Ξανά και ξανά η ίδια νεκρή φύση
κόκκινες, ροζ, μαβιές ροδοδάφνες
πρησμένα πόδια βρώμικες πατούσες
κήπος μικρός αριστερά στα τρία σκαλοπάτια
χρώματα συρρικνωμένα
ανέκφραστα στο βάζο μαραίνονται
βράχηκε η σέλα στο ποδήλατο
λόγια αγκάθια χύνονται στην αυλή
γέμισε το φαράσι φωνήεντα
τι κρίμα ούτε έναν ουρανό δεν μάζεψε
ούτε μια τυχαία συγγνώμη δεν βρέθηκε
πεταμένη στα σκουπίδια
πράγματα που σκόρπισαν δεν με αφορούν πια
αφού κανείς δεν πότισε τον κήπο
γεμίσανε οι σόλες κίτρινα φύλα
βρώμισε το ποτήρι στο ράφι
γέμισε στίγματα στην απόσταση
μαράθηκε η φύση στο μπαλκόνι
η απέχθεια, η αδιαφορία, η απαξίωση
κατάσαρκα φορέσανε τον ύπνο
απογοητεύτηκε το όνειρο
αθόρυβα έκλεισε την πόρτα
αφήνοντας πίσω του σιωπές και απουσίες
χώροι νεκροί απέμειναν
δωμάτια και ψυχές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου