Οι ΒιβλιοΑναφορές είναι ένα blog, στο οποίο εγώ μια απλή αναγνώστρια και όχι κριτικός, αναρτώ την άποψή μου για τα βιβλία που πέφτουν στα χέρια μου κατά καιρούς. Η άποψη αυτή, είτε θετική είτε όχι, βασίζεται στην αίσθηση που μου αφήνει κάθε βιβλίο κατά την διάρκεια της ανάγνωσής του. Τα κείμενά μου είναι καλοπροαίρετα, χωρίς σκοπιμότητες και κακεντρέχειες, και έχουν ως σκοπό να καλύψουν την δική μου ανάγκη να μιλώ για ό,τι μου αφήνει κάθε βιβλίο,μιας και αυτό αποτελεί ΑΝΑΦΟΡΑ στην ζωή μου....!
Σάββατο, 7 Μαρτίου 2020
Πίστη και Περηφάνια-Δημήτρης Βαρβαρήγος
«Πίστη και Περηφάνια», το νέο βιβλίο του αγαπημένου συγγραφέα Δημήτρη Βαρβαρήγου, το οποίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις 24 γράμματα, είναι ένα κείμενο που όπως αναφέρει και ο ίδιος ο συγγραφέας στην εισαγωγή του βασίζεται σε ιστορίες πραγματικές, ιστορίες που του αφηγήθηκαν και που εκείνος με παραστατικότητα και λυρισμό μετέφερε στο χαρτί διανθίζοντάς τες, φυσικά, για χάρη της μυθοπλασίας με λογοτεχνικούς ήρωες και γεγονότα που απογειώνουν και ολοκληρώνουν την αφήγηση.
Η ιστορία ξεκινά μια βροχερή νύχτα όταν ο αφηγητής σκύβει στο προσκεφάλι της ηρωίδας και ακούει την ιστορία της ζωής της, ακούει τις αλήθειες της, ακούει την ψυχή της. Μαζί του τεντώνουμε κι εμείς το αυτί μας και ακούμε ή μάλλον βιώνουμε λέξη τη λέξη, στιγμή τη στιγμή, που η κεντρική ηρωίδα, η Ζωή-Μαρία Μοντανάρι, μας παραθέτει στον εξομολογητικό λόγο της. Και έτσι μεταφερόμαστε χρονικά στα τέλη του 19ου αιώνα, στα Πετράλωνα και στο σπίτι της οδού Εριγόνης 11 εκεί που τρεις γενιές της οικογένειας της στεγάζουν τα όνειρα, τα πάθη και τα βάσανά τους.
Σ’αυτό το σπίτι λοιπόν, σ’ αυτή τη γειτονιά που το εργοστάσιο σοκολάτας Παυλίδη σκορπίζει τη γλυκιά ευωδιά του, πρώτοι ένοικοι του άρα και οι πρώτοι που θα συναντήσουμε στην αναδρομική αφήγηση της ηρωίδας, θα είναι οι παππούδες της, ο Σαλιβέριος και η Μαρία- Ρόζα Μοντανάρι. Οι δύο νέοι άφησαν πίσω τους την Φλωρεντία προκειμένου να ζήσουν ελεύθεροι τον έρωτά τους, με την Μαρία Ρόζα να περιφρονεί χωρίς δεύτερη σκέψη τα πλούτη που της εξασφάλιζε η καταγωγή της ώστε να ακολουθήσει τα θέλω της καρδιά της με πίστη και περηφάνια στον έρωτα και στη ζωή.
Το ζευγάρι αρχικά φτάνει στη Ζάκυνθο όπου και δημιουργεί την οικογένειά του αποκτώντας τρία παιδιά. Ακολουθούν τη ζωή. Η αγάπη και το πάθος τους συνοδεύουν σε κάθε βήμα τους. Η μοίρα όμως έχει άλλα σχέδια...
Ο σεισμός του 1886 ισοπεδώνει το νησί και το μέχρι τότε νοικοκυριό τους, ανατρέποντας τη ζωή τους και τα δεδομένα της. Η οικογένεια Μοντανάρι ούσα άστεγη ψάχνει το όνειρο και την ελπίδα στην πόλη των Αθηνών, στα Πετράλωνα και στο σπίτι της οδού Εριγόνης 11 όπου και καταλήγει.
Σ’ αυτό το σπίτι λίγο αργότερα θα γεννηθεί το τέταρτο παιδί τους, ο Χαράλαμπος Μοντανάρι, ο πατέρας δηλαδή της αφηγήτριάς μας. Θα αποδειχθεί άνθρωπος γλεντζές, αυτοδημιούργητος μα και αδύναμος. Οι γονείς του για να τον καλωσορίσουν θα φυτέψουν στην αυλή του μια κερασιά... στα χρόνια που θα ακολουθήσουν λίγα μπουμπούκια, όσες και οι χαρές της οικογένειας, θα ανθίσουν στα κλώνια της με κάποια από αυτά, ο άνεμος της Ιστορίας, του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και της Κατοχής να τα σπάει βίαια παρασύροντας τα στην εξαθλίωση και στον θάνατο. Ενώ κάποια άλλα, παρά τη δίνει, να παραμένουν εκεί με πίστη και περηφάνια για τη ζωή και το αύριο.
Μπουμπούκια και κλώνια. Ζωή και απώλειες. Εξαθλίωση και περηφάνια!
Η οικογενειακή σάγκα συνεχίζει και ολοκληρώνεται με την πορεία ζωής της αφηγήτριάς μας, της Ζωής-Μαρίας Μοντανάρι. Η Ζωή-Μαρία είναι το πρώτο παιδί του Χαράλαμπου και της Αθηνάς, μιας γυναίκας δυναμικής που πάλεψε να αντισταθεί στις καταβολές της εποχής, που πάλεψε και στάθηκε με το κεφάλι ψηλά ειδικά τις μαύρες μέρες της Κατοχής.
Τα πρώτα χρόνια ύπαρξής της αφηγήτριάς μας κυλούν ήρεμα. Ο πατέρας της είναι δοτικός και κουβαλητής, αυτή και τα αδέρφια της μεγαλώνουν έχοντας τα πάντα. Ο πόλεμος όμως ξεσπά και βυθίζει την οικογένεια του Χαράλαμπου στην ανέχεια και την πείνα. Ο Χαράλαμπος όλο και προσκολλάται στο αλκοόλ και η Αθηνά μόνη της προσπαθεί να θρέψει τα παιδιά της σε μια Αθήνα που ο πληθωρισμός, η μαύρη αγορά, η ανέχεια και η εξαθλίωση κονταροχτυπιούνται με την ΠΙΣΤΗ και την ΠΕΡΙΦΑΝΕΙΑ της, κονταροχτυπιούνται μέχρι η ζωή να τους δείξει, να μας δείξει, το πρόσωπό της γιατί τελικά...
‘’η ζωή είναι ευλογημένη, έχει τη δυνατότητα να λύνει τα προβλήματα, να αποκαθιστά τα συναισθήματα, να χαρίζει καινούργιες ευκαιρίες μέσα από ένα θαυματοποιό σύμπαν. Η ζωή είναι ευλογία ακόμα κι αν δεν το δείχνει ξεκάθαρα. Είναι αληθινή, ζωντανή και μοιράζει ρόλους κάνοντας κάθε άνθρωπο να εξαρτάται από την ίδια του την θέληση και την πίστη.’’ (σελ.30)
Η «Πίστη και Περηφάνια» είναι ένα υπέροχο βιβλίο, γεμάτο ανατροπές, πλοκή και εικόνες που στήνονται στο χαρτί με τέχνη και παραστατικότητα από την ξεχωριστή πένα του Δημήτρη Βαρβαρήγου. Οι περιγραφές της κατοχικής Αθήνας και του αγώνα για την επιβίωση ήταν δοσμένες με τρόπο τόσο αληθοφανή που ένιωσα το συναίσθημα που αυτές κουβαλούσαν.
Διαβάζοντας το μυθιστόρημα συνάντησα ήρωες ευθραύστους μπρος στη Μοίρα μα και περήφανους και δυνατούς μπρος στα τερτίπια της Ιστορίας. Παρακολουθώντας τα βήματά τους και τον ψυχικό τους κόσμο που τόσο έντεχνα έχει κατορθώσει να σκιαγραφήσει ο συγγραφέας η πίστη και η περηφάνια που κάποιοι κουβαλούν εξυμνούν το ρόλο της μητέρας, τις αδελφικές σχέσεις, τον έρωτα και την αγάπη.
Επιλέξτε το για ανάγνωση! Πρόκειται για ένα μικρό λογοτεχνικό διαμάντι!
Συγχαρητήρια στο συγγραφέα!
Βαθμολογία 5/5
Η ιστορία μου ξεκινάει κάτω από την Ακρόπολη -στο Θησείο- με βαθιά καταγωγή τη Φλωρεντία. Μεγάλωνα κι ένιωθα να με τραβάει κοντά της η τέχνη του λόγου.
Κι ως είθισται, τα όμορφα πράγματα να συμβαίνουν αθόρυβα, αφοσιώθηκα στη λογοτεχνία, γράφοντας συνολικά 23 βιβλία & 8 θεατρικά έργα.
Η γραφή είναι στάση ζωής. Τόπος δύναμης και προσωπικής ελευθερίας. Τρόπος να υπάρχω.
Όταν μετράς όνειρα περασμένα, βλέπεις πόσες επιθυμίες έχασες.
Όταν μετράς χαμόγελα, βλέπεις πόσες μέρες αφέθηκαν στη λύπη.
-Anima mia,.. είμαι άνθρωπος που αγάπησε και δεν φοβήθηκα τη ζωή. Η άτιμη, ζάχαρη είναι στα χείλη και σε αφήνει να την ξερογλείψεις. Δε λέω, δύσκολα έζησα, όμως αυτές οι δυσκολίες με μάθανε να είμαι δυνατή. Ευχαριστώ το Θεό για όσα μου έδωσε μέχρι σήμερα. Με αξίωσε να δω τον ουρανό, με άφησε ν’ αγγίξω τα αστέρια. Ένιωσα τη θάλασσα και τους αγέρηδες. Βέβαια, δεν ήταν εύκολα για μένα, όλο αναποδιές και θανάτους, αλλά έτσι είναι η ζωή, ανατρεπτική. Έτσι γνώρισα και τους ανθρώπους. Τώρα αυτό δεν ξέρω αν ήταν καλό, πάντως απόκτησα μεγάλη εμπειρία για το είδος μας. Με τη σοφία του χρόνου γνώρισα τον έρωτα και την αγάπη -όχι σε όλο τους το μεγαλείο-, αλλά ποιος τα έχει ζήσει έτσι αυτά τα δύο; Είναι τα πιο δύσκολα προβλήματα στη ζωή μας. Προέρχονται από τα συναισθήματα και δεν υπάρχει τίποτα πιο ευμετάβλητο στον άνθρωπο από αυτά. Τη μια στιγμή σε ανεβάζουνε στα ουράνια και την άλλη σε ρίχνουν στα τάρταρα.
Στη ζωή, η μοναδική λύση είναι να καταφέρεις να δεχτείς τη μοναξιά σου. Να σου πω την αλήθεια, ποτέ δεν μπορείς να την αποδεχτείς· κι όσοι λένε ότι μπορούν να ζουν μόνοι τους, λένε ψέματα, δεν είναι ευτυχισμένοι. Δύσκολα θέματα, άντε τώρα να βρεις άκρη.
Λοιπόν, οι γέροι σκλαβώνουν την ομορφιά που υπάρχει γύρω τους. Χάνουν τον προορισμό, λες και τους τυφλώνει το καινούριο. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να γυρνάνε πίσω, όπως τ’ αποδημητικά πουλιά, στις πρώτες φωλιές τους. Ξεχνάνε ότι κάποτε υπήρξαν νέοι, αυθόρμητοι, παρορμητικοί και ξέγνοιαστοι. Τι άραγε, συμβαίνει στη ζωή τους κι αλλάζουνε τόσο πολύ; Μέχρι και τα σπίτια τους γίνονται ίδια μ’ αυτούς, πέφτουν στη λήθη, σαν να μην έχουνε τη δική τους ιστορία.
Πόσες ιστορίες κρύβουν οι άνθρωποι; Πόσα μυστικά κουβαλάνε που δε θα φανερωθούνε ποτέ. Μόνο τα σπίτια που έχουνε ζήσει γεγονότα, φανερά κι απόκρυφα, γνωρίζουνε. Όπως το σπιτάκι της οδού Εριγόνης 11, στα Πετράλωνα. Θα πρέπει να αναστέναζε θλιμμένα με όσα συνέβαιναν, γι’ αυτό τρίζανε οι τοίχοι και τα ξύλινα δοκάρια της στέγης.
Κάτι ακούγεται, τρίζει η σιδερένια εξώπορτα της αυλής, ακούω βήματα να σέρνονται βαριά και μεθυσμένα, πλησιάζουν. Τώρα ψάχνει να βρει την κλειδαρότρυπα, θα γκρεμίσει την πόρτα. Μεθυσμένος όπως πάντα, βρίζει κι αναθεματίζει θεούς και δαίμονες και κυρίως τη γριά Κατίγκω, τη γειτόνισσα της αυλής. Του άνοιγε η μάνα, πάντα αυτή τον υποδεχόταν, είτε ήταν μεθυσμένος είτε ξεμέθυστος. «Έλα, Χαράλαμπε, πέρασε μέσα. Μην κάνεις φασαρία, τα παιδιά!» Αυτό όταν ήταν μεθυσμένος. Όταν ήταν ξεμέθυστος, του έλεγε: «Καλώς τον!»
Τι ψυχή αυτή η γυναίκα! Τι γενναία ύπαρξη! Πόσες φορές δεν κατάπια το φόβο μου ακούγοντας τα ασυνάρτητα μεθυσμένα λόγια του! Είχα μια επιθυμία να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο, αλλά ποτέ δεν το τόλμησα.
Πολύ οδυνηρά όλα αυτά για ένα παιδί που μόλις αρχίζει να αντιλαμβάνεται, τι ακριβώς παίζεται γύρω του. Ποια είναι η πραγματική ζωή. Για ένα παιδί που συνειδητοποιεί ότι πρέπει ν’ αρχίσει να σκέφτεται σαν μεγάλος.
Μα μια φωνή, άγνωστη, ξεπεταγόταν από μέσα μου και μου φώναζε σαν να με μάλωνε: «Πρέπει να ζήσεις, αυτός είναι ο σκοπός σου! Σε κανένα δεν ανήκει η ζωή σου, μόνο σε σένα».
Μια τόσο απλή αλλά σημαντική υπενθύμιση, βγαλμένη από τα όρια των αντοχών μου, που δεν ήθελαν να πέσουν άψυχες στην αδράνεια. Ήμουν μόλις στο ξεκίνημα και δεν άντεχα τη θλίψη, όμως με ανάγκαζε να κάνω υπομονή. Κουραζόμουνα κι έπεφτα ξερή για ύπνο, μα πάντα μετά τα μεσάνυχτα ξυπνούσα από τις φωνές του πατέρα μου.
«Αχ! μπαμπά, πόσο με τρομάζεις έτσι μεθυσμένος!»
Έστεκε στη μέση της κουζίνας καμπουριασμένος, με σαλιωμένο στόμα. Ζαρωμένος απ’ τις έγνοιες, αλλά με σκορπισμένη τη λογική. Μ’ έπιανε λύπηση για όλα. Για μένα, για τη μάνα, για τα αδέλφια μου, για τον ίδιο μου τον πατέρα.
«Αχ! μπαμπά, γιατί; Δεν είναι άμυνα αυτή. Γιατί πίνεις αυτό το πανάθλιο κρασί που σου χαλάει το αίμα; Εσύ στην αρχή… σε θυμάμαι, ήσουνα νηφάλιος, πάντα τραγούδαγες, μάς μαγείρευες, αγαπούσες όλο τον κόσμο. Τι σε άλλαξε; Γιατί τα καλοκαιριάτικα πρωινά τα έκανες χειμώνες; Θυμάσαι το σπίτι; Πόσο όμορφα ήταν άλλοτε εκεί μέσα;»
Φωτίζονταν οι μέρες μας από ευτυχία, όσο οι καρδιές μας ήταν ευτυχισμένες.
Στοιχεία βιβλίου:
Τίτλος: Πίστη και Περηφάνια
Συγγραφέας: Δημήτρης Βαρβαρήγος
Εκδόσεις: 24γράμματα
Ημερ.Εκδ.: Ιανουάριος 2020
Σελ.: 516
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου