Αριστοτέλους...
Αριστοτέλους, βράδυ, άλλαξε η νύχτα φόρεμα, σε λίγες ώρες θ’ αρχίσουν πάλι οι μηχανές να σκορπίζουν βιαστικά το θόρυβο τους.
Στο μικρό μπαλκόνι μονάχη κρεμασμένη μια πετσέτα, προσπαθεί να στεγνώσει από πάνω της σώματα που αγκάλιασε.
Θυμάμαι τα πάντα στη μέρα, κάθε τι απροσδόκητο... θυμάμαι ακόμα και την τρίχα που μπλέχτηκε στα δάχτυλά μου.
Τελικά, κάθισα μέσα στο σκοτάδι ακίνητος κι άρχισα να ψιθυρίζω στον αέρα παραμύθια για ταξιδιάρικα καράβια και πειρατές.
Είχα την ψευδαίσθηση, ότι κάποιος μύθος, θα μπερδεύονταν μέσα στα όνειρα μου.
Κανείς δεν με άκουσε… πώς να με πίστευε;
Το σκοτάδι από μόνο του δεν μπορεί… δεν έχει αισθήσεις. Οι μοναδικές αλήθειες του είναι να καταπνίγει σκιές και μυστικά ανομολόγητα.
έκλεισα τα μάτια.
Καληνύχτα!
foto: db
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου