1821 ΕΛΛΗΝΑΣ - ΣΠΕΡΜΑ ΘΕΩΝ

Για σένα μάνα. Για σένα αδερφή. Για σε γυναίκα. Για σε παρθένα κόρη

Στέγνωσε ο τόπος… Στους χρόνους μαράθηκε

Στην κόψη τ’ ατσαλιού μάτωσαν οι αιώνες

Μαύρες ψυχές… πόρτες αμπαρωμένες

Άδικη μοίρα… Ακόμη ένα παλικάρι ζήλεψ’ ο χάρος

«Για ειδές καιρό που διάλεξε»

Ωωω καημέ… Πικρά μαντάτα για τον Διάκο.

Αλύχτησε η ζωή, στο μαύρο του θανάτου

Σκοτείνιασε ο ήλιος… Στο αίμα πνίγηκε η γης

Ωιμέ , μοίρα ανέντροπη του Άδου προσευχή

Για σένα μάνα. Για σένα αδερφή. Για σε γυναίκα. Για σε παρθένα κόρη.

Έρεβος είν’ η σκλαβιά και δεν τήνε αντέχω

Στα κορφοβούνια κρύφτηκε η μέρα

Στα μαύρα σκοτάδια ράγισε η πέτρα… Εσκίσθει το βουνό από οργή

Μα οξυγόνο εγένικε η λευτεριά… Γεμίσανε τα στήθια τόλμη

Το αίμα χόχλασε στις φλέβες… λάβα εχύθει

Άλυκα στεφάνωσε τον ήλιο με δάφνινο στεφάνι

Ιαχές αφύπνισαν τον τόπο των νεκρών

«Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη»

Οι καιροί, σθένος φουντώσανε με αντρεία και μία μόνο λογική

πως άλλη μοίρα δεν υπάρχει η λευτεριά να αποκτηθεί

Φωτά… Στάχτη… Θειάφι… Μαχαίρι… Τσεκούρι… Βόλι.

Ν’ αστράψει ο Αυγέρινος. Χορό να στήσει η πούλια

Κι Εγώ… Εγώ

Για σένα μάνα. Για σένα αδερφή. Για σε γυναίκα. Για σε παρθένα κόρη

Μαχαίρι στο μαχαίρι να χτυπήσω

Το ριζικό ν’ ακολουθήσω που ‘ναι από πριν γραμμένο

Αρχαίος Έλληνας ταγμένο πεπρωμένο

Στη φούχτα ν’ αδράξω το ατσάλι… ατρόμητα να ξεχυθώ στη μάχη

Στο θάνατο πως δεν τονε φοβάμαι να μηνύσω

Για μιαν αγάπη να χαθώ… Για μια πατρίδα Ελλάδα

Για σένα μάνα. Για σένα αδερφή. Για σέ γυναίκα. Για σέ παρθένα κόρη

Εγώ… εγώ… να είμαι αυτός που στις καρδιές σας ειρήνη να χαρίσει

Να ξαναγεννηθεί ο άγιος τόπος της Ελλάδας

Για σένα μάνα. Για σένα αδερφή. Για σε γυναίκα. Για σε παρθένα κόρη

Τουρκιάς μαστίγιο να μην αφήκω τις ψυχές σας άλλο να ματώσει. Μήτε κορμιά παρθένων να βιάσουν… Μήτε να σφάξουν με μαχαίρια. Στήθη, Λαιμούς, και Σωθικά

Τα μεδουλάρια τοιμάστε γεμάτα μπαρούτι άγιο να αρματωθώ

Και για θεό… το καριοφίλι ν’ ασπαστώ… να γονατίσω σαν νάναι ο τίμιος σταυρός

Στις φούχτες στιβαρά να σφίξω σπαθί αντρωμένο… Και να φωνάξω στην πύλη του Άδου… Δεν σε φοβάμαι Χάρε… Δεν σε φοβάμαι Τούρκε… Κι αν είν γραφτώ μου ν’ αποθάνω… μεσ’ την φωτιά και την αντάρα… Λύτρωση της φυλής μου θα ‘ναι τύραννε… Χάρε… πίστεψε με

Ειρήνη να φωνάξω και σε πατρίδα λεύτερη, να ζήσω. Για σένα πατρίδα.

«Ορκιζόμεθα δε προπάντων ότι, μεταξύ ημών και των τυράννων της πατρίδος μας, το πυρ και ο σίδηρος είναι τα μόνα μέσα της διαλλαγής και τίποτε άλλο»

Για σένα μάνα. Για σένα αδερφή. Για σε γυναίκα. Για σε παρθένα κόρη

Για σε μήτρα ζωής… Πατρίδα αγαπημένη.