Λιπεσάνορες
τα χρόνια του φιδιού
εκδόσεις Ν.Σ. Μπατσιούλας
Στο πλαίσιο της παγκόσμιας ημέρας ποίησης, «Στο φως του Ομήρου»: παρακολούθησα μια όμορφη εκδήλωση της Εταιρείας Συγγραφέων. Επειδή στο θέμα της Ιλιάδας είμαι πολύ κοντά με το βιβλίο μου «Λιπεσάνορες», με τις 15 γυναίκες που έζησαν πλάι σε ήρωες, και αφηγούνται ξεχωριστά η κάθε μία τα δεινά του δεκαετούς πολέμου. Με αυτή την αφορμή αναρτώ ένα απόσπασμα από τη μάνα των μανάδων, Εκάβη.
Κακότυχες γυναίκες, από το πένθος συντριμμένες μη σταματάτε το μοιρολόι για όσους χάσατε στην πιο τρανή του Ιλίου πόλη, την Τροία, την αγαπημένη χώρα μας.
Πάντα τον έτρεμα τον πόλεμο, μάτωναν την καρδιά μου οι συμφορές που έφερνε και οι θρήνοι των μανάδων. Κι αυτό που τόσο σκιαζόμουνα -το έζησα μπροστά στα μάτια μου, τον πολυαγαπημένο κύρη και βασιλιά μου είδα να σκοτώνουνε και τις παρθένες κόρες μου τον βιασμό να δέχονται και σκλάβες να τις παίρνουνε οι Αχαιοί.
Εμείς που πιο λίγο απ’ όλους φταίξαμε -πιο πολύ απ’ όλους πληρώσαμε, αντίτιμο ακριβό, του ήλιου τη λάμψη να μην ξαναβλέπαμε πια.
Δεν είχε έλεος η ανάγκη, πώς να μετρούσα το αλογάριαστο. Πίκρα στην πίκρα επάνω ποια η χειρότερη ανταγωνίζονταν. Μα τούτα τελειώσανε τώρα γυναίκες. Σκιές θλιβερές θα μείνουμε για πάντα… όπως πάντοτε υπήρξαμε αληθινά εμείς σε όλη τη ζωή μας, «Λιπεσάνορες», γυναίκες παρούσες που όμως πάντοτε λείπαμε στους άντρες.
Αχ άντρες, άντρες μπορείτε να έχετε στο κρεβάτι σας και στην καρδιά σας όποια θέλετε κι εσείς σκοτώνεστε για μια γυναίκα που δεν της αξίζει ούτε μια σταγόνα απ’ το αίμα σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου