Anima mia
Ω, Θεέ μου, δώσε μου δύναμη ν’ αντέξω όσα δεν μπόρεσα ν’ αλλάξω…
Μη απορείς και μην τρομάζεις, δεν έχω τίποτα… Κοιτάς που τρέμουν τα χείλια μου;.. τώρα ποια καμία συγκίνηση περασμένη δεν μπορεί να με λυγίσει… Αχ, να μπορούσα ν’ ανάψω ένα τσιγάρο, να άντεχα να το καπνίσω μέχρι τέλος…
Μπορεί πια να μην αντέχω το τσιγάρο αλλά πάντα βρισκόμουνα εδώ, παρούσα, ακολουθώντας πιστά όσα έπρεπε να υπηρετήσω στη ζωή μου.
Αχ, πολλά φορτώνουν στις πλάτες μας. Ωστόσο, από μικρά παιδιά σέρνουμε μέσα μας μνήμες, από εκείνες τις όμορφες μέρες που δεν θα ξαναβρούμε πια.
Και τι άλλο μπορεί να κάνει η μνήμη από την ανάγκη μας να επιστρέψουμε πίσω στο παρελθόν, εκείνο που ως παιδιά είχαμε ζήσει όμορφα, μέσα σε όνειρα και παραμύθια με ανθρώπους που πλέον δεν υπάρχουν… Ας είναι!
«Έχεις ιταλιάνικο αίμα», μου φώναζε ο πατέρας μου σαν να τραγουδούσε ταραντέλα, και η μάνα μου, με το αχνό χαμόγελο που έμοιαζε να γράφει επάνω στο πρόσωπο της όλη την περηφάνια του κόσμου, απαντούσε: «Τρελέ, Ιταλέ, και το ελληνικό το ίδιο χρώμα έχει, τα ίδια αισθήματα τρέφει και γεννάει στους ανθρώπους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου