κλοσάρ...
Πόσο στέκονται ικανά τα λερά κουρέλια και οι βρώμικες χαρτόκουτες να προφυλάξουν τα κουρασμένα σώματα που τουρτουριάζουν από τον παγερό χειμώνα;… Αυτά τα φτωχά και δυστυχισμένα πλάσματα που τους απόρριψε η ζωή, πως θα μπορέσουν να ξεφύγουν από την άκαρδη μοίρα τους.
Κι εμείς οι περαστικοί τους κοιτάζουμε σαν αξιοπερίεργα, δίχως να νιώθουμε τον κάθε ανθρωπάκο που αβοήθητος μαραζώνει η ψυχή του.
Που έχουμε στραμμένα τα βλέμματα μας;
Ντυμένοι, φαγωμένοι, πιωμένοι, (για πόσο ακόμα) κάπως ικανοποιημένοι ίσως και αρκετά ανικανοποίητοι για τη δήθεν τύχη μας, σε μια αέναη μουρμούρα…
Όταν γεννιόμαστε κλαίμε όχι μόνο από τον τρόμο που χάνουμε τη μητρική γαλήνη κι ερχόμαστε στο φως… αλλά γιατί ερχόμαστε σε έναν κόσμο τρελό και παράλογο…
Τα όρια υπάρχουν για να ξεπερνιούνται… μήπως έφτασε η ώρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου