι αυτός είναι ένας άνθρωπος πεταμένος στο πεζοδρόμιο της πρωτεύουσας, από την άθλια μοίρα του, αφήνοντας τον να πεθάνει στην καρδιά της αδιαφορίας μας.
Μα κι εγώ τι έκανα; Το μόνο διαφορετικό ήταν να του ρίξω μια ματιά και να σκεφτώ ότι δεν το έχει κουνήσει από εκεί και τράβηξα το δρόμο μου, είχα κι εγώ δουλειές.
Απομακρυνόμουν κι αναρωτιόμουν, αν οι άνθρωποι αυτοί, οι δυστυχισμένοι και μοναχικοί που συναντάμε στο δρόμο μας, γυναίκες, παιδιά, άντρες, γέροντες, αυτοί που ζουν σε ανήλιαγες εσωχές πεζοδρομίου, σε εισόδους πεθαμένων κτηρίων, εκτεθειμένοι στη βρώμα, στην παγωνιά, εκεί όπου το πιο αβάσταχτο κρύο είναι εκείνο της μοναξιάς τους, είναι η αδιαφορία μας.
Και για εμάς τους λίγο τυχερούς, που ακόμη δεν μας έλαχε η άμοιρη τύχη τους, αφομοιωνόμαστε σιωπηλοί και άπραγοι στον χειρότερο εχθρό μας, τη συνήθεια.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου