Ίχνη...
Ίχνος 4ο
Αγαπημένη Μου… Θυμάμαι, έβρεχε εκείνο το βράδυ, περόνιαζαν υγρασία οι σκουριασμένες μνήμες… καυτές οι ανάσες ξεσπούσαν στο τζάμι… μιαν πνοή, προσμένανε τα στήθη, έναν λόγο, μια αφή… Μυστικά αποτυπωμένα σε λαιμούς σημάδια σμιλεύτηκαν άλικα… ήταν οι εντολές του φεγγαριού που εκτελούν τα σώματα στο αμυδρό του φέγγος…
Μα, νάτη, η στιγμή του απόλυτου, ισορροπεί στα χείλια… κι έτσι, μες την αμείλικτη σιωπή ζεστάθηκε ο χειμώνας… τα σώματα συρρίκνωσαν το είναι τους… στο κάθισμα δονήθηκαν μυστήρια, μέθης μυστικής… ανομολόγητες σκέψεις, θόλωσαν στα παγωμένα βράδια… στα σάρκινα πρόσωπα χαράχτηκαν κινήσεις των χρωστήρων…
Ξέμειναν τα σπλάχνα από τσιγάρα… αναρωτήθηκαν που θα ‘βρίσκανε φωτιά, με τον καπνό να σχηματίσουν μέσα στις μέρες των καιρών, ατελείωτες σιωπές …
Μόνο ο αχός της θάλασσας και οι νωποί πόθοι φωτίζουν τις ευάλωτες στιγμές… φορούν στα σώματα συγκίνησες… στο άπειρο σκορπίζονται ικεσίες… και η τιμή του έρωτα υπέρογκη… ποιος έχει να πληρώσει… Κρίμα
Θυμάμαι, έβρεχε εκείνο το βράδυ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου