ΛΙΠΕΣΑΝΟΡΕΣ
ΤΑ ΧΡΌΝΙΑ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ
Μάρω Μπουρδάκου
9 Δεκεμβρίου στις 11:24 μ.μ. · Αθήνα ·
Είδα σήμερα στο θέατρο "Βαφείο" τις «Λιπεσανόρες- Τα χρόνια του φιδιού». Ένα έργο του Δημ. Βαρβαρήγου σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Μαντέλη.
Δεν είμαι κριτικός θεάτρου. Θα κρίνω την παράσταση ως θεατής και ως ένας γραφιάς θεατρικών κειμένων. Εξ άλλου βρίσκομαι αλλού. Σε άλλο είδος θεάτρου.
Ο συγγραφέας της παράστασης Δημ Βαρβαρήγος θα πρέπει να το ψάξει. Να ψάξει εννοώ τη προηγούμενη ζωή του. Υπάρχουν πολλοί ειδικοί που θα τον βοηθούσαν σ αυτή την αναζήτηση. Είναι σίγουρο ,πως κάποια σχέση μετεμψύχωσης θα του βρουν με τον Αισχύλο η με τον Σοφοκλή. Αν ζούσαν σήμερα αυτοί οι δυο μεγάλοι τραγικοί κι έγραφαν στη σημερινή γλώσσα, κάπως έτσι θα έγραφαν ένα λίγο μεγαλύτερο κείμενο. Ο άνθρωπος εν έτει 2015 έγραψε αρχαία τραγωδία.!!! Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Για τις γυναίκες που αφήνει πίσω του ο πόλεμος. Οι πόλεμοι των θυμωμένων Θεών. Ένα έργο που ταυτίζει πλήρως το τότε και το τώρα. Την Τροία με το ’40. Την Τροία με τη Χιροσίμα, και το Κόσσοβο. Τις Τρωαδίτισσες μάνες και γυναίκες με τις μανάδες της Κύπρου, του Ιράκ, της Συρίας και της Παλαιστίνης. Η Εκάβη, η Ανδρομάχη, η Κασσάνδρα και η Βρισηίς .Τρωαδίτισσες γυναίκες, μόνες μέσα στον χωροχρόνο. Στο διηνεκές της συμφοράς. Ιδιο το κλάμα, ίδια η απώλεια, ίδιος ο οδυρμός. Ιδια τα νιάτα που χάνονται. Γιατί όπως λέει κι ο συγγραφέας μέσα στο έργο «Οι πόλεμοι γίνονται για τους νέους. Οι γέροι τους κάνουν γιατί ζηλεύουν τη νιότη».. Πόλεμοι σπάταλοι σε αρσενικό αίμα. Από γέρους άλλης ηπείρου.Και πίσω απ το αίμα γυναίκες μόνες, λιπεσανόρες με τους πολεμικούς αιώνες να περνούν σπέρνοντας ακούσιους θανάτους .
Η σκηνοθεσία της Κατερίνας Μαντέλη αποκάλυψη ! Σα να τόχε από πάντα το Επιδαύριο ταλέντο. Πρώτη φορά σε τέτοιο θεατρικό εγχείρημα, πήρε τη μπαγκέτα της και διηύθηνε την ανθρώπινη υποκριτική της ορχήστρα άψογα. Οι σκηνοθετικοί της δρόμοι ανοίγουν και το σίγουρο είναι ,πως θα την πάνε αλλού. Για τα ωραία. Τα μεγάλα !!!Οι ηθοποιοί –γυναίκες συνεπείς σε όλες τις εκφάνσεις των απαιτήσεων των ρόλων τους. Και αυτοί οι ρόλοι είναι αυστηρά απαιτητικοί. Δύσκολοι. Σπαρακτικοί και ανελέητοι. Δεν θέλω να πω για κάθε μια ξεχωριστά. Γιατί θα έλεγα. Γιατί κάποιες ξεχώρισαν. Αλλά δεν θέλω. Και δεν υπάρχει λόγος. Εξ άλλου αυτό δεν θα σήμαινε τίποτα ,γιατί ο ηθοποιός είναι ρόλος κι αυτό δεν αλλάζει με υποκειμενικά κριτήρια.
Κλείνοντας θα ήθελα πολύ, να δω αυτό το έργο το καλοκαίρι στο πλαίσιο του «Φεστιβάλ Αθηνών» στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου. Αυτό που ήταν αφιερωμένο στο Θεό Διόνυσο. Γιατί εκεί ανήκει. Εκεί είναι ο χώρος του. Εκεί θα χαρεί και το ίδιο… Και ο Διόνυσος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου