Πίστη και Περηφάνια

Η αφηγηματική δεινότητα του Βαρβαρήγου είναι δεδομένη. Ο Δημήτρης σε τούτο το έργο δεν προσπαθεί να εξορκίσει τις δυσάρεστες καταστάσεις. Υπάρχουν πολλές και έντονες στο βιβλίο. Να τις περιγράψει, να τις μεταφέρει όσο καλύτερα μπορεί προσπαθεί και το καταφέρνει. Δεν ανήκει στους συγγραφείς που αποστασιοποιούνται απ’ την ένταση της εξιστόρησις τους. Αν ο αναγνώστης κλάψει δεν θα μου κάνει εντύπωση, αν θυμώσει, θύμωσα κι εγώ, να ξέρει, αν χαρεί θα χαρεί μαζί με τον συγγραφέα νομίζω. Έχοντας διαβάσει και άλλα βιβλία του συγγραφέα θεωρώ τη γραφή του «κινηματογραφική» αλλά και «θεατρική».

Καταιγιστικός ρυθμός, εικόνες με δύναμη τεράστια, χαρακτήρες έτοιμοι να ανέβουν στη θεατρική σκηνή. Προσοχή όμως η κινηματογραφικού τύπου μυθοπλασία του Βαρβαρήγου δεν εκφυλίζεται σε γραφή για τον κινηματογράφο, σε προθάλαμο σεναρίου, δηλαδή. Είναι μυθοπλασία στα ανώτερα επίπεδα, μυθοπλασία που σου λέει, έλα μαζί μου σε ένα υπέροχο ταξίδι στο χρόνο και στον χώρο, από τη Φλωρεντία και τη Ζάκυνθο μέχρι την Αθήνα, στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, αλλά κυρίως στις ζωές των υπέροχων ηρώων του.

Μιχάλης Σπέγγος, συγγραφέας