ΛΙΠΕΣΑΝΟΡΕΣ
τα χρόνια του φιδιού
Τα μοιραία λάθη της ζωής δεν οφείλονται μόνο σε παραλογισμούς γιατί μια παράλογη στιγμή μπορεί να είναι η ωραιότερη στιγμή της ζωής μας,
Όταν διάβασα τη λέξη Λιπεσάνορες, ένιωσα να τρώω ένα δυνατό χαστούκι… πνίγηκα στη φαντασία και η έμπνευση παρουσιάστηκε ατόφια μέσα στο μυαλό μου
Ήταν… Μια ασυγκράτητη στιγμή, όπως συμβαίνει με τον έρωτα, σατανική θα έλεγα, επιθυμία παράλογη χωρίς χρόνο, δίχως ύλη, μου άνοιγε μια πόρτα να φύγω μακριά από το σήμερα, σε ένα βαθύτερο εαυτό που αποτελούσε τμήμα της συγγραφικής μου ανάγκης, παρ’ όλο που μια φωνή αντίδρασης μου φώναζε:
Καλά ρε Βαρβαρήγο δεν βρίσκεις μια πιο εύκολη ιστοριούλα πάθους που είναι και της μόδας … που πας να μπλέξεις πάλι με τόσες γυναίκες… πως θα τα βγάλεις πέρα… θα χαθείς από τον κόσμο, όπως και με την Υπατία… 5 χρόνια
Ε, μπλέχτηκα, είπαμε σατανική η στιγμή…
Λοιπόν Λιπεσάνορες σημαίνει οι γυναίκες που εγκαταλείπουν τους άντρες και είναι η ιστορία τους πολύ γνωστή.
Είναι το έπος της Ιλιάδας αλλά γραμμένο όχι για τους ήρωες όπως συνήθως έχουν κατά κόρων γραφτεί βιβλία και αναλύσεις, αλλά για εκείνες τις γυναίκες που στάθηκαν πλάι σε αυτούς άνδρες.
Η παροιμία είναι ξεκάθαρη πίσω από έναν μεγάλο άνδρα υπάρχει μια σπουδαία γυναίκα.
Αυτό μου αρκούσε ως έρεισμα να ξεκινήσω το γράψιμο. Το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ κράτησε 5 χρόνια. Πλούσια η βιβλιογραφία χάθηκα μέσα της, βρήκα γεγονότα και πτυχές ιστορικές που σπάνια αναφέρονται και δύσκολα βρίσκονται στη βιβλιογραφία.
Ήταν μια ευκαιρία να μιλήσω για εκείνες τις σημαντικές μορφές που η ζωή τους έγινε θρύλος; Που ακόμη και κάτω απ’ τη σκιά των αντρών τους έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας.
Έγιναν δρόμοι ζεστοί που θα ακολουθούνται για πάντα από τις επόμενες γενιές.
Ήταν ένας δρόμος που ακολούθησα μέσα από τις λέξεις καθώς οι έννοιές των ιστορικών γεγονότων γίνονται σύμβολα στους αιώνες και μας δείχνουν τους δρόμους του μέλλοντος. Κι εγώ συμφωνώ απολύ τως με αυτή την ορθή εκδοχή, γιατί μόνο όταν ένας λαός θυμάται την ιστορία του βαδίζει προς το μέλλον σίγουρος και δυνατός.
Αυτή η σκέψη μου χάριζε την ελευθερία να λειτουργήσει η φαντασία μου. Να μπει σε δρόμους χαραγμένους και να δημιουργήσω από μια προαιώνια πηγή ακριβή στο χώρο και το χρόνο που είναι η Ιλιάδα, ένα δικό μου κείμενο αφιερωμένο όμως μόνο στις γυναίκες που έζησαν εκείνη τη φρικτή σύρραξη.
Όπως οι πρόγονοι μας, οι αρχαίοι Έλληνες, πίστευαν ακράδαντα ότι ο Τρωικός πόλεμος ήταν πραγματικό γεγονός, το ίδιο είμαι κι εγώ πεπεισμένος με την άποψη τους.
Αυτή ήταν και η αφορμή να ασχοληθώ με ένα τόσο γνωστό θέμα, αλλά με μια διαφορετικότητα απ’ τη συνηθισμένη ιστορική καταγραφή της Ιλιάδας του Ομήρου.
Η ιδέα της σύλληψης να γράψω για 15 γυναίκες που ζήσανε τα δεινά ενός δεκαετούς πολέμου, ήταν για μένα ένα προσωπικό στοίχημα να καταφέρω αρχικά να τις γνωρίσω για να εισχωρήσω στον διαφορετικό προσωπικό και ψυχικό κόσμο τους, καθώς όσο κρατούσε το γράψιμο με έθετε ενώπιον της πάλης μεταξύ των δύο φύλλων όσο και στις ψυχικές και πνευματικές αντιθέσεις τους.
Όσο έμπαινα βαθύτερα στη ψυχολογία αυτών των ηρωίδων τόσο γινόταν η αναφορά μου ένας φόρος τιμής γι’ αυτές, που σιωπηρά ακολουθούσαν μια ειμαρμένη προδιαγεγραμμένη από τους άντρες.
Με ρομαντική διάθεση αναμείχθηκα συγγραφικά στην κλασική ελληνική ομορφιά ενός σπουδαίου έπους με αρχέγονες ρίζες, που αιώνες τώρα αναγεννιέται στην πατροπαράδοτη συνείδησή μας ως αναμνήσεις άλλων διαστάσεων, κουβαλώντας τη ψυχική υπόσταση των θρύλων του μακρινού, μα πάντα ζωντανού παρελθόντος μας.
Κατά την πενταετή διάρκεια συγγραφής αυτού του πλούσιου ιστορικά αλλά εξ’ ίσου φανταστικού ταξιδιού κατάφερα να βρεθώ πλάι στη ζωή γυναικών βιώνοντας μέσα απ’ τις αισθήσεις τους, την τραγικότητα του παράλογου πολέμου.
Οι αφηγήσεις εμφάνισαν γεγονότα που σχετίζονταν απόλυτα με τις ζωές τους και καθόρισαν τις πορείες τους, καθώς τα έζησαν κάτω απ’ τη σάρκα τους, και κύλησαν στο αίμα τους σαν ανάγκη να τα μεταδώσουν στις επόμενες γενιές.
Τις συνάντησα ως Άυλες Σκιές στην αιωνιότητα. Εμφανίστηκαν μέσα απ’ τις ρωγμές του τρισκότεινου Άδη, και μου αφηγήθηκαν τις περιπέτειες τους με διαφορετικό προσωπικό ύφος η κάθε μία φανερώνοντας τα δεινά και τις συμφορές τους, τις ψυχικές αντοχές τους, τις εσωτερικές συγκρούσεις τους, τα παθήματα και προσωπικά πάθη τους.
Πως ένιωσαν τη χαρά, τη λύπη, τον έρωτα, την αγάπη, τη συμβίωση, τη μητρότητα, την αντρική επιβουλή, τον πόλεμο, την προδοσία, τη σκλαβιά, το θάνατο.
Μου μίλησαν για τους άντρες, τούς ήρωες, τη τόλμη, τη φιλία, την αξία των ιδανικών, τη γενναιότητα ν’ αγωνίζεται κανείς για την πατρίδα του ως το τέλος.
Αφηγήθηκαν τον ηρωισμό της καθημερινής ζωής, την αξία της καρτερίας, τη νοσταλγία της ειρήνης, τις ευθύνες του ανθρώπου για τις πράξεις του, για τους υπερασπιστές του δικαίου.
Δεν ξέρω να πω, πόσο μύθος, πόσο αντίθετος με τη σημερινή πραγματικότητα μπορεί να είναι ετούτος ο πόλεμος που ο απόηχος του θα συνεχίσει πάντα να σαγηνεύει τις σκέψεις μας.
Όμως το σίγουρο είναι πως κρύβει τις ίδιες αλήθειες από αυτές που όλοι γνωρίζουμε και μας κυβερνάνε.
Μίσος, συμφορά, πόνο, οδύνη, κακουχίες, δυστυχία, αφανισμός και μέσα απ’ όλα αυτά τα δεινά να ζωντανεύουν ιστορίες αγάπης και αυτοθυσίας.
Εν ολίγης αυτό είναι το βιβλίο μοιάζει να έχει ένα θέμα τετριμμένο αλλά δεν είναι έτσι οι 15 αφηγηματικοί μονόλογοι είναι διαφορετικοί και μέσα από τον κάθε περνούν σε σειρά όλα τα γεγονότα του πολέμου φτάνοντας στον επίλογος της Εκάβης να ολοκληρωθεί το έπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου