Ομιλία της ποιήτριας Νιόβης Ιωάννου

στην εκδήλωση για το συνολικό έργο μου

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Γνώρισα το Δ. Βαρβαρήγο το Νοέμβριο του 2013, όταν γεμάτη τρακ και αγωνία του ζήτησα να παρουσιάσει την πρώτη ποιητική συλλογή μου. Με ευγένεια αποδέχτηκε την πρότασή μου. Όταν συναντηθήκαμε για να του δώσω το βιβλίο μου έμεινα κατάπληκτη από την απλότητα των τρόπων του , αλλά και το σεβασμό που αντιμετώπισε εμένα και το έργο μου.

Γνωρίζουμε όλοι πόσο σημαντικός είναι για ένα νέο συγγραφέα-ποιητή που αποφασίζει να εκθέσει τον εαυτό του και τη δουλειά του στο κοινό ένας ενθαρρυντικός λόγος ψυχής από έναν άνθρωπο καταξιωμένο στο χώρο.

Για μένα αυτός ο λόγος ήταν το προσωπικό μου στοίχημα να προσπαθήσω να γίνομαι όλο και καλύτερη να εξελίσσω τη γραφή μου αλλά και να εξελίσσομαι μέσα από αυτήν.

Πολύ αργότερα παρακολούθησα τα μαθήματα δημιουργικής γραφής , εδώ στο χώρο του «έναστρον» κι αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω ακόμα καλύτερα τον Άνθρωπο –συγγραφέα Δημήτρη Βαρβαρήγο. Μια προσωπικότητα που σε κερδίζει με την ήρεμη δύναμη που αποπνέει, την καλοσύνη, το ήθος, την ευπρέπεια.

Ο Δημήτρης είναι ένας άνθρωπος δοτικός, ευαίσθητος που αγαπάει τον Άνθρωπο και πάσχει μαζί του είτε ως φίλος της καρδιάς είτε ως συγγραφέας που πολλές φορές ενσαρκώνεται την αδύναμη φύση των ηρώων του πετυχαίνοντας βαθιά να κατανοήσει αλλά και να συγχωρέσει την ανθρώπινη ψυχή.

Προσφέρει απλόχερα και χωρίς φειδώ τις γνώσεις που ο ίδιος μέσα από μια μοναχική όσο και δημιουργική πορεία χρόνων απέκτησε, γιατί διαθέτει την ποιότητα των ελάχιστων εκείνων που μπορούν να νιώθουν τη μεγαλειώδη χαρά του μοιράσματος που ξέρουν πως ν’ αναλαμβάνουν την ευθύνη να κάνουν τον κόσμο καλύτερο κι αν δε συμβεί μπορούν να σηκώσουν το βάρος της προσωπικής τους αποτυχίας μ’ ένα χαμόγελο που ανοίγει το δρόμο σε καινούριες προκλήσεις.

Γιατί μέσα του παραμένει ένα αισιόδοξο παιδί που παλεύει να φτιάξει τον κόσμο στα μέτρα της καρδιάς όπως λέει ο ποιητής που πιστεύει στη φιλία ,την αγάπη ,τον έρωτα που γνωρίζει πώς να μην παραιτείται και να διεκδικεί ότι αγγίζει τις αλήθειες του.

Ο Δημήτρης σέβεται και τιμά την Τέχνη που υπηρετεί προσπαθώντας συνεχώς να παρουσιάζει έργο που ανυψώνει τον αναγνώστη που τον παρασύρει σε ανώτερα επίπεδα κατανόησης του εαυτού του αλλά και του κόσμου που τον περιβάλλει. Γιατί η Τέχνη είναι ωραία όταν το χέρι, το κεφάλι και η καρδιά πάνε μαζί.

Αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερή που γνώρισα αυτό τον σημαντικό άνθρωπο και συγγραφέα που έχει τόσα σπουδαία ν΄αφήσει στα ελληνικά γράμματα με το κύρος του αυθεντικού ανθρώπου που σεμνά και υπομονετικά υπηρετεί αυτό που πραγματικά λατρεύει. Γιατί για το Δημήτρη Βαρβαρήγο η γραφή είναι αποστολή ,είναι ουσία που υπερβαίνει και την ίδια την ύπαρξη είναι Πίστη κι αφοσίωση στην ίδια τη ζωή.

Δημήτρη σ’ ευχαριστώ !!!

***

(δύο πρόσφατα  ποιήματα του)

Ε, λοιπόν, 

να πιο είναι το μυστικό

αγόρασα για σένα ένα λουλούδι.

τα παιδιά στρίγκλισαν από ευτυχία

Εσύ… γύρισες από την άλλη

να παίξεις με λέξεις 

φλεγόμενες που λικνίζονται 

με πεθυμιές στο απρόσμενο κάτι

υποθηκευμένες.

Μυστικό χαμόγελο 

στο πιο ακραίο ερώτημα…

Ποιες σκιές είμαστε και

ποιες σκιές κυνηγάμε…

Η κουβέρτα ζέστανε 

τα πόδια

Δεν χιονίζει μα η παγωνιά 

είναι πιο δυνατή…

Το μπαλκόνι γέμισε

κουτσουλιές περιστεριών

Κι αυτοί, οι αναρχικοί 

Πάνε κι έρχονται

***

Μαθήματα σκότους 

Κρεμασμένα ρούχα γιορτινά

χάσκουν στα χρόνια μαθήματα σκότους.

Στου σκόρπιου θεάτρου τον θίασο

καλούν Ερεθισμένα μέλη 

να παίξουν στης ντουλάπας 

τη στενή σκηνή χημείες συσσωρευμένες 

ανήθικες επιθυμίες, λυσσασμένες ισορροπίες 

με ρόλους από νύχτες, να βρίσκουν πέρασμα 

σε πόδια ανάμεσα σφιγμένα

εκεί που πάντα θα υπάρχει χώρος για νέα πτώματα 

κι όταν τελειώνει η νύχτα

όταν τελειώνει το σώμα

όταν τελειώνει ο λυγμός

όταν τελειώνει ο θρίαμβος

εκεί που κείτονται χαμένοι εαυτοί

θα πλένεις τα χέρια σου

θα πλένεις τα χέρια σου

θα πλένεις τα χέρια σου...

***

Απόσπασμα από το  Μυθιστόρημα 

 "Ότι αγαπήσαμε πίσω έμεινε"

Βλέπεις, γεννιόμαστε με φόβο και πεθαίνουμε με πόνους χωρίς να ξέρουμε και στις δυο περιπτώσεις που πάμε. Βαθύς ο πόνος της επίγνωσης. Ένιωθα τα γεγονότα πως επενέβαιναν στη ζωή μου σαν να απευθύνονταν μόνο σε μένα. Μπλέκονταν ανάμεσα στα όνειρά μου που έτσι κι αλλιώς ήταν αξεδιάλυτα και φυσικά έκαναν την κάθε στιγμή της μέρας έναν πραγματικό εφιάλτη. Ήταν φορές που ο χρόνος μύριζε μούχλα και σάπιο κρέας. Τότε αρκούσε να καταφέρεις τον άνεμο να περάσει κάτω απ’ τα φτερά σου χωρίς να σε παρασύρει πριν την ώρα σου, όπου θέλει. Τσακισμένη γενιά, τσακισμένοι όλοι κι εγώ μαζί τους. Όταν μένεις μόνος από τόσο νωρίς και δεν έχεις κάποιον ν’ ακουμπήσεις και πρέπει να αναλάβεις ευθύνες, τότε δε χωράνε μέσα σου αναστολές και ευαισθησίες. Όταν πλέον αρχίζεις να ξεχωρίζεις, πως οι ρόλοι που θα παίξεις δεν είναι αδιανόητοι, τα πάντα μπορούν να είναι αληθινά. Αφού η ζωή η ίδια ζητάει να σε ταπεινώσει, δεν έχεις άλλο να κάνεις από το να ξεγελάς επανειλημμένα τον εαυτό σου, πως αυτά δεν συμβαίνουν σε σένα. Έτσι, πρώτα μαθαίνεις να μην αναστενάζεις κι έπειτα να μη διστάζεις να παίρνεις αποφάσεις και πρωτοβουλίες για την ίδια τη ζωή σου, αλλά κυρίως και των άλλων. Η έλλειψη είναι καταλυτική αρρώστια για την ψυχή και δεν γιατρεύεται ποτέ. Ειδικά όταν αυτή, η έλλειψη ξεκινάει να σου προσφέρεται από τα παιδικά σου χρόνια. Αυτά τα χρόνια, τα νεανικά, είναι η εποχή που ότι αγαπάμε διπλά το κρατάμε μέσα μας, λες μ’ ένα μελάνι ανεξίτηλο, που δε σβήνει ούτε με όσες αγάπες προκύψουν και προσπαθήσουν να απαλύνουν το παρελθόν. Μα το παρελθόν πάντα μένει πίσω όσο κι αν ο νους προσπαθεί να το ζωντανέψει, εκείνο μένει παρελθόν. Είναι σαν τροφή πολυκαιρισμένη, παρατημένη στη μούχλα και στην ξινίλα. Αλλά έτσι είναι φτιαγμένα τα συνήθη, η ελπίδα πάντα να προκαλεί τη μοίρα. Μα, τελικά, βρίσκεις λίγη γαλήνη μόνο αν αποδεχτείς τα λάθη σου, αφού και οι ελπίδες μου δεν άντεχαν για πολύ. Μόνο στο τέλος της αναζήτησης αντιλαμβάνεσαι πως η ζωή δεν είναι η επιστροφή απ’ το ταξίδι, αλλά το ξεκίνημα στην ελευθερία από την απουσία του πόνου. Ανολοκλήρωτα όλα. Ξαφνικά βλέπεις να είναι τα χέρια σου αδειανά… μόνη και υπεύθυνη για σένα και για όλους τους άλλους. 

Όταν πλέον θα έχω τελειώσει το δρόμο που διάβηκα, ελπίζω κάποιος να καταλάβει τη σιωπή μου, αλλιώς δεν θα καταλάβει ποτέ τα λόγια μου.

www.dvarvarigos.gr

http://dimitrisbarbarigos.blogspot.gr/

https://www.blogger.com/blogger.g…

Κλέφτης Γυναικών

Ο φροντιστής γερακιών παρατηρούσε με ιδιαίτερη προσήλωση την γκριζωπή έρημο Desierto de Tabernas με τις ραβδώσεις που είχε επάνω της σμιλέψει ο άνεμος να απλώνεται μπροστά του. Το γερακίσιο βλέμμα του, διαπερνούσε τον ορίζοντα, ξεχώριζε την πορεία που είχε ακολουθήσει ο Κρίστομπαλ Σαλόμε, αυτός ο αχρείος κλέφτης γυναικών. 

Ένα σύννεφο σκόνης πλανιόταν στον αέρα της στέπας και το μύριζε με τα μεγάλα βρώμικα ρουθούνια του που ανοιγόκλειναν σαν στόμα φιδιού.

Γέλασε χαιρέκακα, η λάμψη στα μάτια του ήταν πιο δυνατή από τους 78 βαθμούς που έκαιγαν το τόπο. Αν δεν τους έτρωγαν τα φίδια και οι σκορπιοί, θα πήγαινε από τα ράμφη των εκπαιδευμένων γερακιών του. Κι αν αυτά δεν το κατάφερναν, ο ίδιος θα έβγαζε τα μάτια του βάσκου μόλις τον έπιανε στα χέρια του, για να γλίτωνε τα δικά του, από τα χέρια του κόμη Ναβάλ, αφέντη της Τουδέλα.

Είχε δώσει όρκο ότι θα πήγαινε πίσω την Αουρέλια Ροσάριο, την γυναίκα που στο πρόσωπό της κρυβόταν όλη η ομορφιά της Ανδαλουσίας.

Από τις αρχές εκείνης της χρονιάς του 1763, ο μάγος στο βουνό του το είχε πει ότι αυτή η χρονιά θα ήταν δύσκολη, μπορεί και να έχανε τη ζωή του αν δεν ήταν προσεκτικός.

«Βρωμόγερε, δεν θα σου κάνω τη χάρη να βγει αληθινή η προφητεία σου,» ψέλλισε ο φροντιστής κι έφτυσε δηλητήριο μέσα από τα φαγωμένα δόντια του.

Συνεχίζεται…

www.dvarvarigos.gr

http://dimitrisbarbarigos.blogspot.gr/

https://www.blogger.com/blogger.g…

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ – ΛΙΠΕΣΑΝΟΡΕΣ" 

του Δημήτρη Βαρβαρήγου, 

σκηνοθεσία Κατερίνα Μαντέλη.

10ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΡΑΧΘΕΙΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΖΟΥΜΕΡΚΩΝ. 

8 Αυγούστου 2016, στις 9:00 το βράδυ, 

στο πανέμορφο πέτρινο ΑΡΑΧΘΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟ, 

Παίζουν: Γεωργία Ζώη, Ελίζα Σολωμού, Ντομένικα Ρέγκου, Ορνέλα Λούτη, Αρετή Κοκκίνου. Σκηνικά κοστούμια Θεοδόσης Δαυλός.

Γράφει η Γεωργία Ζώη: Να είσαι επαγγελματίας ηθοποιός 39 ολόκληρα χρόνια και να παίζεις Θέατρο στην ιδιαίτερη πατρίδα σου πρώτη φορά, είναι μεγάλη συγκίνηση! 

Έχοντας μάλιστα φυσικό σκηνικό τα Τζουμέρκα!!! 

Και με ζωντανή μουσική το αέναο τραγούδι του Αράχθου που ήταν το πρώτο σου νανούρισμα!!! 

Και ενώ από τα πρώτα σου Θεατρικά βήματα έχεις αλωνίσει όλη την υπόλοιπη Ελλάδα με ένα μύθο, το Μάνο Κατράκη!!

Αυτό το όνειρο χρόνων, να παίξω στον τόπο μου, γίνεται πραγματικότητα στις

Αγαπημένοι, συμπατριώτες, χωριανοί, συγγενείς και συντοπίτες, σας προσκαλούμε και σας περιμένουμε με ΔΩΡΕΑΝ ΕΙΣΟΔΟ!!!! Σε μία παράσταση που το χειμώνα στην Αθήνα αγαπήθηκε από το κοινό και υμνήθηκε από την κριτική!!!

ΛΙΠΕΣΑΝΟΡΕΣ - ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ, του Δημήτρη Βαρβαρήγου, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μαντέλη.

Η παράσταση είναι αφιερωμένη στους πρόσφυγες, τους ξεριζωμένους όλης της γης!

Εγώ όμως, ερμηνεύοντας το θηριώδη ρόλο της ξεριζωμένης ΕΚΑΒΗΣ, της Μάνας των Μανάδων, την αφιερώνω στους γεννήτορές μου, το μπαμπά (Χρήστο Ζώη) και τη μαμά (Χρυσάνθη Σπύρου Ζώη) - γέννημα θρέμμα του Αράχθου και οι δύο - που θα καμαρώνουν από κει ψηλά!!!!

Να που και η δική τους κρυφή επιθυμία υλοποιείται!! Κι ας μην πρόλαβαν να τη "ζήσουν" στην υλική - γήϊνη διάσταση!ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟΣ Katerina Manteli Theodosis Davlos Αρετή Κοκκίνου Αδαμαντία Μαντελένη Eliza Solomou Domenica Regou Ornela Vasiliki Louti

www.dvarvarigos.gr

http://dimitrisbarbarigos.blogspot.gr/

https://www.blogger.com/blogger.g…

Αν νομίζεις ότι η περιπέτεια είναι επικίνδυνη, 

δοκίμασε τη ρουτίνα, είναι θανατηφόρα.

www.dvarvarigos.gr

http://dimitrisbarbarigos.blogspot.gr/

https://www.blogger.com/blogger.g…

Θάλασσα...

Κάποιες αλλόκοτες και ζωτικές γραμμές σχηματίζονται στο βλέμμα σου Θάλασσα, με χρώματα ατίθασα και πλάνα. 

Βράχοι τα χείλη, κόκκινα, σκάζουν οι φλέβες επάνω σαν υποσχέσεις μια απαράβατης αγωνίας. 

Κι εκείνο το αχνό χαμόγελό της νηνεμίας σου σαν λήθης απομεινάρι ξυπνάει χαύνες σκέψεις για ταξίδια μακρινά…

Καλό καλοκαίρι!

www.dvarvarigos.gr

http://dimitrisbarbarigos.blogspot.gr/

https://www.blogger.com/blogger.g…

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ: συνέντευξη 

στον Δημήτρη Βαρβαρήγο

Απρίλης στις παρυφές του Λυκαβηττού, χτυπάω το κουδούνι που γράφει Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ. Με περίμενε μπροστά στην ανοιχτή πόρτα, με δέχτηκε με το γνωστό χαρούμενο χαμόγελό της. Καθίσαμε στο ολόφωτο γραφείο της –όχι μόνο λόγω αναμένων λαμπτήρων– αλλά από το δυνατό φως που η ίδια ως πνευματική οντότητα εκπέμπει μέσω της αυθεντικής ευαισθησίας της, που διακατέχει ο προσηνής χαρακτήρας της. Η επίγνωση ότι συνομιλώ με έναν μύθο μεγάλωνε την προσήλωση μου στο λόγο της.

Θα ξεκινήσω με μια βουτιά στα βαθιά, τι είναι ποίηση και τι σημαίνει για εσάς;
Τα πάντα... μια ζωή. Δεν θυμάμαι ποτέ κάποια περίοδο στη ζωή μου που να μην έγραφα. Το πρώτο μου ποίημα «Μοναξιά» εκδόθηκε στην «Καινούρια Εποχή» του Γουδέλη, με συστατική επιστολή του Καζαντζάκη που ανέφερε: «Είναι το ωραιότερο ποίημα που διάβασα ποτέ».

οι άνθρωποι διαβάζουν ποίηση και χαίρομαι που κάποιοι ταυτίζονται με την ψυχή μου. Αν αυτή η στιγμιαία χαρά μπορεί να τον οδηγήσει στη δημιουργία, στην ποίηση, αυτό είναι κάτι που δεν εξαρτάται μάλλον ούτε από τον εμπνευστή ούτε από το θαυμαστή, αλλά απ’ τη ζωή που δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει.

ΜΟΝΑΞΙΑ

Αν ενώσεις το βροχόνερο με το δάκρυ σου
το γέλιο σου με τον ήλιο
το σίφουνα, τον αγέρα με την ξεσηκωμένη αγανάκτησή σου.

Αν κλάψεις για τα παιδάκια με τις ρόδινες ανταύγειες
του δειλινού στο πρόσωπο, που πλαγιάζουν
με τα χεριά αδειανά, με τα πόδια γυμνά
θα βρεις τη μοναξιά σου.

Αν σκύψεις στους συνανθρώπους σου
μες στα αδιάφορα μάτια τους θα ’ναι γραμμένη
απελπιστική, ολοκληρωτική η μοναξιά σου.

Κι αν πάλι τους δείξεις το δρόμο της δύναμης
και τους ξεφωνίσεις να πιστέψουν μόνο τον εαυτό τους
θα τους δώσεις μια πίκρα παραπάνω
γιατί δε θα το μπορούν, θα 'ναι βαρύ γι' αυτούς
και θα ’ναι πάλι η μοναξιά σου.

Αν φωνάξεις την αγάπη σου
θα ’ρθει πίσω άδεια, κούφια, η ίδια σου η φωνή
γιατί δεν είχε το κουράγιο να περάσει όλες
τις σφαλισμένες πόρτες, όλα τα κουρασμένα βήματα
όλους τους λασπωμένους δρόμους.
Θα γυρίσει πίσω η φωνή που την έστειλες τρεμάμενη
λαχταριστή, με άλλα λόγια που δεν την είχες προστάξει εσύ
τα λόγια της μοναξιάς σου.

Θεέ μου, τι θα γίνουμε;
Πώς θα πορευτούμε;
Πώς θα πιστέψουμε; Πώς θα ξεγελαστούμε;
Μ’ αυτή την αλλόκοτη φυγή των πραγμάτων
των ψυχών από δίπλα μας;

Ένας δρόμος υπάρχει, ένας τρόπος.
Μια θα ’ναι η Νίκη:
αν πιστέψουμε, αν γίνουμε, αν πορευτούμε

Μόνοι μας’

(Φθινόπωρο 1956)

Σε πιο βαθμό το γράψιμο έχει καθορίσει τη ζωή σας;
Αν το αναλύσεις ψυχολογικά είναι το αντίβαρο για την αναπηρία μου, από έξι ετών το 1945... είχα όμως τέλειους γονείς και σύζυγο που με στήριξαν με την αγάπη τους.
Αν είχα γεννηθεί ένα χρόνο μετά, ο Φλέμινγκ θα είχε εφεύρει την πενικιλίνη και θα είχα σωθεί. Αν όμως το είχαν καθυστερήσει, οι γονείς μου θα είχαν γλιτώσει (γελάει).

Τι άλλο θα μπορούσατε να κάνετε στη ζωή σας εκτός από το να γράφετε ποίηση;
Δεν ξέρω... δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Νομίζω τίποτα άλλο. Είμαι εξαρτημένη από την ποίηση. Όταν για κάποιους λόγους σταματάω να γράφω, ένα κενό με γεμίζει ώσπου έρχεται το ποίημα σαν γιατρικό να με κάνει καλά. Τώρα που μεγάλωσα και η ποίηση δεν με εμπιστεύεται τόσο συχνά, αισθάνομαι ένα κενό μέσα μου που κάπου πιστεύω ότι θα γεννήσει μια άλλη σειρά, ενός άλλου είδους ποίησης.

Ο πόνος είναι το ίδιο δημιουργικός συντελεστής στην ποίηση όσο και στον έρωτα;
Ναι, ο ψυχικός πόνος, άμα είσαι καλά γιατί να γράφεις ποιήματα... και στον έρωτα μπορεί να είσαι ευτυχισμένη και να γράψεις κάτι, αλλά δεν έχει νόημα. Ο πόνος του χωρισμού, η ανασφάλεια... οι πηγές της ποίησης πάντως είναι ο πόνος, η έλλειψη.
Η ρίζα του ποιήματος είναι η πληγή και το ποίημα είναι η ουλή.

Ένα ποίημα μπορεί να επηρεάσει τη σκέψη ή την ιδεολογία κάποιου αναγνώστη;
Δεν θέλω να μιλάω για μένα, αλλά σαν εμπειρία λέω πως μου έχει κάνει εντύπωση άνθρωποι να με σταματάνε στο δρόμο και να μου λένε: «μου αρέσουν τα ποιήματα σας». Το χαίρομαι και είναι σημαντικό... οι άνθρωποι διαβάζουν ποίηση και χαίρομαι που κάποιοι ταυτίζονται με την ψυχή μου. Αν αυτή η στιγμιαία χαρά μπορεί να τον οδηγήσει στη δημιουργία, στην ποίηση, αυτό είναι κάτι που δεν εξαρτάται μάλλον ούτε από τον εμπνευστή ούτε από το θαυμαστή, αλλά απ’ τη ζωή που δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει.

Ευαισθησία, γνώση, αφοσίωση είναι στοιχεία απαραίτητα στον ποιητή ή απλά η έφεση στο γράψιμο είναι αρκετή;
Βασικά είναι έφεση... υπάρχει αυτό που λέγεται ταλέντο, νομίζω οι συνθήκες της ζωής είναι αυτές που βρίσκει σαν όπλο αντίδρασης. Η ρίζα του ποιήματος είναι η πληγή και το ποίημα είναι η ουλή.

Ζουν οι ποιητές στα σύννεφα στην εποχή μας;
Όχι πλέον δεν ξέρω... μόνο αν έχουν λεφτά και ζουν σε ρετιρέ (γελάει).
Η δημιουργία χρειάζεται μοναχικότητα, υπάρχουν φορές που αυτή η απομόνωση σάς κουράζει;
Δεν έχω καμία απομόνωση... είμαι πολύ κοινωνικό άτομο... μόνο όταν γράφω λέω απομονώνομαι... και βέβαια δεν ξέρω πότε έρχεται αυτή η απομόνωση... γράφω με προσοχή, όσο το δυνατόν πιο ώριμα, με λιγότερο κόπο στις διορθώσεις.
Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει τη δυναμική της μητρικής γλώσσας και ειδικά στην ποίηση.

Γνωρίζετε τέσσερις γλώσσες, το επάγγελμά σας είναι μεταφράστρια. Πιστεύετε πως η ελληνική γλώσσα έχει περισσότερο συναίσθημα από τις άλλες;
Έχει γιατί είναι δικιά μου. Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει τη δυναμική της μητρικής γλώσσας και ειδικά στην ποίηση. Έχω μεταφράσει γαλλικά, αγγλικά και ρώσικα ποιήματα... (σκέφτεται), μα τον πλούτο της ελληνικής, καμία δεν μπορεί να αντικαταστήσει τουλάχιστον όσον αφορά την ποίηση.

Η ποίηση και η γλώσσα είναι σαν την κυρία με το σκυλάκι... το σκυλάκι είναι η ποίηση και είναι πολύ κακομαθημένο, κάνει ότι θέλει.

Έχετε πλούσιο μεταφραστικό έργο: Πούσκιν, Μαγιακόφσκι, Αχμάτοβα, Ντύλαν Τόμας, Σαίπηρ... μιλήστε μας γι’ αυτή τη σχέση σας με τη ξένη λογοτεχνία.
Λάτρευα τους Ρώσους ποιητές... έχει φοβερή γοητεία η ρωσική γλώσσα. Λάτρευα τη ρώσικη γλώσσα γιατί είναι η πρώτη γλώσσα που μίλησα, αφού η νταντά μου ήταν ρωσίδα και ο πατέρας μου ήθελε να μάθω ρώσικα. Ο ίδιος μιλούσε επτά γλώσσες.
Άλλωστε η ρώσικη γλώσσα είναι αδελφή της ελληνικής, αρχίζοντας από την ορθοδοξία και το αλφάβητο που είναι ελληνικό κατά ογδόντα τα εκατό, όπως και η ψυχολογία• ενώ δεν έχω ζήσει στη Ρωσία μού ήταν πιο εύκολο να μεταφράσω Ρώσους συγγραφείς και ποιητές, γιατί έχουμε την ίδια ψυχική αντιμετώπιση της ζωής.

Μετά από κάθε κυκλοφορία κάποιου βιβλίου σας πώς αισθάνεστε;
Τίποτα, είναι περίεργο· βέβαια νιώθω χαρά, απλά μια χαρά – δεν αλλάζει κάτι μέσα μου.

Τι σχέση έχουν το χρήμα και η πολιτική με τη μοναξιά και το πάθος; 

Είναι σαν να ρωτάς, τι σχέση έχουν τα αιλουροειδή με τα πτηνά

Στίχους για τραγούδια γράφετε;
Όχι, δεν μου βγήκε.

Τι ρόλο έπαιξαν στη ζωή σας, το χρήμα, η πολιτική, η μοναξιά, το πάθος;
Απαντώ με μια ερώτηση: Τι σχέση έχουν το χρήμα και η πολιτική με τη μοναξιά και το πάθος; Είναι σα να ρωτάς, τι σχέση έχουν τα αιλουροειδή με τα πτηνά (γελάει).

Πιστεύετε στους ανθρώπους, στη φιλία, στον έρωτα, στην αγάπη;
Ναι, πάρα πολύ, στη φιλία... είναι το σημαντικότερο... και η αγάπη. Αυτή η καχυποψία που υπάρχει με καταθλίβει... αγαπώ τους φίλους μου, αλλά με φοβίζουν οι άνθρωποι που κάνουν φιλία για κάποιο σκοπό... με πονάει αυτό... Αν θέλεις κάτι ζήτα το στα ίσια.

Ποιο το νόημα της ζωής;
Βάζεις δύσκολα (γελάει)... είναι να ζεις όσο πιο κοντά στην ουσία μπορείς; Αν νομίζεις ότι είναι ο καταναλωτισμός, την έχεις βάψει. Το νόημα της ζωής είναι η υπεραξία της ίδιας της ζωής που εξαρτάται από σένα αν θα σε εμπνεύσει ή όχι.

Το πολιτικό σας όραμα μέσα από τη σχέση σας με την ποίηση επιτεύχθηκε;
Δεν είχα ποτέ όραμα... δεν ήμουν αδιάφορη ποτέ με την πολιτική... ήμουν πάντα αριστερή, όχι όμως κομματικά, αλλά ιδεολογικά.

Είναι προτιμότερο να δείχνει κανείς ευτυχισμένος ακόμη κι όταν δεν είναι;
Όχι! Ένα πράγμα ποτέ δεν έκανα στη ζωή μου. Υποκρισία. Και τώρα αρχίζω στα γεράματα να την ακολουθώ. Εγώ που λάτρευα τους ανθρώπους, τώρα τους βαριέμαι... χασμουριέμαι από μέσα μου και λυπάμαι... (σκέπτεται) επίσης τους χρειάζομαι για να επιβιώσω.

Πόσο σε συγκινούν οι μνήμες;
Δυστυχώς δεν έχω... είναι ένα από τα πράγματα από τα οποία υποφέρω. Δεν έχω μνήμη και από την άλλη, η αμνησία είναι ευλογία μεταμφιεσμένη... και παρ’ όλη την αμνησία από γεγονότα και πράγματα καθώς δεν θυμάμαι ονόματα και χρονολογίες, έχει μείνει μια γεύση, μια οσμή που ίσως αντιπροσωπεύει την ουσία αυτών που ξέχασα.

Δεν θέλω τίποτα… ζω μια κατάσταση… η επίγνωση του γήρατος είναι μια κατάσταση πανικού.

Ποιες στιγμές σου λείπουν από το παρελθόν;
Μου λείπουν πρόσωπα, με τον άντρα μου... αλλά αυτή είναι άλλη μια ιστορία...
Άλλη μια ιστορία που έχω, είναι που δε θυμάμαι την επόμενη μέρα τα όνειρα μου. Μόνο γεύση νιώθω, γλύκα ή πίκρα. Δεν θέλω τίποτα... ζω μια κατάσταση... η επίγνωση του γήρατος είναι μια κατάσταση πανικού.

Ευχαριστώ πολύ, Κατερίνα, ήταν ακόμη μια όμορφη εμπειρία η κουβέντα μας, γεμάτη από το πλούσιο πνεύμα σου και το εκλεπτυσμένο χιούμορ σου.
Χιούμορ... σαράντα τρία χρόνια έζησα με Εγγλέζο, τον Ρόντευ Ρουκ (γελάει).

Ποίηση 1963-2011
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
Καστανιώτης
512 σελ.
ISBN 978-960-03-5989-3
Τιμή € 15,90

http://diastixo.gr/…/5326-katerina-aggelaki-rouk-sunenteuksi

www.dvarvarigos.gr

http://dimitrisbarbarigos.blogspot.gr/

https://plus.google.com/u/0/104845821882179796438/posts

Εγώ ο Άλλος… 

απόσπασμα από το βιβλίο…

Φοίβο, θα έπρεπε να είχες μάθει ότι πιο καθοριστικό για την ψυχική διαμόρφωση του ανθρώπου είναι ερωτική εμπειρία... μόνο μέσα σε αυτήν προσεγγίζονται οι αληθινές εντυπώσεις της πληρότητας και της παράβασης.

Τα έχεις ζήσει και τα δύο, απορώ γιατί αναρωτιέσαι, ενώ γνωρίζεις ότι με αυτήν, σπάνε τα όρια, καταργούνται οι αναστολές. Τα ατίθασα στοιχεία της λειτουργούν έξω από νόμους και συμβάσεις, μακριά από λογικούς υπολογισμούς. Τούτο είναι το μεγαλείο της, και βέβαια δεν κερδίζεται εύκολα, αλλά απαιτεί συνεχή προσπάθεια… Η μαγεία της ανάγκης για ενσωμάτωση κατακλύζει κι επιδρά πρωτίστως στο μυαλό επιβάλλοντας την πραγματική αίσθηση της προσφοράς και του μοιράσματος του ενός για τον άλλον.

www.dvarvarigos.gr

http://dimitrisbarbarigos.blogspot.gr/

Αριστοτέλους...

Αριστοτέλους, βράδυ, άλλαξε η νύχτα φόρεμα, σε λίγες ώρες θ’ αρχίσουν πάλι οι μηχανές να σκορπίζουν βιαστικά το θόρυβο τους.

Στο μικρό μπαλκόνι μονάχη κρεμασμένη μια πετσέτα, προσπαθεί να στεγνώσει από πάνω της σώματα που αγκάλιασε. 

Θυμάμαι τα πάντα στη μέρα, κάθε τι απροσδόκητο... θυμάμαι ακόμα και την τρίχα που μπλέχτηκε στα δάχτυλά μου.

Τελικά, κάθισα μέσα στο σκοτάδι ακίνητος κι άρχισα να ψιθυρίζω στον αέρα παραμύθια για ταξιδιάρικα καράβια και πειρατές. 

Είχα την ψευδαίσθηση, ότι κάποιος μύθος, θα μπερδεύονταν μέσα στα όνειρα μου. 

Κανείς δεν με άκουσε… πώς να με πίστευε; 

Το σκοτάδι από μόνο του δεν μπορεί… δεν έχει αισθήσεις. Οι μοναδικές αλήθειες του είναι να καταπνίγει σκιές και μυστικά ανομολόγητα. 

έκλεισα τα μάτια. 

Καληνύχτα!

www.dvarvarigos.gr

http://dimitrisbarbarigos.blogspot.gr/

foto: db

Από την εκπομπή στο Ράδιο Σύμπαν

Δυο πλούσιες ώρες με τον ταλαντούχο ηθοποιό Ηλία Λογοθέτη. Με την απλότητα που διέπει τον χαρακτήρα του, μας μίλησε για την πορεία του στο θέατρο και για πολλά άλλα ενδιαφέροντα θέματα.

www.dvarvarigos.gr

http://dimitrisbarbarigos.blogspot.gr/

Anima mia

Φλωρεντία 1860. Anima mia... κάθε άνθρωπος επιλέγει στη ζωή του τον τρόπο που θ' αγαπάει τον Άλλον. 

Αυτή η αγάπη όμως, δεν πρέπει να περιορίζει την ελευθερία. Ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του και χαράζει τη μοίρα του.

Μαρία Ρόζα και Σαλιβέριος, δυο νέοι μια αγάπη. 

Ζουν την αναστάτωση του έρωτα με όρκους αιώνιας αγάπης και βυθίζονται στις προσωπικές τους περιπέτειες. 

Οι οιωνοί της μοίρας όμως, έχουν φροντίσει να βιώσουν μ' έναν τόνο λύπης την πίστη και την περηφάνια.

Μια συγκλονιστική ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, από στιγμές πραγματικής ζωής, φαντασίας και πάθους στα όμορφα χρόνια της αθωότητας.

Μια σπαρακτική αφήγηση μέχρι τα βάθη της ψυχής για τη ζωή, την ελευθερία, τα όνειρα και τις ελπίδες των ανθρώπων που τη βίωσαν ως πρωταγωνιστές της. 

www.dvarvarigos.gr

http://dimitrisbarbarigos.blogspot.gr/

Λιπεσάνορες

Καλό μήνα σε όλους μας! Οι Λιπεσάνορες που με επιτυχία παρουσιάσαμε τον χειμώνα στο θέατρο Βαφείο θα ανέβουν 8 και 9 Ιουλίου στις 21:00 μ.μ. στο Θέατρο Παλιάς Ηλεκτρικής / Χατζηαργύρη & Ρήγα Φεραίου στο Βόλο

"ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ – ΛΙΠΕΣΑΝΟΡΕΣ" του Δημήτρη Βαρβαρήγου, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μαντέλη.

Παίζουν: Γεωργία Ζώη, Ελίζα Σολωμού, Ντομένικα Ρέγκου, Ορνέλα Λούτη, Αρετή Κοκκίνου.

Και στις 9 Ιουλίου 21:00 μ.μ. στο Θέατρο Αλώνι, Άγιος Γεώργιος - Πήλιο.

www.dvarvarigos.gr

https://www.facebook.com/profile.php?id=1215307483